Εσύ πότε θα γίνεις μάνα;
Έτσι θα κάθεσαι τόσα χρόνια με τον Κώστα; Ένα παιδί πότε θα κάνεις;
Τι σε «τι κόσμο θα φέρω ένα παιδί;» «εμείς σε κόσμο σε φέραμε; Έπαθες τίποτα;»
Δουλειά; Τι δουλειά; Δε χρειάζεται ένα παιδί δεν χρειάζεται και πολλά, εμείς πως μεγαλώσαμε;
Γερνάς. Σε λίγο δε θα χεις περιθώριο.
Τα νιάτα, η ζωντάνια κι η ομορφιά φεύγουν. Τι θα σου μείνει μετά; Τίποτα!
Θα θες σε λίγο και δε θα μπορείς, ενώ ο άλλος μέχρι να πεθάνει παιδιά θα μπορεί να κάνει.
Κάντο τώρα που ‘σαι νέα. Μετά τα πόδια σου δε θα μπορείς να πάρεις.
Τι δουλειές και καριέρες; Χωρίς παιδί δεν είσαι ολοκληρωμένη.
Δεν βλέπεις τις φίλες σου τι ωραία που είναι με τον αντρούλη τους και τα παιδάκια τους;
Μόνη θα μείνεις; Ποιος θα σε κοιτάξει στα γεράματά σου; Ποιος θα σε τρέξει; Ένα ποτήρι νερό ποιος θα σου δώσει; Δεν θες μια κόρη να σε γηροκομήσει; Δε θες ένα γιο να σ’ έχει βασίλισσα;
Τουλάχιστον να καταψύξεις….
Μη μείνεις μόνη κορίτσι μου!
Γενικά, κοπελιά όπως καταλαβαίνεις αν δεν κάνεις παιδί είσαι ένα τίποτα.
Γενικά όπως καταλαβαίνεις, στον κόσμο ήρθες αποκλειστικά για να κυοφορήσεις.
Άλλωστε ποιος είναι ο προορισμός του ανθρώπου; Να κάνει παιδιά; Ε ναι κι η γυναίκα να ζορίζεται και λίγο παραπάνω γιατί έχει ημερομηνία λήξης η επιπλέον προδιαγραφή της. Μετά χαλάει….!
Γενικά νεαρέ μου όπως καταλαβαίνεις και σένα σε παίρνει η μπάλα κι ας έχεις λίγο χρονικό περιθώριο παραπάνω.
Συγνώμη που σας το χαλάω αλλά ο προορισμός του ανθρώπου είναι ο θάνατος, χωρίς διακρίσεις, άντρες, γυναίκες το χώμα κοινό. Τα υπόλοιπα εντάσσονται στην διαδρομή. Κι υπάρχουν πολλοί δρόμοι. Καθείς επιλέγει και ενεργεί κατά το δοκούν. Και χωρίς δοκούν καταλήγεις να αναπαράγεσαι αβέρτα χωρίς νόηση, χωρίς συναίσθημα, χωρίς να ξέρεις γιατί και πόσο…κυρίως χωρίς παρουσία, απών.
Πόσο λάθος να ξεγελιέσαι και να θεωρείς ότι το παιδί θα σου λύσει όλα τα προβλήματα. Πόσο λάθος να νομίζεις πως αποκτώντας το ως πολυπόθητο ολοκληρώνεις την ευτυχία που δε μπορείς να βρεις πρώτα μέσα σου.
Πόσο εξευτελιστικό να θεωρείς πως θα ζήσεις μέσα από το παιδί που θες να κάνεις.
Πόσο ποταπό να θεωρείς πως το παιδί θα είναι το συμβόλαιο σου με το γηροκομείο.
Και πόσο βλακώδες να νιώθεις και να σκέφτεσαι σύμφωνα με τις προσδοκίες των άλλων για σένα.
Πόσο εγκληματικό να σπρώχνεις τον άλλον, να υποταχθεί σε νόρμες και κοινωνικά αναμενόμενα, φροντίζοντας με λεπτομέρεια να δημιουργείς ψυχολογικά αδιέξοδα σε εύθραυστους ανθρώπους, ήδη χτυπημένους από διχασμούς και συγκρούσεις.
Πόσο ανακόλουθο, να περιμένεις από τα παιδιά σου να γίνουν γονείς όταν ακόμη τους συμπεριφέρεσαι σαν παιδιά….
Παγίδα μοιάζει να ψάξεις να ορίσεις τι είναι το παιδί.
Σίγουρα πρέπει να γνωρίζεις τι δεν είναι όμως.
Γεμάτοι κάνουμε ένα παιδί, δεν περιμένουμε να γεμίσουμε από ένα παιδί. Μόνοι λοιπόν δε θα μείνουμε αν δεν κάνουμε παιδί. Μόνοι θα μείνουμε αν είμαστε ήδη μόνοι μέσα μας”.
φωτό: Bruce Mars -Pexels
