Γράφει η Όλγα Χιώτη:
Διαβάζω συστηματικά και παθιασμένα, αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, με σαφή προτίμηση στο facebook και το twitter. Βρίσκω από σκουπίδια μέχρι θησαυρούς. Σημαντική ευκολία η ταχύτητα με την οποία μπορεί κάποιος να προσπεράσει το πρώτο για να φτάσει στο καλό το δεύτερο. Διαπιστώνω πως αυτό που βλέπω σα σκουπίδι, για κάποιον είναι θησαυρός Ενθουσιάζομαι τόσο όταν βρίσκω τον θησαυρό μου. Κάτι να πιαστώ, να γελάσω, να σκεφτώ πόσο μα πόσο μπροστά είναι κάποιοι από μας.
Ο κόσμος έχει ανάγκη να εκφραστεί. Μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακόμη περισσότερο. Ταχύτητα, διευρυμένο κοινό, στην συσκευασία της ασφαλούς περιχαράκωσης που προσφέρει η απόσταση.
Γιατί έχουμε ανάγκη να πούμε κάτι δημόσια; Μα πάντα λέγαμε. Πάντα είχαμε ανάγκη. Σε μια παρέα, εκεί ανάμεσα στους καφέδες, ο καθένας έπαιρνε κι έναν χαρακτηρισμό ανάλογα με τα λόγια του. Ο αστείος θα έλεγε ανέκδοτα, ο νάρκισσος θα έλεγε τα κατορθώματά του, ο γκρινιάρης τα παθήματα του, ο φιλόσοφος τα ηθικά διδάγματα, ο παραμυθάς θα έλεγε ιστορίες.
Ο κόσμος αδιάκοπα έλεγε ιστορίες Το ίδιο και τώρα. Απλό; Καθόλου. Διαφορετικό; Μπορεί. Μα σήμερα ας μην έχει σημασία.
Μερικές φορές δε χρειάζεται να υπάρχει ιδέα πίσω από την ιστορία. Μπορεί αυτή να είναι απλά μια φωτογραφία, μια εικόνα. Εκεί που βγαίνει μια εικόνα, εσύ που την βλέπεις, καλείσαι να δεις πίσω από αυτή. Κι εκεί είναι η μαγεία, γιατί πράγματι κάποιοι κι είναι αρκετοί, καταφέρνουν να μας δώσουν τόσο πλούσιες εικόνες.
Βρίσκω μια πραγματικότητα εδώ. Είναι ανάγκη μας να περιγράψουμε τον κόσμο. Είναι ανάγκη μας να τον εξηγήσουμε. Όσο υπάρχει αυτή η ανάγκη, θα μιλάμε κι ίσως θα ποστάρουμε κιόλας, είτε λόγια είτε ιδέες, είτε εικόνες. Και κάποιες φορές θα ποστάρουμε και θησαυρούς.
