Εργασιομανής όσο λίγοι, αφοσιώνεται στον εκάστοτε ρόλο που θα του ανατεθεί, δίνοντας και τη ζωή του γι’ αυτό…Ισως και κάτι παραπάνω! Ο Παναγιώτης Πρίμπας είναι μια ξεχωριστή περίπτωση προπονητή, που από φέτος ζει μια τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητά του. Έπειτα από δεκαέξι συναπτά χρόνια στις υποδομές του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης, οι δρόμοι τους χώρισαν και πλέον είναι προπονητής στους έφηβους και στους νέους άνδρες του Πανιωνίου.
Βρεθήκαμε στο κολυμβητήριο της Νέας Σμύρνης, που είναι πλέον «μόνιμο στέκι» του για μια συνέντευξη που είχε πολλές προεκτάσεις και κάποιες συγκινητικές στιγμές. Η ευγένειά του είναι πολύ σπάνια και ακόμα και στην πρώτη συνάντηση μαζί του, κάνει το συνομιλητή του να νιώθει οικεία. Το μεγαλύτερο περιεχόμενο της κουβέντας αφορούσε το παρελθόν, το Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης, τις καλές στιγμές, τις κρίσεις, το αν έχει κάποια πικρία, αλλά και για τους προπονητές που σημάδεψαν την καριέρα του από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Παράλληλα μας εκμυστηρεύτηκε την αδυναμία του στον αδερφό του, Γιάννη, το αν ήθελε ή όχι να βρεθούν πέρσι αντίπαλοι, ενώ έθεσε τους στόχους του Πανιωνίου μέσα στα επόμενα χρόνια. Επιπλέον έθεσε τον προβληματισμό του για το Ναυτικό Όμιλο Μυτιλήνης, στον οποίο ανδρώθηκε, τονίζοντας ότι θα είναι αρωγός όταν και αν του ζητηθεί.
«Τιμώ τη λέξη συνεργάτης, δεν το κάνει το 95%»
Η πρώτη ερώτηση είχε να κάνει με τις σπουδές του που έγιναν σε Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία και Σερβία, αλλά και για το γεγονός ότι δεν υπήρξε αθλητής Εθνικής ομάδας, αλλά κατάφερε να φτάσει μέχρι τις υψηλές θέσεις του ΝΟ Βουλιαγμένης…«Ότι έχω κάνει να το έχω κάνει με το αίμα μου. Δεν ήμουν Ολυμπιονίκης, ούτε είχα συμμετοχές σε Εθνικές ομάδες. Είμαι του ανατολικού μπλοκ, αφού σπούδασα σε Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία και Σοβιετική Ένωση. Το διδακτορικό μου το έκανα με τον Μπόρις Ποπόφ, τον μετέπειτα προπονητή του Ολυμπιακού. Το μεταπτυχιακό μου το έκανα με τον Μπράτουσα και βοηθοί ήταν ο Πόρομπιτς και ο συγχωρεμένος ο Πρέντραγκ Μανόλοβιτς. Στη Βουλγαρία το έχω για παράσημο, πως θήτευσα δίπλα στον Γκαμάνσκι».
– Ποιες είναι οι διαφορές της ανατολικής σχολής με τις υπόλοιπες;
Π.Π.: «Έχει τρομερή διαφορά, αφού η Σοβιετική Ένωση ήταν καλή στο δυναμικό παιχνίδι και γι αυτό έχει έρθει σε μεγάλη κρίση τα τελευταία 15 χρόνια. Δυστυχώς έχουν μεγάλη έλλειψη προπονητών και γι αυτό περιφέρονται οι ίδιοι και οι ίδιοι και στις γυναικείες ομάδες. Η πτώση του Σοσιαλισμού έφερε μια κρίση στον αθλητισμό».
