Το τρίτο χρυσό μετάλλιο της Ελλάδας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες χάρισε ο συγκινητικός Παύλος Μάμαλος, που δημιούργησε νέο Παραολυμπιακό ρεκόρ στην άρση βαρών -107κ. σηκώνοντας 238 κιλά. Ο έλληνας αθλητής σήκωσε στην πρώτη προσπάθειά του 233 κιλά, περισσότερα από κάθε αντίπαλό του, ενώ στη συνέχεια σήκωσε και τα 234 κιλά, «κλειδώνοντας» την πρώτη θέση του βάθρου. Ο Παύλος Μάμαλος που συγκίνησε το πανελλήνιο σήκωσε στις πλάτες του τους φόβου και τα όνειρα αυτής της χώρας και με την ηρωική του νίκη χάρισε σε όλους μας το χαμόγελο.
Δυστυχώς οι παραολυμπιονίκες μας είναι παραγνωρισμένοι και από το κράτος αλλά και από τα ΜΜΕ. Μόλις χθες ο επίσης παραολυμπιονίκης μας Παντελής Καλόγερος, μέλος της εθνικής ομάδας στίβου από το 2006 μέχρι το 2012, δύο φορές ολυμπιονίκης με αναπηρία (6η θέση στο Πεκίνο το 2008 και 7η θέση το 2012, δέχτηκε επίθεση με μπουκάλι από μέλη της Χρυσής Αυγής στι Χίο.
Τα “Πολιτικά” ανακάλυψαν την συγκινητική συνέντευξη που έδωσε ο Παύλος Μάμαλος στους μαθητές του 8ο Γυμνασίου Περιστερίου και σας παρουσιάζει κάποια αποσπάσματα από το μεγαλείο της ψυχής αυτού του σπουδαίου αθλητή.Τα παιδιά -δημοσιογράφοι έβαλαν τα δυνατά τους και το αποτέλεσμα είναι συγκινητικό:
Μαθήτρια: Πόσες ώρες την ημέρα κάνετε προπόνηση;
κ.Μάμαλος: Οι ώρες προπόνησης λοιπόν είναι πάρα πολλές. Ξεκινώ 9 η ώρα το πρωί και τελειώνω στις 12 το μεσημέρι. Πάω σπίτι για ένα διάλειμμα σχεδόν1.5 ώρας και επιστρέφω στο γυμναστήριο και πάλι στις 2 η ώρα το μεσημέρι ή στις 4, αναλόγως. Αυτό εξαρτάται από το πόσο χρειάζομαι για να ξεκουράσω τη μέση μου. Από εκεί φεύγω στις 8 το βράδυ, όλη μέρα δηλαδή, προπονούμαι. Όλη η ζωή μου είναι στο γυμναστήριο!!!
Μαθήτρια: Ποια είναι η γνώμη σας για τα αναβολικά και τις άλλες άχρηστες ουσίες που παίρνουν οι υπόλοιποι αθλητές;
κ. Μάμαλος: Αυτά.. δεν είναι ωραία πράγματα, δηλαδή να παίρνει ένας αθλητής αναβολικά, γιατί καταστρέφεται και η καριέρα του και η ζωή του…! Δηλαδή, αν πάρεις αναβολικά και προσπαθήσεις να περάσεις κάποιον άλλο και δεν ξέρεις τι κάνει αυτός, καταστρέφεσαι και συ ο ίδιος..! Καταστρέφεις απόλυτα τον οργανισμό σου, την υγεία σου και μπορεί ξαφνικά εκεί που κάνεις προπόνηση να πεθάνεις. Αν είσαι φυσιολογικός άνθρωπος, κάνεις σωστά τις προπονήσεις και δεν παίρνεις αναβολικά, αποδίδεις, και σιγά σιγά, σκαλί σκαλί φέρνεις όλο και μεγαλύτερες επιτυχίες στη ζωή σου, στην καριέρα σου!
Μαθήτρια: Και πώς σας αντιμετωπίζουν οι Ολυμπιονίκες;
Π. Μάμαλος: Οι κανονικοί Ολυμπιονίκες ή εμείς; Γιατί οι Ολυμπιονίκες οι κανονικοί .. δεν μας μιλάνε!
