Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Όπως …μπουκάραμε στη Μυτιλήνη από τα Νταμάρια, ξεμείναμε στον «περιφερειακό» με το σαραβαλάκι μου. Είπαμε να πάμε από την Επάνω Σκάλα και όχι από τη Λαγκάδα και …την πατήσαμε. Τόσες ανηφόρες έβγαλε το σκασμένο και …έξω από το τρανό χωριό μας, είπε να παραδώσει το πνεύμα. Βρεθήκαμε στην καλύτερη θέση θέας και με τα κινητά στα χέρια χαζεύαμε την …πολιόμορφη πόλη, από την απέξω μεριά. Η Λιόστρα Τ. που βρέθηκε διαθέσιμη θα ερχόταν, λέει, σε τρία τέταρτα, ευκαιρία το λοιπόν για ένα ινσπέξιον στο ψηλότερο σημείο της Βόρειας Παράκαμψης. Αφού θαυμάσαμε από μακριά την κορυφογραμμή όπου και το λεσβίας δομής τμήμα του αρχαίου τείχους, αφού ρίξαμε και μερικές ματιές …θαυμασμού στο εργοστάσιο της ηλεκτρικής, κάναμε μεταβολή και μείναμε να κοιταζόμαστε. Ε, καταντήσαμε να είμαστε πια ντιπ καταντίπ απορροφημένοι από την πόλη. Εδώ ωρέ Λιόστη έχει καλό θέμα για επιΘεώρηση και θα έπρεπε να μας την κάνει το καρούλι μου για να το θυμηθούμε; Τι καλό, δηλαδή, τρίκαλο …και βάλε.
Καλά, για το έρπον σκουπιδομάνι στην περιοχή, που οι …συμπαθείς Ρομά συνεχώς επιλέγουν και απορρίπτουν …φρέσκο πράμα χρόνο καιρό πάνω στο οδόστρωμα, θα πρέπει να γίνει ένα ομαδικό ινσπέξιον. Εδώ όμως, έχουμε θέμα εστιασμένο και …μεγαλοπρεπές! Εξυπηρετική η Παράκαμψη και προτιμητέα μεταξύ των επωχούμενων συμπολιτών μας και όσων …μυημένων επισκεπτών. Άμποτε να ξεκολλήσει και η Νότια Παράκαμψη, για να ολοκληρωθεί το ξεμπλοκάρισμα της πόλης από τα διερχόμενα οχήματα, μια και καλή. Καλή η σύλληψη του έργου, καλή και η εκτέλεση, αλλά τώρα μπροστά μας προβάλλει ένα φάουλ που καημό το είχα να το ξεφωνήσω. Μάρτυς μου ο Λιόστης, πρόκειται για ζήτημα που το θέλει το …κράξιμό του. Εδώ είναι που πάει το «ουδέν καλόν αμιγές κακού».
Πριν απ’ όλα, έλα βρε Λιόστη μου, να πάμε λίγο παραπάνω, εδώ από το χωματόδρομο που κάποτε περνούσανε οι σκουπιδιάρες του Δήμου για να ξεφορτώσουν στην πρώτη χωματερή της Μυτιλήνης. Εντάξει, ο Δήμος προς αποκατάσταση της χωματερής και για την αξιοποίησή της, έφτιαξε μια πίστα για να κάνουν μοτοκρός οι λάτρεις του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ξεθυμαίνουν τα παληκάρια μας, προπονούνται και οι πιο σοβαροί αναβάτες που ασχολούνται με το εντούρο, όλα καλά. Όμως εσύ μην βλέπεις προς τα μέσα. Αυτό θα το επιΘεωρήσουμε άλλη φορά. Ούτε κάτω να βλέπεις. Άσε το σκουπιδομπάχαλο, που έστω και αδικαιολόγητα κυριαρχεί στο χώρο. Πάμε λίγο πιο πάνω. Εκεί στο ύψωμα, να σου δείξω το λιθόστρωτο (μάλλον μεσαιωνικό, θα το έλεγα) από όπου οι πρόγονοί μας …το ’κοβαν με τα πόδια για την περιοχή του Κόρφου. Εδώ, που λες, περνάγαμε μικροί και με αγωνία ψάχναμε το χνάρι από το πέταλο του αλόγου που καβάλαγε ο Αη Γιώργης. Από εδώ πηγαίναμε, άλλοτε ως …επίσημοι εκδρομείς και άλλοτε ως …κοπανατζήδες για να βγούμε στην περιοχή της Ουτζάς, όπου ελευθερία και …ραχάτι. Σήμερα, απο τη στιγμή που θα πατήσεις το πρώτο μέτρο της πατωμένης αυτής, θα πρέπει να έχεις το νου σου πώς θα παρακάμψεις το γκρεμό, για να σώσεις τη ζωή σου από πτώση κάθετη και …καταληκτική. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα για όσους πλησιάζουν κατηφορίζοντας από την περιοχή του Κτηνιατρείου. Πραγματικό αξιοθέατο τούτο το ιστορικό μνημείο. Αρκετού φάρδους πεζόδρομος, πάνω στον οποίο θα μπορούσανε να χωρέσουν δύο φορτωμένα υποζύγια, ένα στον ανεβασμό και ένα στον κατεβασμό. Άσπρο μάρμαρο που λαμποκοπά στον ήλιο, η θέα της πόλης ανοίγεται ελπιδοφόρα, και σ’ ένα σημείο απότομος γκρεμός χάσκει θανατηφόρος. Πού στο καλό, σε τέτοια εξυπηρετική, για την εποχή της, πατωμένη, βρέθηκε τέτοιος γκρεμός; Μα, από το νταμάρι που βλέπεις μπροστά σου. Το δημιούργησαν οι σύγχρονοί μας, εν αγνοία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας (έτσι πιστεύω, γιατί αλλιώς …έχω ράμματα για πολλές γούνες) και με τις ευλογίες της Αρχής που δημιούργησε τη Βόρεια Παράκαμψη. Όπως το ακούς, Λιόστη μου, χρειάστηκαν πέτρα, βράχους και μπάζα, στράφηκαν πάνω στο μνημείο, αδιαφορώντας για την καταστροφή του, αδιαφορώντας και για τον κίνδυνο πτώσης κάθε ανύποπτου διαβάτη. Να υπήρχε και κάποιο προστατευτικό στηθαίο, κάποιο κιγκλίδωμα, έστω να υπήρχε κάποια ταμπέλα για να εφιστά την προσοχή… Εμένα μου λες; Φασκελοκουκούλωσ’ τα! Πού έριξαν τις πέτρες; Πάμε πίσω στην άσφαλτο.