-Αλλά η πτώση δεν είχε τα ίδια αποτελέσματα στη Γιουγκοσλαβία…
Π.Π.: «Στη Γιουγκοσλαβία έχουν τρομερές τεχνικές γνώσεις. Είμαι περήφανος που έκανα εκεί το μεταπτυχιακό μου. Έχουν αυτό το διάσημο λόμπι, το σέρβικο. Ισχύει 100% ότι υπάρχει. Βοηθιούνται μεταξύ τους, όμως δίνουν γνώσεις. Εγώ γαλουχήθηκα εκεί πέρα και δεν σου κρύβω πως με βοήθησαν πάρα πολλοί άνθρωποι κι επειδή ήμουν μέσα στην Παρτιζάν τους γνωρίζω όλους. Έγινε η μετάγγιση – φιλοξενία μεγάλων Γιουγκοσλάβων προπονητών που βρέθηκαν στην Ελλάδα λόγω του εμφυλίου πολέμου, όπως ο Νάκιτς, ο Άντριτς, ο Γιόγιοβιτς. Αυτό λειτούργησε ευεργετικά για εμάς».
Στη Βουλιαγμένη περάσατε 16 χρόνια, μια ολόκληρη προπονητική ζωή. Σίγουρα δεν ήταν όλα τα χρόνια ρόδινα, αφού υπήρξαν αγωνιστικές κρίσεις…
Π.Π.: «Στη Βουλιαγμένη έχω το παράσημο και την τιμή να έχω περάσει σε όλες τις μεγάλες κρίσεις. Εκεί φαίνεται ο χαρακτήρας. Ήμουν δίπλα στο Γιόγιοβιτς, δίπλα στο Δημήτρη Μαυρωτά, δίπλα στον Γιάννη Γιαννουρή. Σε όλους αυτούς ήμουν στη Βουλιαγμένη ως συνεργάτης του αρχιπροπονητή. Η παιδεία μου και η κουλτούρα μου με καθοδηγεί στο ότι όταν είμαι συνεργάτης, να τιμώ τη λέξη συνεργάτης».
-Υπάρχουν δηλαδή αρκετοί που δεν την τιμούν; ερωτήθηκε αμέσως μετα…
Π.Π.: – (Γέλια). «Για να μην φανώ υπερβολικός και πω το 99%, να πω το 95%. Αυτό το λέω από την εμπειρία μου. Δυστυχώς πολλές φορές ο συνεργάτης κοιτάζει το δικό του καλό. Η λέξη συνεργάτης, κοινώς βοηθός, για μένα σημαίνει ότι είμαι μπροστά, ασπίδα στον προπονητή. Πέραν της συνεργασίας στο προπονητικό κομμάτι ενός σωματείου. Το έχω σαν αρχή μου».
Ο ίδιος είχε την τύχη όπως λέει να συνεργαστεί με μερικά πολύ μεγάλα ονόματα από το χώρο της υδατοσφαίρισης…
Π.Π.: «Είχα τη μεγάλη τιμή και τύχη, γιατί χρειάζεται κι αυτό, να έχω καθίσει στον πάγκο δίπλα σε πολύ μεγάλους προπονητές. Αυτό έγινε είτε ως φοιτητής, είτε στο εσωτερικό ως επαγγελματίας προπονητής. Σας είπα μερικά ονόματα, όπως Γκαμάνσκι, Πόρομπιτς, Μπράτουσα, Μανόλοβιτς, Ποπόφ, Νάκιτς (στη Χαλκίδα), Ανέστης Πεσματζόγλου στη Χαλκίδα, Δημήτρη Σελετόπουλο, Δημήτρη Μαυρωτά, Γιάννη Γιαννουρή, Τεό Λοράντο, Νίκο Λουκάτο στο Φάληρο, Νίκο Βενετόπουλο και φυσικά με τον Κώστα Λούδη, με τον οποίο πήγαμε στους τελικούς. Είναι ένας πολύ αξιόλογος τεχνικός και πολύ καλός χαρακτήρας. Με βοήθησε πάρα πολύ όπως και όλοι οι αρχιπροπονητές της Βουλιαγμένης. Να μην ξεχάσω ότι υπήρξε αρχηγός της Εθνικής ομάδας. Μπορεί να μην άνθρωπος από τα σπλάχνα της Βουλιαγμένης, όμως δουλεύει πολύ καλά. Μάλιστα ο τίτλος που πήραμε – το κύπελλο – ήταν πάρα πολύ σημαντικός για το ΝΟΒ. Η Βουλιαγμένη τρέφεται από τους τίτλους για να μπορεί να συνεχίσει την πορεία της. Έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς συναδέλφους. Από τον καθένα αφομοιώνεις τα καλύτερα. Εκεί είναι το μεγάλο μυστικό και κρίνεις ποια είναι περιττά, είτε δεν είναι πλέον χρήσιμα στο χώρο».
