Καμία τέχνη δεν μπορεί να διαπεράσει την συνείδηση μας
όπως το κάνει το σινεμά.
Μόνο αυτό μπορεί να τρυπώσει κατευθείαν
στα πιο σκοτεινά δωμάτια της ψυχής μας
και ν’ αγγίξει συναισθήματα
που δεν γνωρίζαμε καν ότι υπάρχουν”
(Ingmar Bergmann)
Ο Ερασιτεχνικός φιλοτεχνικός σύλλογος “Το Μπουρίνι” παρουσιάζει την έγχρωμη κομεντί, γερμανικής παραγωγής 2002, διάρκειας 120΄ Good Bye Lenin, την Τρίτη στις 8.30μ.μ. στο Δημοτικό Θέατρο.
Σκηνοθεσία: Βόλφγκανγκ Μπέκερ
Σενάριο:
Wolfgang Becker, Bernd Lichtenberg, Achim von Borries, Hendrik Handloegten και Christoph Silber
με τους:
Ντανιέλ Μπρουλ, Κατρίν Σας, Φλοριάν Λούκας,
Τσούλπαν Καμάτοβα, Μαρία Σιμόν
Μουσική: Γιαν Τιρσέν
Μοντάζ: Peter R. Adam
Φωτογραφία: Martin Kukula
Βρισκόμαστε λίγο πριν την πτώση του τείχους του Βερολίνου, το φθινόπωρο του 1989.
Η οικογένεια Kerner προσπαθεί να τα φέρει βόλτα μετά την «απόδραση» του πατέρα στη Δύση.
Τις ιστορικές ημέρες που τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν,
η μαμά Kerner ταυτισμένη με την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας,
όταν βλέπει τον γιό της Άλεξ να συμμετέχει σε μια πορεία υπέρ της ελευθερίας του Τύπου και να ξυλοκοπιέται από τους αστυνομικούς
παθαίνει καρδιακή προσβολή και πέφτει σε κώμα.
Όταν ξυπνά, μερικούς μήνες αργότερα, το τείχος έχει πέσει
και η ζωή στο Ανατολικό Βερολίνο έχει ήδη αλλάξει ριζικά.
Ο γιατρός ανακοινώνει στον Άλεξ και την αδερφή του πως οποιοδήποτε σοκ μπορεί να είναι καθοριστικό για τη ζωή της μητέρας του.
Επειδή πάντοτε το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν η ζωή της Κρίστιαν,
ο γιός της αποφασίζει να μην της αναφέρει τίποτα για τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που συμβαίνουν στη χώρα
και να αναπαραστήσει τον αλλοτινό κόσμο της Λαϊκής Δημοκρατίας
μέσα στα όρια του δωματίου της…. Αυτό ξεκινά σαν ένα μικρό ψέμα για να σώσει μια ζωή
πείθοντας ότι τελικά ο Λένιν υπήρξε νικητής. Η ταινία έχει κάνει πάταγο σ’ όλα τα φεστιβάλ
και έχει κερδίσει την αγάπη του κοινού από την πρώτη ματιά. Είναι πολιτική σάτιρα, αλλά δεν έχει να κάνει με μια αμιγώς πολιτική ταινία.
(Ριζοσπάστης , 4.10.2003) :
Αφήνει τη γεύση μιας πικρής κωμωδίας
και ταυτόχρονα φέρνει σε αντιπαράθεση την παλιότερη γενιά με τους νέους – Ευρωπαίους…
Δεν παίρνει πολιτική θέση γύρω από την πτώση του τείχους,
απλά παραθέτει γεγονότα χωρίς να ξεχνά να γίνεται καυστική εκεί που πρέπει…
Για την ταινία, το πότε ήταν καλύτερα δεν έχει σημασία, ο χρόνος κυλά και οι ζωές αλλάζουν.
Και μπροστά στον θεατή μπαίνουν διάφορα ερωτήματα:
Το παρελθόν χτίζει το μέλλον; Και τι πρέπει να αλλάξει τώρα;
