Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, αυτός ο γνωστός-άγνωστος. Σαράντα χρόνια τώρα, παιδιά από όλη την Ελλάδα (και το Νησί) έρχονται στη Μυτιλήνη.
Του Γιώτα Θύμιου
Ζυμώνονται με χιλιετίες λεσβιακής θάλασσας και αέρα. Με ασημένιο φως, λάδι, ματωμένα δειλινά και ζεστούς ορίζοντες. Αφουγκράζονται παλιούς, σοφούς και κουρασμένους, ποιητές…
Περνούν απ’ την εφηβεία στην ενηλικίωση και φεύγοντας (πολλά μένουν εδώ) γίνονται οι καλύτεροι πρεσβευτές του Νησιού στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Όταν την Πρωτομαγιά του 1993 τέθηκε στους 4/ετείς της κοινωνικής ανθρωπολογίας το μόνιμο ερώτημα κάθε μικρής και μεγάλης απόδρασης στη χώρα μας, σε κάθε ευκαιρία κάποιας αργίας, βουνό ή θάλασσα, η επιλογή ήταν δημοκρατικά ομόφωνη: και βουνό και θάλασσα.
Μία ομάδα επέλεξε για την πρωτομαγιάτικη εξόρμησή της τον χώρο έξω απ’ την πόλη, πάνω απ’ τη Χρυσομαλλούσα (νομίζω πως υπήρχαν κάτι κεραίες του ΟΤΕ εκεί κοντά).
Για μία δεύτερη, αντίθετα, η Πρωτομαγιά του ’93 έγραψε παραλία του Απελή, χώρος γνώριμος μεν, αφού εκεί ήταν η «καλοκαιρινή πλαζ» για πολλούς κατοίκους της πόλης την εποχή εκείνη, αλλά με την εφαρμογή της απολύτου ελληνικής πρακτικής του ψησίματος του οβελία, μεταμορφώθηκε χώρο πρωτόγνωρο και ελληνικά εξωτικό.
Και έμειναν οι φωτογραφίες και οι αναμνήσεις να υπενθυμίζουν στην Πόπη και τον Πούλιο, στη Βέτα και τον Μανώλη (τα δυο αυτά ζευγάρια έκαναν μαζί 32 Πρωτομαγιές από τότε), την Πίτσα, τη Δήμητρα, τον Σπύρο, τον Βασίλη και τ’ άλλα παιδιά, την εποχή εκείνη…
* Τιμής ένεκεν στο Νησί που μας φιλοξένησε, τις φιλίες που κρατήθηκαν και αυτές (τις λίγες) που χάθηκαν και στο «γλυκό πουλί της νιότης» που τώρα φτιάχνει σε άλλους τόπους τη φωλιά του.