Μεγάλη προσωπικότητα ο Γιαννουρής, ευφυής ο Σελετόπουλος, δεύτερο διδακτορικό με Λοράντο!
Ποιοι προπονητές σημάδεψαν την καριέρα σας και πήρατε πολλά από αυτούς;
«Σίγουρα, ο Δημήτρης Σελετόπουλος είναι πολύ έξυπνος άνθρωπος με πολύ καλές σπουδές. Είναι ευφυής με μεγάλη γνώση του αθλήματος. Ο Γιάννης Γιαννουρής ήταν για μένα πάρα πολύ μεγάλη τιμή και πολύ μεγάλο σχολείο. Αυτός ήταν πολύ μεγάλη προσωπικότητα. Φωτεινή προσωπικότητα. 100% ανιδιοτελής. Η Βουλιαγμένη του χρωστάει τα πάντα από την αρχή μέχρι το τέλος. Από όσα έχω ζήσει στη Βουλιαγμένη, αυτό πιστεύω. Όλο το οργανόγραμμα και η τεχνογνωσία, όλη η πυραμίδα της προπονητικής είναι έργο Γιαννουρή.
Ο Τεό Λοράντος, τον οποίο αγαπώ πολύ και είναι μεγάλη μου αδυναμία – είμαι και φίλος με τον ίδιο – είναι άνθρωπος δίπλα στον οποίο πιστεύω πως έχω κάνει ένα δεύτερο διδακτορικό. Δουλέψαμε πάρα πολύ μαζί και με βοήθησε όχι μόνο στον προπονητικό τομέα, αλλά και στο πως να διακρίνω ένα παιχνίδι τελείως διαφορετικά μέσα στο μυαλό μου. Με βοήθησε να δω το παιχνίδι σαν διαφορετική οντότητα, είτε στο θέμα της ψυχολογίας, είτε στης συμπεριφοράς και των αποδυτηρίων. Ο Λοράντος ξαναλέω πως ήταν για μένα ένα δεύτερο διδακτορικό. Πραγματικά τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Ξέρετε ο Λοράντος ως παιδί της Βουλιαγμένης έδωσε ένα δικό τους ύφος και ήθος. Είχε μια δική του ιδιοσυγκρασία. Ασκεί τρομερή πίεση στην προπόνηση, πράγμα που κάνω κι εγώ. Αυτό γίνεται καθημερινά. Εκεί ήταν το κυριαρχικό πέρασμα στη Βουλιαγμένη».
Το «αγροτικό» και η Βουλιαγμένη
Το «αγροτικό», – όπως ο ίδιος λέει – του Παναγιώτη Πρίμπα έγινε στο ΝΟ Χαλκίδας, στο Παλαιό Φάληρο δίπλα στο Δημήτρη Σελετόπουλο και στον Ιωνικό (με μεγάλες επιτυχίες) και το Νηρέα Χαλανδρίου (άνδρες) τις χρονιές που έπεσε και ξανανέβηκε στην Α1. «Ήταν τρομερές ομάδες» υπογραμμίζει.
-Και μετά ήρθε η Βουλιαγμένη…
Π.Π.: «Η Βουλιαγμένη βέβαια σηματοδότησε τη ζωή μου. Δεν το κρύβω. Ήταν ένα όνειρο ζωής. Από παιδί, έφηβος, νέος και φοιτητής είχα ως στόχο να πάω και να δουλέψω κάποια στιγμή εκεί. Ήταν ένα όνειρο ζωής και το πέτυχα. Θα την έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου. Η Βουλιαγμένη δεν άνοιγε εύκολα τις πόρτες σε άλλους προπονητές και εγώ ήμουν ο πρώτος που μπήκε μέσα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Έχω διατελέσει σε όλα τα πόστα. Είναι πολύ τιμητικό για μένα. Οφείλω πολλά στον Όμιλο και πιστεύω πως στάθηκα στο ύψος των περιστάσεων. Τους τίμησα όπως με τίμησαν».
