Γράφει η Νικολέτα Μακριωνίτου
Δοκιμάζω δεκάδες φέτες κάθε χρόνο. Κι όχι μόνο φέτες που έχουν το όνομα, αλλά και κάποιες από εκείνες που έχουν μόνο τη χάρη – βλ. «φέτα» Κεφαλονιάς. Ξεχωρίζω τις πιο νόστιμες, και τις δοκιμάζω ξανά και ξανά. Κι έτσι έχω φτιάξει μια λίστα με σταθερά αγαπημένες μου. Του Μυστακέλλη λόγου χάρη, την προτιμώ γιατί είναι σκληρή, με γεμάτη γαλατένια γεύση με ωραίες οξύτητες και όχι ιδιαίτερα πικάντικη. Την έχω δοκιμάσει και τεστάρει σε συνταγές τέτοιες που δίνουν προβάδισμα στο τυρί, χωρίς πολλά νοστημευτικά καi φιοριτούρες. Δεν θέλω να καπελώνεται η γεύση της και να μπερδεύεται με ένα σωρό άλλα υλικά. Οι δύο συνταγές που προτείνω ταιριάζουν και με ούζο, αλλά και με ξηρά λευκά αιγαιοπελαγίτικα κρασιά, όπως π.χ. από Ασύρτικο και Μοσχάτο.
Και μια συνταγή
Χόρτα του βουνού σαγανάκι
Πλένω, καθαρίζω και μισοβράζω διάφορα χόρτα και μυρωδικά του βουνού, να κρατάνε, για 10 λεπτά. Τα στραγγίζω πολύ καλά, τα αλατίζω και τα λαδολεμονιάζω ελαφρώς. Τα τοποθετώ σε μικρό πυρίμαχο σκεύος που να χωράνε ακριβώς και να έχουν πάχος περίπου 2 εκ. Στο κέντρο του σκεύους βυθίζω ανάμεσα στα χόρτα ένα κομμάτι φέτα, κι αυτό πάχους 2 εκ. και ψήνω σε δυνατό φούρνο στο γκριλ για 5 λεπτά, μέχρι να ροδίσει ελαφρώς η φέτα. Ξεφουρνίζω, προσθέτω έξτρα ελαιόλαδο και χυμό λεμονιού και σερβίρω μαζί με ζυμωτό ψωμί.
