Η ισραηλινή πολεμική μηχανή ισοπεδώνει τη Λωρίδα της Γάζας, καθώς η λαλίστατη (σε άλλες περιπτώσεις) διεθνής κοινότητα σιωπά ακούγοντας τον πρωθυπουργό Νετανιάχου να διακηρύσσει την κλιμάκωση της επιθετικότητας. Όλα αρχίζουν λίγες ώρες μετά την απαγωγή ενός 16χρονου Παλαιστίνιου, του Μουχάμαντ Αμπού Χντάιρ, στην ανατολική Ιερουσαλήμ, από φανατικούς εβραίους. Ο Μουχάμαντ δεν είχε καμία εμπλοκή σε επεισόδια, δεν προκάλεσε τους απαγωγείς. Απλώς βρέθηκε στο λάθος σημείο, την λάθος στιγμή. Οι φανατικοί εβραίοι οδηγούν τον Μουχάμαντ σε ένα δάσος, τον υποχρεώνουν να πιει βενζίνη και τον καίνε ζωντανό. Η ισραηλινή ηγεσία καταδικάζει τη στυγνή δολοφονία και αντί να φροντίσει να ρίξει τους τόνους δίνει εντολή για νέο συντριπτικό στρατιωτικό πλήγμα, με στόχο τους ανυπεράσπιστους κατοίκους της Γάζας.
Είναι σαφής η σχέση ανάμεσα στην τυφλή βία που επιλέγει το ισραηλινό καθεστώς εναντίον αμάχων και της δράσης των φασιστών εβραίων, που –έχοντας εξασφαλίσει την ατιμωρησία- τρομοκρατούν και δολοφονούν Παλαιστίνιους .
Τα γεγονότα αυτά είναι συμπτώματα της έντονης κοινωνικής και πολιτικής κρίσης στο Ισραήλ. Η διαρκής και κλιμακούμενη καταπίεση του παλαιστινιακού λαού προϋποθέτει και βασίζεται στην κινητοποίηση των πλέον αντιδραστικών δυνάμεων της ισραηλινής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας με κύριο χαρακτηριστικό την πόλωση. Είναι ευάριθμοι οι Ισραηλινοί πολίτες που αντιτίθενται στην πολιτική της καταπίεσης, της επιθετικότητας, των δολοφονιών, της τρομοκρατίας και καταγγέλλουν ως ηθικά αδικαιολόγητη και πολιτικά χρεοκοπημένη την ηγεσία τους. Όμως αυτοί οι Ισραηλινοί δεν εκπροσωπούνται στο αντιδραστικό πολιτικό κατεστημένο.
Το Ισραήλ «οικοδομήθηκε» πάνω στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και στην εκδίωξη του παλαιστινιακού λαού από τις εστίες του. Ενώ χιλιάδες εβραίοι κατέφυγαν στο Ισραήλ για να διαφύγουν από τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος τους από τους φασίστες στην Ευρώπη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το τραγικό αποτέλεσμα της κινητοποίησης των σιωνιστών είναι ένα κράτος που διαπράττει ακριβώς τα ίδια εγκλήματα σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, ακολουθώντας τις μεθόδους των Ναζί.
Η πολιτική αυτή έχει τρομερές συνέπειες για τους λαούς της περιοχής, τόσο για τους ισραηλινούς, όσο και για τους Άραβες.