Τι θυμάστε από την ημέρα που υπογράψατε το πρώτο σας συμβόλαιο;
«Όταν πέρασα την πύλη του Ομίλου και υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο – το λέω και συγκινούμαι και τώρα (εκείνη την ώρα ανθρώπινα βούρκωσε) – πραγματικά συγκινήθηκα και ένιωσα υπερήφανος. Αναρωτήθηκα – ήμουν αγχωμένος για το αν θα μπορούσα να σηκώσω το βάρος. Είναι μεγάλο φορτίο το να είσαι προπονητής στη Βουλιαγμένη. Δε φοβήθηκα ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Ένιωθα όμως τρομερή ευθύνη. Ποτέ δεν έδωσα ευθύνη σε άλλους. Την ευθύνη την κρατούσα πάντα εγώ και ως προπονητής. Πάντα ήθελα να μένω στο παρασκήνιο και όχι στο προσκήνιο».
Η συμβουλή του Ποπόφ
«Όλα αυτά τα χρόνια και θέλω να τους ευχαριστήσω και δημόσια, οι καλύτεροί μου φίλοι ήταν το προσωπικό της Βουλιαγμένης. Δε θα τους ξεχάσω ποτέ. Δε θα ξεχάσω τη βοήθειά τους. Με αυτούς ανοίγαμε και κλείναμε τη Βουλιαγμένη. Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Δε θα ξεχάσω και την παρέα που κάναμε στο μηχανοστάσιο. Η Βουλιαγμένη είναι ένα μεγάλο σωματείο και πρέπει να κρατάς κάποιες ισορροπίες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ σημαντικοί στη λειτουργία του ομίλου. Για μένα αυτοί είναι οι σημαντικότεροι στη Βουλιαγμένη. Με αυτούς έκανα παρέα.
Ο Ποπόφ μου το έμαθε αυτό. Μου είπε…«Ξέρεις με ποιον θα κάνεις παρέα; Με την καθαρίστρια και τον εργάτη στο μηχανοστάσιο. Θα έχεις την πιο καλή κρίση από αυτούς στα πάντα. Ακόμη και στο παιχνίδι!» Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Ισχύει! Ακόμα και για το παιχνίδι! Ισχύει!»
-Σκεφτήκατε ποτέ να εγκαταλείψετε το πόστο σας στο ΝΟ Βουλιαγμένης; Υπήρξαν στιγμές που νιώσατε αφόρητο το βάρος;
Π.Π.: «Δεν ένιωσα ποτέ την πίεση και την ανάγκη να φύγω. Δούλεψα πάρα πολύ. Μιλάμε για χιλιάδες ώρες, μα ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν αισθάνθηκα φόβο και θέληση να εγκαταλείψω. Νομίζω ότι ήμουν στρατιώτης. Αισθάνομαι στρατιώτης της Βουλιαγμένης και ήθελα να είμαι τέτοιος. Οποιαδήποτε στιγμή μου ζητήθηκε το οτιδήποτε, ήμουν στην πρώτη γραμμή. Ανέλαβα όποιον ρόλο μου ζητήθηκε, είτε στο υψηλότερο είτε στο χαμηλότερο πόστο».
Μεγαλύτερη στιγμή το νταμπλ του 2012, χειρότερη στιγμή τα περσινά.
Ζήσατε πολλές στιγμές στον όμιλο. Ποιες θετικές και ποιες αρνητικές θα ξεχωρίζατε;
Π.Π.: «Σημείο κατατεθέν υπήρξε η αντιπαλότητα με τον Ολυμπιακό, την οποία δε θα ξεχάσω ποτέ. Δε θα ξεχάσω ποτέ τους τελικούς που ζήσαμε με τις γυναίκες, τα ευρωπαϊκά των γυναικών, με τις οποίες κάναμε μαζί προπόνηση τότε, όντας εγώ προπονητής των εφήβων και των νέων ανδρών. Τα τελικά στα οποία φτάναμε και ας χάναμε. Τα κύπελλα, τα Final-4. Η προσπάθεια που έγινε με το Δημήτρη Μαυρωτά, η μεταβατική, ήταν πολύ μεγάλη. Κορυφαία στιγμή όμως για μένα πέρα και από τα ηλικιακά πρωταθλήματα ήταν η καταξίωση στο εξωτερικό. Δε θα ξεχάσω το πρώτο μετάλλιο που πήραμε επί Γιαννουρή. Γινόταν ένα μεγάλο τουρνουά στο Βελιγράδι – σε ποτάμι – και η Βουλιαγμένη εκεί πήρε το πρώτο μετάλλιο. Ήμουν προπονητής της ομάδας. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα. Φυσικά η μεγαλύτερη στιγμή ήταν το πρωτάθλημα και το κύπελλο του 2012. Έζησα εκείνη τη στιγμή πολύ έντονα. Δε σας κρύβω πως στενοχωρήθηκα με τα τελευταία συμβάντα με την αποπομπή μου και την επάνοδό μου ως προπονητής στις ακαδημίες. Ήταν κάτι που το βίωσα πάρα πολύ άσχημα.