Αυτό εδώ το τοιχείο που βλέπετε, κυρίες και κύριοι, είναι υψηλής …τεχνολογίας (καλά, το ύψος το βλέπουμε· το λόγο δεν καταλαβαίνουμε). Πρόκειται για το απαύγασμα της επιστημονικής χρήσης του σκυροδέματος (εντάξει η «Στατική» …επιστήμη· η «Οικονομική» επιστήμη, όμως, η Αισθητική, η Περιβαλλοντική …τοιαύτη;). Ήτο αναγκαία η κατασκευή του, ο δε σχεδιασμός του είναι προϊόν βασανιστικής μελέτης για την επίτευξη της ασφαλείας των διερχομένων οχημάτων και της υψηλής αισθητικής του παροδίου τοπίου. (είπαμε, το …ύψος το βλέπουμε, το λόγο δεν καταλαβαίνουμε, επειδή «αποδυτηριάκιας μιλάει» σοβαρός λόγος ΔΕΝ υπήρξε για τέτοια σπατάλη κονδυλίων, τέτοια κατασκευή …γκουμούτσας, τέτοια προσβολή του περιβάλλοντος).
Άκουσε Λιόστη μου, το σαθρό χώμα του υψώματος που είχε δημιουργηθεί από εναποθέσεις της χωματερής, ήταν αρκετά παραμέσα. Ό,τι και να γινόταν, υποχώρηση, κατάρευση, κατολίσθηση, σεισμός, δεν θα έφτανε το λεπτό αυτό υλικό να βγει στο δρόμο, έστω και αν υπήρχε τοιχείο μόνον 2 μέτρων. Αλλά 6 (+) βρε αδερφέ; Έλεος! Άσε πόσο κοντινή πλαγιά βλέπεις πίσω από το τσιμέντο. Έπεσε πολύ μπάζο εδωμέσα. Φερτό πράμα, που πιέζει το τοιχείο (και σε οπτικό όγκο).
Μη με ρωτάς πού έριξαν τα βράχια, στη μεγάλη πληγή του πλατιού διάκενου τα έριξαν. (θα μπορούσα να σου πω πως το υποθέτω… αλλά… άσε πάλι…) Μπήκες; Μη με ρωτάς γιατί… Μη με ρωτάς ποιος το ενέκρινε, ποιος το σχεδίασε, ποιος το υποστηρίζει επιστημονικά τέτοιο κατασκεύασμα. (Θα μπορούσε, κυρ επιστήμονα, να γίνει κλιμακωτό, όπως πολλές φορές έχεις κι εσύ συναντήσει σε μεγάλους δρόμους, σέτια με ξερολιθιά, όπου κάνουν και δεντροφύτευση). Δεκτόν το τι γίνεται λίγο παρακάτω. Εκεί υπάρχει λόγος και κάνει μπαμ, ακόμα και σε ανίδεο. Εκεί χρειάζεται υποστήριξη. Κοίταξε και απέναντι, όλόκληρο βουνό στέκεται πάνω από το δρόμο και το τοιχείο είναι του μέτρου. Σωστά. Δεν χρειάζεται μεγαλύτερο. Όμως, εδώ, ποιος έκανε τον ανίδεο; Οέο… (να πούμε και κανένα επιφώνημα …της μοδός). Αυτή η ντουβάρα θα ήτανε καλή για πεδίο τεχνικής αναρρίχησης, από αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση. Μην το γελάς, ας όψεται που είναι πολυσύχναστος ο δρόμος, αλλιώς… Ύστερα έχουμε και την πληγή του «νταμαριού». Τι θα γίνει αν πέσει στο κενό ένας συνάνθρωπός μας; Αν πέσει ένας αναβάτης μηχανής, που, καλώς ή κακώς, θα επεκτείνει την προπόνησή του στην εξοχή; Ποιος αρμόδιος επιστατεί τέτοιες «πληγές»; Ο Ανύπαρκτος… ως γνωστόν…
Άντε Λιόστη, έμπα να μας πάει η «Τ» στο γραφείο, να τελειώσουμε τη δουλειά μας. Τέτοιες …γούνες (μην πω τίποτα χειρότερο) ό,τι και ράμματα να τις ρίξεις δεν βγαίνει άκρη. Για όλους εμάς μιλώ, που έχουμε τόσο χοντροπετσιάσει με τα περίσσια μπετά και τα βράχια στο περιβάλλον μας, που καταντήσαμε άλαλα ντουβάρια. Εμείς καθόμαστε …επί του καναπέως, και άλλοι γύρω μας, χωρίς αιδώ, άγαρμπα και …ύποπτα χτίζουν τείχη. Κρίμα στην πόλη και κρίμα στη …μαγκιά μας.
City Inspector