Οι ισραηλινοί ηγέτες αρέσκονται να υποστηρίζουν ότι έχουν την μόνη «δημοκρατική» χώρα στη Μέση Ανατολή. Αυτό είναι ψέμα. Το Ισραήλ είναι μια χώρα που βασίζεται στην καταπίεση εκατομμυρίων Παλαιστινίων, μια χώρα – στρατόπεδο, όπου η δημόσια ζωή ελέγχεται από μερικές δεκάδες πολυεκατομμυριούχους ολιγάρχες και από τα όργανά τους. Η ισραηλινή είναι μια από τις κοινωνίες που χαρακτηρίζονται από έντονες ανισότητες. Από το 1995 ως το 2011 το μερίδιο της εργατικής τάξης από το εθνικό εισόδημα μειώθηκε δραστικότερα απ ό, τι συνέβη στις ΗΠΑ. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες περικόπτονται σταθερά οι μισθοί των Ισραηλινών εργαζομένων. Σε αυτή την χώρα υπάρχουν 18 δισεκατομμυριούχοι, αριθμός αναλογικά μεγαλύτερος απ ο, τι στις ΗΠΑ. Οι 500 πιο πλούσιοι Ισραηλινοί έχουν τριπλασιάσει τον πλούτο τους τα τελευταία 12 χρόνια. Παράλληλα αυξάνεται ο αριθμός εκείνων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας
Η ελίτ που ελέγχει την χώρα επιδιώκει σταθερά να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από τα οξύτατα εσωτερικά προβλήματα, στρέφοντας την προσοχή στον πόλεμο κατά των Αράβων. Το καλοκαίρι του 2011 λίγους μήνες μετά την εξέγερση στην Αίγυπτο, η λαϊκή οργή για τη φτώχεια, την ανισότητα, τις περικοπές δαπανών για την παιδεία και την υγεία, εκφράσθηκε με μαζικές διαδηλώσεις στο Ισραήλ. Σε διάστημα τριών μηνών η κυβέρνηση εξαπέλυσε νέο πόλεμο κατά των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, που διήρκεσε οκτώ ημέρες και είχε ως συνέπεια να σκοτωθούν περισσότεροι από 100 Παλαιστίνιοι.
Αυτές τις μέρες το σενάριο επαναλαμβάνεται. Άμεσος στόχος της ισραηλινής επιθετικότητας είναι η προσπάθεια της παλαιστινιακής ηγεσίας για συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας, με τη συμμετοχή της Χαμάς. Όμως παράλληλα η ισραηλινή ελίτ σπεύδει να προλάβει μια νέα έκρηξη της λαϊκής οργής στο εσωτερικό της χώρας.
Τι μέλλον μπορεί να έχει αυτή η πολιτική; Το αποτέλεσμα θα είναι κι άλλοι, περισσότερο άγριοι πόλεμοι, περισσότερη καταπίεση των αραβικών μαζών, αλλά και της ισραηλινής εργατικής τάξης. Οι Ισραηλινοί οφείλουν να πάρουν αποστάσεις από τις επιλογές της ηγεσίας τους. Δεν αρκούν τα όποια ειρηνιστικά μανιφέστα μιας μικρής μερίδας της ισραηλινής κοινωνίας, από τη στιγμή που παραμένει εγκλωβισμένη στο πλαίσιο του εθνικιστικού καθεστώτος.
Από την άλλη πλευρά οι Παλαιστίνιοι είναι θύματα της ισραηλινής αγριότητας, αλλά και της διεφθαρμένης αραβικής μπουρζουαζίας, που τους έχει προδώσει κατ΄ επανάληψη. Εξαρτημένοι από αραβικά καθεστώτα που είναι ντε φάκτο σύμμαχοι των Ισραηλινών, οι Παλαιστίνιοι της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, είναι αβοήθητοι και παγιδευμένοι. Η διακήρυξη των στόχων του παλαιστινιακού κινήματος, πριν από 47 χρόνια, έχει χαθεί ανάμεσα στις εσωτερικές έριδες μίας ελίτ, που αποδείχτηκε το ίδιο διεφθαρμένη με τους χρηματοδότες της. Η αποτυχία της πολιτικής αυτής αντικατοπτρίζεται στην εικόνα της Γάζας σήμερα : μια λωρίδα γης αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, που ακόμα και οι Αιγύπτιοι την θέλουν αποκλεισμένη, αφήνοντας τους Παλαιστίνιους στο έλεος του μένους των Ισραηλινών.
Η ανάγκη μιας νέας πολιτικής προσέγγισης είναι εμφανής. Οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί εργαζόμενοι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα απολύτως. Μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά στην ίδια γη, σε ένα πλαίσιο «Ηνωμένων Πολιτειών της Μέσης Ανατολής», όπου θα παραμερισθούν οι κάθε λογής εθνικισμοί. Αλλά αυτή η προσέγγιση δεν θα επέλθει όσο οι λαοί της περιοχής κυβερνώνται από εθνικιστές, φασίστες και διεφθαρμένους πολιτικούς, που ενδιαφέρονται μόνο για την διαιώνιση της δικής τους εξουσίας.
