Η έκθεση “The Wild Ones” της K-Gold Temporary Gallery παρουσιάζει το έργο έξι διεθνών φωτογράφων μέσα από τον λογαριασμό της πλατφόρμας στο Instagram. H έκθεση εξετάζει τις αναζητήσεις, τις τάσεις και τους πειραματισμούς στη σύγχρονη φωτογραφία, με σημείο αφετηρίας τις προκλήσεις της εποχής της εικόνας.
Στο δεύτερο από τα έξι μέρη της έκθεσης παρουσιάζεται η πρόσφατη σειρά φωτογραφιών “Gigantes” του Βραζιλιάνου Diego Saldiva όπου βετεράνοι παλαιστές του ρινγκ αγωνίζονται να ανακτήσουν την χαμένη τους δόξα. Ισορροπώντας μεταξύ μυθολογίας και πραγματικότητας, οι πρωταγωνιστές του καυτηριάζουν στερεότυπα της ανθρώπινης κοινωνίας.
Ο Diego Saldiva είναι φωτογράφος που ζει μεταξύ Βραζιλίας και Ελβετίας. Σπούδασε Κοινωνική Επικοινωνία στο ESPM στο Σάο Πάουλο και Φωτογραφία στη Σχολή Φωτογραφίας του Vevey. Το έργο του έχει παρουσιαστεί στο Belfast Photo Festival, στο Visible White Photo Prize στη Φλωρεντία, στο PHOTOEspaña στη Μαδρίτη, στο Photo OFF στο Παρίσι, στο Nuit des Images στη Λωζάνη και στο Φεστιβάλ Organ Vida στο Ζάγκρεμπ. Ο Saldiva κέρδισε το Prix Photoforum 2011, ήταν φιναλίστ του vfg Nachwuchsförderpreis 2011 και υποψήφιος για το Βραβείο Paul Huff 2012.
Την έκθεση συνοδεύει μια σειρά συζητήσεων μεταξύ της Βίκυς Τσίρου και των φωτογράφων, που στόχο έχει να φωτίσει διάφορες πτυχές των πρακτικών τους.
Συνέντευξη του Diego Saldiva στη Βίκυ Τσίρου
BT: Ζεις και εργάζεσαι μεταξύ Βραζιλίας και Ελβετίας. Δύο αντιφατικά περιβάλλοντα που διαμορφώνουν έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και ζωής. Πώς θεωρείς ότι το περιβάλλον αυτό έχει επηρεάσει εσένα ως άτομο και κατά συνέπεια τη δουλειά σου;
DS: Νομίζω ότι το έργο μου “Momentos e Máculas” ήταν μια πραγματική αντίδραση σε αυτή την αλλαγή περιβάλλοντος. Μετακόμισα στην Ελβετία λόγω της συζύγου μου, και τα πρώτα χρόνια ήταν παρόμοια με όσα περιγράφει η Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος (η οποία τυχαίνει να είναι Ελβετή) στα πέντε στάδια του πένθους. Έχω έναν πολύ αυθόρμητο τρόπο να κινούμαι που δεν ταιριάζει πολύ συχνά με το πως εξελίσσονται τα περισσότερα πράγματα εδώ στις Άλπεις. Είναι μια καλή ευκαιρία για αυτογνωσία και είσαι ανοιχτός σε νέες εμπειρίες.
ΒΤ: Από ένα πτυχίο στην Κοινωνική Επικοινωνία, αλλάζεις την πορεία σου, επιλέγοντας σπουδές στην Φωτογραφία. Ποιό ήταν το κίνητρό σου για αυτή την απόφαση;
DS: Δούλευα ως γραφίστας εκείνη τη στιγμή. Μετά το πτυχίο πίστευα ότι η επαγγελματική μου ζωή θα ήταν πιο δημιουργική, κάτι που δεν συνέβη ποτέ. Μετά από ένα χρόνο είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω και ο πατέρας μου μου έκανε δώρο μια φωτογραφική μηχανή.
ΒΤ: Μετά τα έργα “Break of Day” και “Momentos e Màculas”, δημιούργησες τη σειρά “Gigantes”. Παρά την μεγαλοπρέπεια του τίτλου, οι εικόνες σου αποκαλύπτουν ξεπεσμένους χαρακτήρες. Ποιό ήταν το έναυσμα για αυτή τη σειρά;
DS: Ήμουν σε διακοπές στην πατρίδα μου και μια μέρα είδα στην τοπική εφημερίδα ότι οι «Γίγαντες του Ρινγκ» θα παρουσιάζονταν στα προάστια της πόλης, η οποία βρίσκεται στα περίχωρα. Με εξέπληξε γιατί ήταν πολύ δημοφιλείς μέχρι τη δεκαετία του ‘90 και θυμήθηκα ότι τους έβλεπα στην τηλεόραση. Ένας ξάδελφος μου ήταν μέρος της ομάδας τους εκείνη την εποχή. Σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να ρίξω μια ματιά. Δεν ήξερα τι να περιμένω. Η παράσταση τους δεν κράτησε για πολύ ώρα, γι’ αυτό πιστεύω ότι οι εμφανίσεις τους παίρνουν άλλη μορφή τώρα που πασχίζουν να κάνουν και πάλι νέα σόου.
