Στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Συνύπαρξη τη Δευτέρα 21/6/21 στη Μαρίνα Μυτιλήνης, για να τιμήσει την Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων, η Mahdie, νεαρή πρόσφυγας από το Αφγανιστάν, απηύθυνε εναν συγκινητικό χαιρετισμό:
“Γεια σας,
Είμαι η Mahdie. Είμαι 17 χρονών, είμαι από το Αφγανιστάν αλλά δεν έχω δει ποτέ τη χώρα μου από κοντά,γιατί όλη μου τη ζωή την έχω ζήσει ως πρόσφυγας. Ζω στην Ελλάδα, στο camp Μόρια 2-Καράτεπε-σε αυτή τη ζωντανή κόλαση όπου ζουν περίπου έξι χιλιάδες άνθρωποι κάτω από τις χειρότερες συνθήκες. Ζώντας σαν πρόσφυγας είναι ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου. Κανείς δε θέλει να αφήσει την πατρίδα του, την οικογένεια του. Αναγκάστηκαν να το κάνουν εξαιτίας του πολέμου και για την αναζήτηση ασφάλειας. Δε καταλαβαίνω γιατί κάποιοι άνθρωποι ακριβώς σαν εμένα με τις ίδιες ικανότητες ζουν καλύτερα από μένα και εγώ ζω σε στρατόπεδο προσφύγων και δεν έχω φωνή…
Αποφασίσαμε να περάσουμε τα σύνορα , να διασχίσουμε τη θάλασσα με μια μικρή βάρκα, την οποία ο άνεμος κουνούσε με δύναμη. Ήρθαμε στην Ευρώπη για να αναζητήσουμε μια καλύτερη ζωή για εμάς τους ίδιους και τα παιδιά μας, αλλά δυστυχώς ο επίγειος παράδεισος που είχαμε ονειρευτεί άλλαξε για μας δραματικά. Μπορώ να πω ότι η Μόρια δεν ήταν πραγματικός παράδεισος.
Υπάρχουν τόσο πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι που έφτασαν εδώ για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη, γιατί δε μπορούσαν να την έχουν στη χώρα τους. H κατάσταση στο camp όμως δε τους επιτρέπει πια να ονειρεύονται και να πιστεύουν στον εαυτό τους. Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλοί προσφυγές, μια από αυτούς και εγώ, που αυτή η εμπειρία μας έχει κάνει πιο δυνατούς. Φτάσαμε εδώ με πολλά όνειρα και ελπίδες, υποφέραμε, πέσαμε κάτω αλλά δε τα παρατάμε. Είμαστε ακόμα ζωντανοί για να μπορέσουμε να πετύχουμε τους στόχους μας.
Γνωρίζω ότι όταν το λέω αυτό κάνεις δε μπορεί να φανταστεί πόσο υποφέρουν οι άνθρωποι εδώ. Δεν έχουν πράγματα που χρειάζονται καθημερινά, όπως ιδιωτικές τουαλέτες, ντους, πόσιμο νερό… Μοιράζονται τα ίδια ντους με χιλιάδες ανθρώπους. Μπορείτε να φανταστείτε κάτι τέτοιο ? Για δύο χρόνια ζουν κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα περισσότερα παιδιά προσβάλλονται από δερματικές ασθένειες εξαιτίας αυτών των φρικτών συνθηκών.
Για μια φορά δοκιμάστε να κοιμηθείτε εκεί που κοιμόμαστε, να κάνετε ντους όπου πλενόμαστε και να βάλετε φωτιά με ξύλα ώστε να μπορείτε μαγειρέψετε και να ζεσταθείτε από το αδυσώπητο κρύο χωρίς να έχετε πρόσβαση σε ηλεκτρική ενέργεια. Να ζήσετε σε ένα περιορισμένο χώρο με αμέτρητους θορύβους γύρω. Το χειμώνα να ξεπαγιάζετε, το καλοκαίρι να υποφέρετε από τη ζέστη. Τότε θα καταλαβαίνατε πόσο σκληρή και επίπονη είναι η ζωή για μας.
Παρακαλώ να θυμάστε ότι τα πράγματα που έχετε στη ζωή σας, είναι πράγματα τα όποια ονειρευόμαστε οι περισσότεροι από εμάς στο camp, και για αυτό το λόγο θα πρέπει να ευχαριστείτε το θεό σας για ότι έχετε.
Θέλω να πω σε όλους τους πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο να μη το βάζετε κάτω, να μείνετε δυνατοί γιατί η ζωή συνεχίζεται και μπορεί να γίνετε ευτυχισμένοι μια μέρα. Ελπίζω ότι κάποια μέρα όλα θα είναι καλά για τους πρόσφυγες και θα βρουν την γαλήνη που αναζητούν. Δε θα υπάρχουνε στρατόπεδα προσφύγων πουθενά στον κόσμο. Θέλουμε να δούμε το φώς του ήλιου σε ένα κόσμο γεμάτο ανθρωπιά. Ακούστε τη φωνή μας…”