Μαθήτρια: Και οι παραολυμπιονίκες;
Π.Μάμαλος: Οι παραολυμπιονίκες όλοι, αγκαλιαζόμαστε, είμαστε φίλοι αγαπημένοι, όλοι «δεμένοι».
Μαθήτρια: Ενώ οι Ολυμπιονίκες, αυτοί δεν σας μιλάνε ;
Π.Μάμαλος: Ναι, δεν μας μιλάνε, τους δίνουμε το χέρι και ..
Μαθήτρια: Δηλαδή δεν σας θεωρούν ισάξιους ..
Π. Μάμαλος : Ναι, μας θεωρούν κατώτερους…
Μαθητής: Εσείς, αισθάνεστε τότε διαφορετικός;
Π.Μάμαλος: Σε τι πράγμα ; Διαφορετικός δε νιώθω, νιώθω όπως νιώθεις εσύ, ο μπαμπάς σου, η μαμά σου, οι φίλοι σου, τα ξαδέλφιά σου, όλος ο κόσμος. Η μόνη διαφορά είναι που δεν μπορώ να ανέβω σκαλιά. Θες να μου πεις να πάμε βόλτα; θα κάτσεις δίπλα μου με το καρότσι παρέα. θα κουβεντιάζουμε στο δρόμο, θα πηγαίνουμε κανονικά…δεν αισθάνομαι διαφορετικά, δε στενοχωριέμαι, το ατύχημά μου το έχω ξεπεράσει, έχω φίλους, ξέρω κόσμο, έχω γνωστούς.
Μαθητής: Όταν είχατε πάθει αυτό το ατύχημα αισθανόσασταν διαφορετικός;
Π.Μάμαλος: Όταν έπαθα αυτό το ατύχημα, ήμουν 5 χρονών. Γεννήθηκα κανονικά, με φυσιολογικό τοκετό. Πέντε χρονών περπάταγα κανονικά, έτρεχα στο νηπιαγωγείο αλλά, όταν πήγα δημοτικό, έπαθα πυρετό και με έπιασε πολιομυελίτιδα. Με έριξε κάτω και μου νέκρωσε και τα δύο πόδια. Μετά με πήραν οι δικοί μου και με πήγαν στον Καναδά, στο Μόντρεαλ. Εκεί κάνανε ό,τι μπορούσαν οι γιατροί και απλούστατα μου είπαν «μην κάνεις την εγχείρηση, γιατί είναι μια εγχείρηση πολύ επίπονη και πολύ επικίνδυνη για τον οργανισμό σου.. μου είπαν ότι αρχίζει από πάνω, από τον αυχένα και ανοίγουν όλη τη σπονδυλική στήλη μέχρι κάτω όλο τον κορμό του ποδιού.. δηλαδή ανοίγουν όλο το κεφάλι, την σπονδυλική στήλη, το αριστερό πόδι.. ανοίγουν τον άνθρωπο και ψάχνουν να βρουν το νεύρο το οποίο έχει πάθει την ζημιά, αλλά αυτό είναι πολύ επίπονο για κάποιον να την κάνει και είναι και πολύ επικίνδυνο. Τέλος, με συμβούλεψαν οι γιατροί στον Καναδά να μην την κάνω, γιατί μπορεί να πειράξουν κανένα άλλο νεύρο και να μου νεκρωθούν και τα χέρια…Κι λέω… «όχι, δεν το κάνω. Δόξα το θεό, μέχρι εδώ καλά είμαι. ..!!»