Γιατί σας είπα πως εγώ τη Βουλιαγμένη δεν την είχα δει ποτέ ως επάγγελμα. Ήταν κάτι παραπάνω από τη ζωή μου και αυτό το ξέρουν όλοι».
-Σας μένει κάποια πικρία για τον τρόπο που φύγατε;
«Δεν έχω καμία πικρία. Και ο ρόλος του προπονητή κάποια στιγμή κάνει τον κύκλο του. Μετά από 16 χρόνια νομίζω πως δεν είχα να προσφέρω κάτι άλλο, κάτι παραπάνω. Έπρεπε να το σεβαστώ αυτό. Η ζωή είναι ένας κύκλος και ο χώρος είναι πολύ μικρός. Φεύγω με τις καλύτερες αναμνήσεις. Μπορούσα κάποιες χρονικές στιγμές να έχω κάποια μεταβατικότητα να είμαι πρώτος προπονητής. Δε μου μένει η πικρία. Είναι τέτοια η παιδεία μου που ζούσα στη Βουλιαγμένη σαν να ήμουν και πρώτος προπονητής. Δε μου μένει κάτι ως απωθημένο».
«Κοιμούνται τον ύπνο τον βαθύ…»
Τι θα συμβουλεύατε τα νεότερα παιδιά – προπονητές που έχουν αναλάβει θέσεις προπονητών στον Όμιλο για τη συνέχεια του ΝΟΒ;
«Θα διατηρήσω την ταπεινότητά μου. Δε θέλω να συμβουλέψω κάτι. Η Βουλιαγμένη είναι από μόνη της ένα σωματείο με μία διάρθρωση και με μία αυτοτέλεια και παράδοση, που έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και τη δική της σχολή. Αυτό εκπροσωπούσα τόσα χρόνια και αυτό προσπαθούσα να βγάλω και στον πανελλήνιο χώρο και στο εξωτερικό. Αυτό δεν πρέπει να το απεμπολήσει κανένας προπονητής που δουλεύει μέσα στη Βουλιαγμένη.
-Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που κάνατε κάθε φορά που αναλαμβάνατε ένα νέο πόστο;
Π.Π.: Αυτό που έκανα μέσα στον όμιλο και προσπαθούσα να περάσω σε κάθε γενιά ήταν να μάθουν τα παιδιά την ιστορία της Βουλιαγμένης. Συνήθως η πρώτη προπόνηση γινόταν στο εντευκτήριο με τα «λάφυρα», τα τρόπαια και τις διακρίσεις. Ένας προπονητής στη Βουλιαγμένη πρέπει να τιμάει από τα πρόσωπα που δουλεύουν στο μηχανοστάσιο μέχρι την πρόεδρο. Αυτό πρέπει να κάνει ένα προπονητής που σέβεται τον εαυτό του. Η δεύτερη προπόνηση ήταν να πηγαίνω ανθρώπους – θρύλους να μιλήσουν στους αθλητές. Πέρασαν η Σοφία Δάρα, ο Χρήστος Δήμου, ο Βαγγέλης Ρούπακας, η Αλεξία Καμμένου, ο Γιάννης Γιαννουρής, ο Γιώργος και ο Χρήστος Αφρουδάκης κ.α. Όλα αυτά τα παιδιά που άφησαν το αίμα τους, τον κόπο τους. Το έκανα αυτό και ήμουν ο πρώτος που το πέρασα στον εαυτό μου για να μπορέσω να αφομοιώσω το τι υπηρετώ.
