Υπάρχει η παροιμία που τη μάθαμε κι εμείς από τους γέροντες και σοφούς ότι «το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά». Και δεν σαπίζει αν το μαζέψουν νωρίς ή αν η μηλιά είναι καλής ράτσας. Κάτι ανάλογο λοιπόν συνέβη και με τον πατέρα και τον γιο, που ασχολήθηκαν με την πολιτική, είτε γιατί είχαν το μεράκι, είτε γιατί το τραβούσε η ιδιοσυγκρασία τους ή για πολλούς και διαφόρους λόγους που είναι ανεξιχνίαστοι στον μάταιο αυτό κόσμο του χθες και του σήμερα.
Ο πατέρας λοιπόν υπήρξε στα δύσκολα αυτά χρόνια τα μετακατοχικά και δημοσιογράφος και εκδότης και δήμαρχος Μυτιλήνης και βουλευτής Λέσβου και υπουργός. Είχε το μεράκι, είχε την ικανότητα, ασφαλώς είχε και την τύχη που τον οδήγησε σε αυτό το δρόμο της περιπέτειας και της πολιτικής σκηνής. Και να μην ξεχάσουμε και το γεγονός που σημάδεψε την καριέρα του, θετικά και όχι αρνητικά, ότι υπήρξε κομάντος, έκανε το σαμποτάζ στην Γκεστάπο της Μυτιλήνης, χρίστηκε σαν ήρωας και όλα αυτά σημάδεψαν τη συνεχιζόμενη πορεία του στην πολιτική. Γιατί έτσι τον γνώρισαν και έτσι τον αναγνώρισαν οι Λέσβιοι ψηφίζοντας τον με στόχο και σκοπό να βοηθήσει τον τόπο. Και ομολογουμένως απέδειξε στο μικρό χρόνο της πολιτικής του καριέρας ότι ήταν ένας δήμαρχος που σηκωνόταν το πρωί, πριν ο ήλιος ανατείλει και έκανε έλεγχο και διορθώσεις και έδινε κατευθύνσεις στους εργαζομένους ενός μικρού τότε δήμου -και όχι σαν το τέρας του Κακοκράτη σήμερα- και όλοι θα τον θυμούνται για τη συνέπεια, την ευθύνη και τις άοκνες προσπάθειες του για τον τόπο αυτό.
Μιλάμε και γράφουμε για τον Μίμη Γαληνό που δεν πέρασε απαρατήρητος από τη ζωή αυτή και οι παλαιότεροι, όσοι τον γνώρισαν, όσοι τον ήξεραν, θα τον θυμούνται για τις σελίδες της ιστορίας του τόπου που τις πλαισίωσε χωρίς να κερδίσει την εποχή εκείνη, γιατί η πολιτική ήταν της άλλης εποχής που δεν είχε περάσει το μικρόβιο της διαπλοκής και του χρηματισμού τόσο πολύ όσο σήμερα. Ρευστοποίησε την περιουσία του, πούλησε κινητά και ακίνητα γιατί ήθελε να είναι πολιτικός.
Και πάμε στον υιό, ο οποίος και αυτός μέσα του είχε το μεράκι, τη φιλοδοξία, τη διάθεση να ακολουθήσει τα αχνάρια του πατέρα του. Να ασχοληθεί με την πολιτική. Για αυτό και λέμε ότι το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά. Άλλαξε πολλά επαγγέλματα στην πορεία του. Δεν είχε σταθερά εισοδήματα. Αλλά ο πόθος και το πάθος δεν μετριάστηκαν. Έκανε χρόνια δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Μυτιλήνης, ήταν πράος και συνετός, δημιούργησε φιλίες και γνωριμίες που ήταν θετικές και όχι αρνητικές και αργότερα με σταθερά βήματα μπήκε στη Νομαρχία Λέσβου και ανέλαβε το πόστο του Αντινομάρχη επί νομαρχίας Παύλου Βογιατζή, στο οποίο απέδωσε, γιατί όλοι αυτοί που τον ψήφισαν κατάλαβαν ότι είναι ένας άνθρωπος που είχε επαφή με το λαό ιδιαίτερα στης υπαίθρου, έλυνε τα προβλήματα όποια μπορούσε και δεν έκανε κομπίνες και διαπλοκές όπως οι νεότεροι πολιτικοί του κοινοβουλίου ή της αυτοδιοίκησης.
Στη συνέχεια ο υιός Γαληνός έγινε και βουλευτής Λέσβου. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι είχε το θάρρος και την τόλμη, για λόγους ιδεολογικούς, όπως λέει εκείνος, ή προσωπικούς ανεξιχνίαστους όπως λέμε εμείς, να αποχωρήσει από το κόμμα που τον στήριξε και τον στήριζε επί χρόνια και να προτιμήσει να μην βρίσκεται στα έδρανα της βουλής αλλά σε κάποια παράταξη κομματική, η οποία λόγω της μικρής της δύναμης δεν είχε τη δυνατότητα να εκλέξει βουλευτή στο νομό.
Αλλά ο υιός Σπύρος Γαληνός δεν το έβαλε κάτω γιατί είχε αποκτήσει καλούς φίλους, ανθρώπους της πιάτσας, που είχαν μια κάποια ιδεολογία, αλλά και από την άλλη πλευρά και άλλους που δεν είχαν την ίδια ιδεολογία της δεξιάς παράταξης αλλά που διέκριναν το ύφος, το ήθος αλλά και το ανάστημα του Σπύρου Γαληνού που αν ερχόταν ξανά στα πράγματα, είτε στο εθνικό κοινοβούλιο, είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση θα προσέφερε θετικές υπηρεσίες στον τόπο και για αυτό όταν έβαλε υποψηφιότητα για δήμαρχος του Δήμου- τέρας, του γνωστού Κακοκράτη, αυτοί που τον ψήφισαν και τον έβγαλαν Δήμαρχο δεν ήταν μόνο οι ψηφοφόροι της ΝΔ αλλά και άλλων παρατάξεων, ακόμα και αριστερών. Γιατί όταν γραφτούν αργότερα οι σελίδες της ιστορίας από όλους εκείνους τους νέους που θα ερευνήσουν και θα αναλύσουν τις προσωπικότητες της Λέσβου στην πολιτική και αυτοδιοικητική ζωή, ασφαλώς και θα διακρίνουν ότι οι ψηφοφόροι που τον έβγαλαν, επαναλαμβάνω, δεν ήταν μόνο δεξιοί.
Απλά και σύντομα καταγράψαμε τον πατέρα και τον γιο της οικογένειας Γαληνού, που ο ένας έφυγε και ο άλλος μένει και αρχίζει το δύσκολο έργο της διοίκησης και διαχείρισης αυτού του μεγάλου δήμου της χώρας, του δήμου- τέρας της Λέσβου, που για να κατορθώσει να τα βγάλει πέρα κανείς πρέπει να έχει τα κότσια και την παλαβάδα ακόμα για να τον κουμαντάρει. Πιστεύουμε ότι θα τα πάει καλά και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία για να βαδίσει και εκείνος με βήματα σταθερά στη δύσκολη αυτή εποχή στα ίχνη- πατήματα του αείμνηστου πατέρα του.