Μαθητής: Αν επιτρέπετε, στο σχολείο, πώς σας αντιμετώπιζαν;
Π.Μάμαλος: Όταν πήγαινα δημοτικό… μέχρι την πέμπτη δημοτικού.. τα παιδιά με κοροϊδεύανε, με λέγανε ανάπηρο, κούτσαβο και τέτοια πράγματα.. εγώ καθόμουν σε μια γωνιά και έκλαιγα.. όταν κτύπαγε το κουδούνι και ανέβαιναν τα παιδιά πάνω, εγώ καθόμουν από κάτω και έκλαιγα…μου πετούσαν τις τσάντες από το παράθυρο και μου ερχόντουσαν στο κεφάλι και με κορόιδευαν… Δεν με παίρνανε σε εκδρομές, δεν με παίρνανε σε πενταήμερες, δεν με παίρνανε από δω , δε με παίρνανε από κει .. καθόμουν μόνος στο σχολείο μέχρι να γυρίσουν τα άλλα παιδιά .. και έτσι κάποτε, όταν έφτασα στην έκτη δημοτικού, τα παράτησα το σχολείο τελείως και δεν πήγα γυμνάσιο. Όμως, το 2006 με 2007 που ήμουν σε ολυμπιακή προετοιμασία, γνώρισα το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, έχει και στον Πειραιά και νομίζω έχει και εδώ στο Περιστέρι. Με έβαλε η ομάδα μου εκεί και το αγάπησα και εκεί το τελείωσα το σχολείο!
Μαθητής: Θεωρείτε πως η κυβέρνηση σάς έχει στηρίξει σε αυτή σας την προσπάθεια; Αν ναι, ποια στήριξη σας παρέχει;
Π.Μάμαλος: Η κυβέρνηση τώρα δύσκολα.. δεν μας βοηθάει.. Εντάξει, ό,τι μπορούμε στη δικιά μας κατάσταση, μόνοι μας! Απλούστατα μας ανήκει ένας διορισμός στο δημόσιο, ο οποίος δεν έχει γίνει ακόμα! Είμαστε γύρω στους 23 αθλητές, είμαστε αδιόριστοι στο δημόσιο, και μας ανήκει και μια άδεια να ανοίξουμε ένα προπατζίδικο! Αυτό, όμως, δεν το έχουμε ανοίξει ακόμα, γιατί δεν προλαβαίνουμε. Είναι οι καιροί δύσκολοι και με την προπόνηση δεν προλαβαίνουμε. Μόνο αν παρατήσω τον αθλητισμό, θα μπορέσω να ανοίξω το προπατζίδικο. Και μου χρωστάνε και κάποια ολυμπιακά πριμ, που δίνουν στους αθλητές, όταν φέρνουν μετάλλια. Με αυτά μπορείς να ανταπεξέλθεις στη ζωή για αρκετό διάστημα, αν βέβαια τα πληρωθείς..
Μαθητής: Έχετε αντιμετωπίσει ποτέ προβλήματα ρατσισμού;
Π.Μάμαλος: Ρατσισμός είναι εκεί που μας πιάνουν τις ράμπες και δεν μπορώ να παρκάρω, δεν έχουμε κράσπεδα να περπατήσουμε. Πάμε σε ένα μαγαζί θέλουμε να αγοράσουμε ένα μπλουζάκι και δεν μπορώ να μπω, γιατί έχει σκαλιά. Δεν είναι όλα τα μαγαζιά προσβάσιμα, ενώ στο εξωτερικό υπάρχουν μαγαζιά προσβάσιμα. Δηλαδή, εγώ για να ψωνίσω, πρέπει να πω σε Πολυκατάστημα, και, αν θέλω να πάω στο Περιστέρι, να πιω έναν καφέ, δεν υπάρχει καφετέρια προσβάσιμη. Φαρμακείο ή εστιατόριο; aκόμα πιο δύσκολα. Πρέπει να έχουν ράμπες και οι τουαλέτες να είναι προσβάσιμες. Στο εξωτερικό τα πάντα είναι προσβάσιμα, ακόμα και τα μέσα μεταφοράς.
Καθηγήτρια: Σε ποια ηλικία αρχίσατε να τα βλέπατε αλλιώς; Μας είπατε ότι περάσατε δύσκολα. Σε ποια ηλικία αρχίσατε να βλέπετε τη ζωή μέσα από τον αθλητισμό;
Π.Μάμαλος: Από την ώρα που μπήκα στον αθλητισμό, το 2003, δέθηκα πάρα πολύ με αυτόν. Πριν, ήμουν κλεισμένος μέσα στο σπίτι, καθόμουν, άνοιγα τον υπολογιστή, κοίταγα έξω από το παράθυρο και έλεγα «για μένα η ζωή καταστρέφεται». Με τον αθλητισμό άλλαξα. Αν καθόμουν μέσα στο σπίτι και έκλαιγα τη μοίρα μου, τι θα γινόταν;