-Από οποιοδήποτε πόστο κι αν συνέβαινε αυτό; Γιατί την τελευταία χρονιά σας ζητήθηκε να πάτε στις ακαδημίες και τους μίνι παίδες και αυτό εκλήφθηκε ως υποβάθμιση.
– Π.Π.: «Όντως την τελευταία χρονιά μου ζητήθηκε να πάω στους «μπέμπηδες». Στην Ελλάδα νομίζουν ότι υπάρχει μια υποβάθμιση. Εγώ τους απαντώ πως κοιμούνται τον ύπνο τον βαθύ. Και λόγω της φοίτησής μου στο εξωτερικό μπορώ να πω πως οι καλύτεροι προπονητές βρίσκονται στις μικρές ηλικίες. Πόσο μάλλον στη Βουλιαγμένη που αν μη τι άλλο ήθελα να προσφέρω. Πήγα με πολύ μεγάλο κέφι και όρεξη να δουλέψω γιατί ξέρω ότι η Βουλιαγμένη είναι οι μπέμπηδες. Αυτοί στην κυριολεξία είναι οι μπέμπηδες. Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Η Βουλιαγμένη δεν είναι η ανδρική ομάδα, ούτε οι νέοι άνδρες, ούτε οι έφηβοι. Η Βουλιαγμένη είναι οι μπέμπηδες. Είναι πάρα πολύ σημαντικές οι σχολές. Επί του κ. Γιαννουρή οι άνδρες κάνανε προπόνηση στο 20άρι τερέν για να κάνουν οι σχολές προπόνηση. Αυτό έγινε αμέτρητες φορές. Το λέω μέσα από τον προσωπικό μου βίο».
–Τον Οκτώβριο του 2016 και μετά από το 2ο τουρνουά Υδατοσφαίρισης Splash στο Λουτράκι υπήρξε μια κρίση που οδήγησε σε αποπομπή και επάνοδο στη θέση του προπονητή των ακαδημιών. Πως βιώσατε εκείνη την κρίση; (σ. δεν είχε φωτογραφηθεί με την υπόλοιπη ομάδα).
Π.Π.: «Έχω κριθεί και έχω κατακριθεί γι αυτό. Εγώ αμέσως μετά τους αγώνες σκέφτομαι διαφορετικά. Είναι τέτοιος ο χρόνος της δουλειάς στη Βουλιαγμένη που σε κάνει να σκέφτεσαι την επόμενη ημέρα και το επόμενο βήμα. Γι αυτό το πράγμα έχω κριθεί και κατακριθεί (γέλια). Είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα. Πολλοί, ακόμα και η οικογένεια μου με ωθούν να το δουλέψω. Ο ρόλος όμως του προπονητή δεν είναι να είναι στις φωτογραφίες. Ο κάθε άνθρωπος και ο κάθε προπονητής προσπαθεί να βελτιώνεται και αλίμονο σε κάποιον προπονητή που δεν προσπαθεί να γίνει καλύτερος και ως προπονητής και ως άνθρωπος. Απλά είναι λίγο θέμα χαρακτήρα. Μάλλον είμαι λίγο υπερβολικός. Έτσι το τοποθετώ εγώ».
«Να δούμε παιδιά του Πανιωνίου στις Εθνικές ομάδες»
-Στα…«φρέσκα», ο Παναγιώτης Πρίμπας ανέλαβε τα τμήματα υποδομών του Πανιωνίου. Πως και πότε έγινε η προσέγγιση;
Π.Π.: «Ο Πανιώνιος είναι μια ομάδα με ιστορία και στο χώρο της υδατοσφαίρισης. Έχουν περάσει πολλοί μεγάλοι παίκτες και σπουδαίοι προπονητές. Είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα για μένα. Ήταν πολύ σημαντική η προσέγγιση των ανθρώπων του Πανιωνίου. Δεν έγινε μόνο μία επαφή, αλλά συνέβη σε τακτά χρονικά διαστήματα. Οι άνθρωποι είναι συγκινητικά δίπλα μου σε ότι ζητήσω και σας το λέω πραγματικά. Έχω μείνει με το στόμα ανοικτό. Το δεύτερο σημαντικό για να έρθω ήταν ο Κώστας Δήμου. Πέραν του ότι είμαστε συνάδελφοι, είμαστε και πάρα πολύ καλοί φίλοι. Είναι σημαντικό το ότι υπάρχει πολύ μεγάλο υλικό. Ακατέργαστο. Θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να φανώ αντάξιος της προσδοκίας των ανθρώπων».
