Σταχτί πέπλο είναι ο θυμός, η απογοήτευση, η ματαίωση, η απώλεια. Πέπλο που μας παραλύει. Γιατί γεννιέται από τον φόβο. Διαβαίνω οσονούπω τα 50 και ως κοινός θνητός αισθάνομαι όσα γεννά ο φόβος. Συναισθήματα που τα κρύβουμε, ίσως και να τα φοβούμαστε. Σταχτί πέπλο είναι και η φωτιά, η καταστροφή. Που φόβο προκαλούν.
Οι μεγαλύτεροι ψυχαναλυτές θεωρούν πως ένας τρόπος αποφόρτισης είναι η καταγραφή. Σκέψεων, συναισθημάτων, απόψεων. Είναι όμως και μια ατραπός επικοινωνίας, συνεννόησης.
Όταν γεννήθηκε το παιδί μου, η Ειρήνη μου, προσπάθησα να της πω δυο-τρία πράγματα που θεωρώ πως είναι αρχές στοιχειώδεις για να μπορέσει να διαβεί με την σειρά της, με αξιοπρέπεια, τον μαγικό μας κόσμο. Ιστορίες που τις επινοούσα για να μπορεί να μείνει κάτι στο μυαλουδάκι της μικρούλας μου. Ιστορίες που με τα χρόνια έγιναν παραμύθια. Το Ερηνάκι μου μεγάλωσε. Κι εγώ μαζί της. Οι ιστορίες έμειναν.
Κάθε καινούριο παραμύθι είναι για μένα ένα καινούριο παιδί, που συνοδεύει το παιδί μου, που τώρα πια είναι μια όμορφη έφηβη. Αλλά κάπως έτσι έγινα … πολύτεκνος.
Μου ζήτησαν από τον Κέδρο ένα βιογραφικό, για να μπει στο καινούριο βιβλίο, «Το σταχτί πέπλο». Να τι έγραψα: «ο Χρίστος Καλουντζόγλου γεννήθηκε πριν από 409 χρόνια στο τρανό λιμάνι του αρχιπελάγους. Από μικρός είχε στόχο να γνωρίσει το διάσημο εξερευνητή Σωφρόνιο Σκουρδουμπούτη. Για καλή του τύχη, μεγαλώνοντας γνώρισε μια μούσα, μια νεράιδα και μια πριγκιπέσα, που τον έμαθαν να κάνει συλλογή στιγμών. Αργότερα γνώρισε τον πειρατή Μάνι Μάνι, που τον πήρε μαζί του στην παραμυθοχώρα. Εκεί εκπαιδεύτηκε σε δύσκολες αποστολές, όπως η απελευθέρωση των ονείρων από τις ονειροπαγίδες. Σε μία από αυτές τις αποστολές εντόπισε το πιο σπάνιο ζώο του αρχιπελάγους – το γαργαλόσαυρο. Από τότε τον συνοδεύει και τον βοηθά να βρίσκει το δρόμο, όταν χάνεται στο μεγάλο χωριό. Σε κάποιο περίπατο στο μεγάλο χωριό γνώρισε το Φρι, και για το χατίρι του άφησε για λίγο το πειρατικό τού Μάνι Μάνι. Αλλά δε βιάζεται… Είναι μόλις 409 χρονών και έχει καιρό μπροστά του για πολλά ταξίδια».
Βιογραφικό που συνοδεύει «Το σταχτί πέπλο», που ο Κέδρος μου έκανε την τιμή να εκδώσει, συνεχίζοντας τις «Φρι-στορίες». Βιογραφικό με προφανή διάθεση να παίξει με τους φόβους. Λες και τα 50 που θα διαβώ μου υπαγόρευσαν το κείμενο.
Για το παραμύθι μου ας μιλήσουν αυτοί που θέλουν να το κρίνουν. Με το «ανεμολόγιο» εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να σας εκμυστηρευτώ όσα λέω στους φίλους, όταν με ρωτούν «τι δουλειά έχει ένας δημοσιογράφος με τα παραμύθια». Έλα, ντε;