ΒΤ: Αποφάσισες να παρουσιάσεις αυτές τις εικόνες συνοδευόμενες από ένα απόσπασμα από τη Θεογονία του Ησίοδου, πατέρα της γνωμικής ποίησης. Οι “Γίγαντες” σου είναι εξίσου πηγή σύγχρονων γιγάντων;
DS: Όταν προσπάθησα να επεξεργαστώ τις φωτογραφίες μου, έπρεπε να βρω ένα κοινό θέμα που να είχε νόημα. Ήθελα να είναι κάτι περισσότερο από τεκμηρίωση, τουλάχιστον στο μυαλό μου. Έτσι, χρειάστηκε λίγος χρόνος μέχρι που παρατήρησα το όνομά τους και αποφάσισα να το ψάξω παραπάνω. Τότε ανακάλυψα ότι ο μύθος δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ο Ρολάν Μπαρτ ξεκινά το βιβλίο του “Μυθολογίες” με ένα κεφάλαιο για τους παλαιστές.
Η πάλη είναι ένα θέαμα σκηνής που παρουσιάζει τις θεμελιώδεις έννοιες του Πάθους, της Ήττας και, πάνω απ’όλα, της Δικαιοσύνης. Οι παλαιστές (ως ηθοποιοί), σε μια άμεση παντομίμα, απεικονίζουν χονδροειδή και υπερβολικά στερεότυπα της ανθρώπινης αδυναμίας: τον προδότη, τον πονηρό, τον «γυναικωτό». Το κοινό περιμένει να τους δει να υποφέρουν και να τιμωρηθούν για τις παραβιάσεις των κανόνων της πάλης τους σε μια θεατρική εκδοχή της κοινωνικής ιδεολογίας για τη δικαιοσύνη.
Ο Ρολάν Μπαρτ γράφει «στη παλαίστρα και ακόμη και στα βάθη της εθελοντικής τους ατίμωσης, οι παλαιστές παραμένουν θεοί, γιατί είναι για λίγα λεπτά το κλειδί που ανοίγει τη Φύση, την καθαρή χειρονομία που χωρίζει το Kαλό από το Kακό και αποκαλύπτει τη μορφή μιας δικαιοσύνης που είναι επιτέλους κατανοητή».
ΒΤ: Θα ήθελα να επιστρέψω σε ένα από τα προηγούμενα έργα σου, το “Break of Day”. Είναι ο καρπός μιας πολύ δύσκολης κατάστασης που εσύ και η οικογένειά σου αναγκαστήκατε να αντιμετωπίσετε. Τι συνέβη;
DS: Ο γιος μου γεννήθηκε 3 μήνες πρόωρα. Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι σταμάτησε να αναπνέει. Μπόρεσα να τον επαναφέρω και έτσι είχα χρόνο να τον πάω ξανά στο νοσοκομείο. Μετά από εξετάσεις, ανακάλυψαν ότι τα αιμοσφαίρια του ήταν πολύ χαμηλά. Τον κράτησαν για εβδομάδες μέχρι που βρήκαν ότι είχε αιμοφαγοκυτταρική λεμφοϊστιοκύττωση (HLH).
ΒΤ: Ωστόσο, φωτογράφισες αυτό το επώδυνο ταξίδι ως ένα είδος λύτρωσης αυτού που συνέβαινε. Ο Λέοναρντ Κόεν τραγούδησε «Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα, έτσι μπαίνει το φως». Παρά την κρίσιμη κατάσταση που περάσατε, σε έφερε αυτό το περιστατικό πιο κοντά στην οικογένειά και στον φωτογραφικό φακό σου, αφήνοντας το φως να μπει;
DS: Ήμουν σε μια ξένη χώρα, περιβαλλόμενος από αγνώστους όταν συνέβη αυτό. Ήμουν ακόμα στη Σχολή Φωτογραφίας. Υπήρχαν τόσα πολλά ανάμεικτα συναισθήματα, που η φωτογραφία (και το φλας φυσικά) έμοιαζε να είναι ένας τρόπος για να τα αντιμετωπίσω. Δεν ξέρω αν με έφερε πιο κοντά στην οικογένειά μου.
ΒΤ: Έχεις λάβει διάφορα βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Ποιο είναι το πιο σημαντικό για εσένα;
DS: Όλα έχουν κάποια σημασία, κυρίως για να δείξω ότι υποτιμώ τον εαυτό μου.
ΒΤ: Δεδομένου ότι το τρέχον πρότζεκτ πραγματοποιείται στο Instagram, που θεωρείται ως ένα νέο μέσο αυτο-έκφρασης, πώς θα περιέγραφες τη δική σου προσέγγιση στα κοινωνικά μέσα;
DS: Δεν έχω την πειθαρχία στο να δημοσιεύω το έργο μου σε τακτική βάση.