Τι θα θεωρείτε επιτυχία μέσα στα επόμενα χρόνια, αφού είστε ένας άνθρωπος που έχει συνηθίσει στους τίτλους;
Π.Π.: «Το σημαντικό είναι να μπούμε σε μια φιλοσοφία, ώστε να δούμε την ανδρική ομάδα να απαρτίζεται από αθλητές του Πανιωνίου. Αυτό είναι το πρώτο. Το δεύτερο είναι η επάνδρωση των σχολών, ώστε να δουλεύουν σε υψηλό επίπεδο και βέβαια μαζί με την επάνδρωση της ανδρικής ομάδας, να δούμε παιδιά του Πανιωνίου στις Εθνικές ομάδες. Πρέπει να αυξηθεί ο αριθμός σε όλα τα επίπεδα και ο Πανιώνιος να μπει αρχικά σε τροχιά πλασαρισμάτων, και στη συνέχεια μεταλλίων. Είμαι συγκρατημένος στο λόγο μου. Είναι πολύ βασική η νοοτροπία και ο τρόπος σκέψης σε μια διαφορετική προπονητική. Είναι πολύ δύσκολο».
«Θα υπάρχουν παιδιά στη Μυτιλήνη που δε θα ξέρουν να κολυμπούν»!
Ο Παναγιώτης Πρίμπας αποτελεί έναν άνθρωπο, πρότυπο αυταπάρνησης και στρατιώτη της εκάστοτε ομάδας του. Αυτός μας είπε λίγο πριν τη συνέντευξη ο αδερφός του, Γιάννης, προπονητής στους μίνι παίδες του Παναθηναϊκού. Αναφέροντας ένα περιστατικό από τη ζωή του Παναγιώτη, ο Γιάννης θυμήθηκε τη χρονιά που ο αδερφός του θα έδινε πανελλαδικές (1989) και ο ΝΟ Μυτιλήνης, στον οποίο ανδρώθηκε είχε δεχθεί εξοντωτική τιμωρία, δίνοντας όλα τα παιχνίδια εκτός έδρας (στην τότε Β΄Εθνική, σημερινή Α2). Τότε ο Παναγιώτης είχε ακολουθήσει την ομάδα σε όλα της τα παιχνίδια, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε πιθανότητα παραμονής.
Τι θυμάστε από εκείνη τη χρονιά;
Π.Π.: «Που το θυμηθήκατε αυτό (γέλια); Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Μυτιλήνη σε έναν όμιλο εφάμιλλο της Βουλιαγμένης, παρ’ όλο που τώρα βρίσκεται σε μια απίστευτη παρακμή με αποκορύφωμα το κλείσιμο του κολυμβητηρίου. Αφετέρου έζησα πάρα πολύ μεγάλες στιγμές. Ο ΝΟ Μυτιλήνης είναι από τα πρώτα σωματεία ίδρυσης της ΕΚΟΦ. Είναι από τα πρώτα σωματεία που ίδρυσαν την ΕΚΟΦ, μετέπειτα ΚΟΕ, με πολλά στελέχη του Δ.Σ. Επιπλέον είχε πάρα πολύ καλές και μεγάλες ομάδες στη λεγόμενη τότε Β’ Εθνική μαζί με τον ΠΑΟΚ, τον Άρη, τον Ηρακλή, τον ΟΦΘ, τον Άρη Νίκαιας, τα Χανιά, την Καβάλα. Ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα. Θεωρούσα χρέος μου να είμαι στα παιχνίδια. Ήταν μια μεταβατική χρονιά και στο έμψυχο υλικό και στην προπόνηση. Ως γέννημα – θρέμμα του ΝΟ Μυτιλήνης έπρεπε να βοηθήσω. Ήμουν και στο τελευταίο πρωτάθλημα που πήρε ο ΝΟ Μυτιλήνης, από τη Γ’ Εθνική για τη Β».
