Με πολύ τρυφερά λόγια αλλά και λόγια ουσιαστικά για την σχέση μας με τα ζώα συντροφιάς η ιστορικός της τέχνης και καθηγήτρια στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου Εύη Σαμπανίκου “αποχαιρετά” τη Μπουμπού, μια σκυλίτσα που έζησε στον λόφο του Πανεπιστημίου πάνω από δέκα χρόνια λαμβάνοντας την αγάπη,τα χάδια και τη φροντίδα των φοιτητών που πέρασαν από εκεί, των καθηγητών, αλλά και όλων όσων είχαν την τύχη να τη συναντήσουν…
“Ήταν πολύ όμορφη… Είχε το χάρισμα να πλησιάζει και να συνυπάρχει πολύ όμορφα με τα παιδιά… Θα τη θυμάμαι ως την “πανεπιστημιακή μπέιμπι σίττερ” και “μεγαλύτερη αδελφή” του Ά. Πολλοί θα την θυμούνται ως το “αρχαιότερο” σκυλάκι στο Πανεπιστήμιο και την πρώτη “μασκότ” του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ένα γλυκύτατο κοκονάκι, αρχαία ελληνική ράτσα, όπως μας λένε τα σχετικά βιβλία και η ζωγραφική στα αγγεία, η Μπουμπού, δε βρίσκεται πια ανάμεσά μας…
Έμοιαζε με αλεπουδίτσα και μου θύμιζε πάντα το σκυλάκι των παιδικών μου χρόνων (κοκόνι κι εκείνη), τη Λούσι, που τη δηλητηρίασαν στην αυλή μας στα Τρίκαλα όταν ετοιμαζόμουν να πάω στην Τετάρτη (νομίζω) Δημοτικού…
Ο γιός μου έμελλε να γνωρίσει ένα άλλο κοκόνι στη Μυτιλήνη, και η φιλία τους να διαρκέσει από τη δική του προσχολική ηλικία έως προχθές, 4 Ιανουαρίου, που η σκυλίτσα έφυγε από φυσικά αίτια (νεφρική ανεπάρκεια που την οδήγησε σε εγκεφαλικό). Αν οι πληροφορίες είναι σωστές και η Μπουμπού πρωτοεμφανίστηκε ως κουτάβι στο Λόφο το 2006 (!), ήταν 18 ετών! [ή άλλη εκδοχή τη θέλει να εμφανίζεται το 2009, την κάνει επομένως 15 ετών].
Το Τμήμα μου μετακόμισε από την πόλη στο Λόφο μετά το 2009 (από το ακαδημαϊκό έτος 2010-11 τα μαθήματα γινόταν πλέον εκεί). Πολλές νέες μαμάδες τότε παίρναμε συχνά-πυκνά, τα μικρά παιδιά μας στο πανεπιστήμιο, αφού υπήρχε χώρος για να περιπλανηθούν με κάποια ασφάλεια και να παίξουν. Εγώ ίσως λίγο περισσότερο, διότι ο τρίχρονος στην πρώτη γνωριμία με τη Μπουμπού Ά. (“βρήκα αυτό το πολύ καλό σκυλάκι” τον θυμάμαι να λέει χαρούμενος, τρέχοντας μαζί με τη Μπουμπού στο γραφείο μου), θεωρούσε επιτακτική ανάγκη να έρχεται όσο το δυνατόν πιο συχνά μαζί μου για να τη δει και να ζητάει να μάθει τί κάνει η Μπουμπού και αν τη φρόντισα όταν εκείνος δεν ήταν εκεί. Και, όταν πλέον εμφανίστηκαν τα άλλα σκυλάκια έγινε ο μόνιμος προστάτης τους και σταδιακά ένας συνειδητοποιημένος και ενεργός φιλόζωος (συστηματικά πλέον και οργανωμένα σήμερα με την ΦιλΠΑ).
Η Μπουμπού έζησε ευτυχισμένη στο Πανεπιστήμιο πάνω από δέκα χρόνια. Το 2016 είχε ένα ατύχημα, από επικίνδυνα αδιάφορο οδηγό που παρανόμως βρέθηκε στα επάνω κτίρια του Λόφου, όπου τότε δεν επιτρεπόταν αυτοκίνητα, που της στέρησε την όραση από το ένα μάτι της. Υιοθετήθηκε τα τελευταία χρόνια από τη συνάδελφο Κατερίνα Νικολαρέα και έτσι δεν τη βλέπαμε, μαθαίναμε όμως για τα προβλήματα της υγείας της και τα δύσκολα γεράματά της. Το σκυλάκι που αποχαιρετήσαμε ήταν πολύ καταπονημένο πιά. Πιστεύω ότι ξεκουράστηκε τώρα.
Δεν είναι απλός ο δεσμός μας με τα εγωϊστικά αποκαλούμενα “ζώα συντροφιάς”. Έχουν μια πολύ βαθύτερη σοφία από αυτή που αποκαλεί “νοημοσύνη” το ανθρώπινο είδος. Μας μαθαίνουν για τα μόνα πράγματα που είναι ουσιαστικά, την αγάπη και τη φροντίδα για τα αγαπημένα μας όντα. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη της σχέσης μας με το φυσικό κόσμο. Καλή ξεκούραση Μπουμπού μας!!!