Σας έχουν ζητήσει ποτέ τη βοήθεια από τη Μυτιλήνη, ώστε να συμβάλετε στο να βγει από το τέλμα ο όμιλος;
Π.Π.: «Όχι ποτέ. Και υπάρχουμε άνθρωποι που θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε χωρίς κανένα κέρδος, όπως ο Μιχάλης Σκαλοχωρίτης, ταμίας του ΣΕΔΥ και σημαίνων πρόσωπο ή ο Λευτέρης Γιαννέλης που υπηρετεί επίσης στο χώρο της διαιτησίας. Παίξαμε και με τους δύο μαζί και είναι πολύ κρίμα που πλέον ο ΝΟ Μυτιλήνης δεν υπάρχει ουσιαστικά. Το κολυμβητήριο είναι κλειστό εδώ και χρόνια! Το αντιλαμβάνεστε; Θα υπάρχουν παιδιά στη Μυτιλήνη που δε θα ξέρουν να κολυμπούν! Είναι παράλογο. Οποιαδήποτε στιγμή μου ζητηθεί είμαι έτοιμος ανιδιοτελώς να σταθώ αρωγός στην προσπάθεια επανίδρυσης και επανεκκίνησης του ΝΟ Μυτιλήνης».
«Ο Γιάννης είναι η αδυναμία μου, είμαι αυστηρός όμως μαζί του»
-Τι έχετε να πείτε για τον αδερφό σας, το Γιάννη που κάνει αξιόλογη πορεία, κατακτώντας το πρωτάθλημα μίνι παίδων με τον Παναθηναϊκό; Σκεφτήκατε πέρσι το ενδεχόμενο να βρεθείτε αντίπαλοι;
Π.Π.: «Θα σταθώ λίγο αυστηρά απέναντι στον Γιάννη πέραν της οικογενειακής σχέσης. Το πρώτο που στέκομαι είναι πως θα ήθελα να έχει ως εφόδιο τις σπουδές ως προπονητής. Εν πάση περιπτώσει είναι ένα παιδί που έχει κάνει καριέρα στην Ξάνθη – τη μεγάλη ομάδα – και στον Παναθηναϊκό. Είναι άνθρωπος του χώρου, που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Από τους ανθρώπους που βρίσκονται σε αυτές τις ηλικίες νομίζω πως το κάνει με πάρα πολύ καλό τρόπο. Πέραν τούτου είναι ένας προπονητής που πρέπει να μάθει πάρα πολλά πράγματα. Σίγουρα πέρσι προτιμούσα να μη βρεθώ αντίπαλός του (γέλια). Θα ήταν πραγματικά δύσκολα για μένα. Είναι αδυναμία μου ο Γιάννης. Προσπαθώ να τον συμβουλέψω και να σταθώ δίπλα του σε οποιοδήποτε θέμα. Είμαστε πάρα πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες. Σίγουρα σε ένα παιχνίδι κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει. Θα προσπαθήσουμε να το περάσουμε και με χιούμορ».
-Είχατε παίξει και ένα παιχνίδι μαζί στο ΝΟ Μυτιλήνης…
Π.Π.: «Είχαμε παίξει μαζί ναι. Ήταν ένα παιχνίδι που εγώ είχα κατέβει από τη Βουλγαρία και κρίθηκε στο γκολ. Ήταν μεγάλη συγκίνηση γιατί ο Γιάννης ήταν μωρό τότε. Ήταν παιδάκι. Ένιωσα περήφανος και συγκινημένος γιατί έκανε μια μεγάλη επέμβαση στο τέλος του αγώνα και μας χάρισε τη νίκη και τη δεύτερη θέση που οδηγούσε στην άνοδο».
Κλείνοντας, τα χρόνια εκείνα τι διαφορετικό είχαν;
Π.Π.: «Ήταν διαφορετικά χρόνια. Η τεχνογνωσία και η προπονητική αλλάζει και αν δεν είσαι κοντά στις εξελίξεις σε ξεπερνάει το ίδιο το παιχνίδι. Αν θες να είσαι στις εξελίξεις πρέπει να είσαι συνέχεια κατά πάνω στη δουλειά σου. Είναι κάτι πρωταρχικό».
Πηγή: Water Polo News
