Είμαι πολίτης και πιστεύω πως είμαι λεύτερος. Και το καναρίνι στο κλουβί του το ίδιο πιστεύει. Αφού το αφήνουνε να κελαηδάει… Επίφαση Δημοκρατίας. Τι ωραία που κελαηδούν τα καναρίνια… Ποιος να ’ξερε αν πρόκειται για φωνή χαράς ή για κλάμα. Το δικό μου τραγούδι, πάντως, θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο. Ή κραυγές οργής ή κλαυθμός γοερός και ασταμάτητος. Αντί γι αυτά όμως θα προτιμήσω να σφίξω τα δόντια και να κρατήσω την ψυχραιμία μου, γιατί στο τέλος ο ψύχραιμος είναι που βγαίνει νικητής. Αν είχα επιλέξει τα μυξοκλάματα, θα έτρωγα το χώρο της επιΘεώρησης με παράπονα για την άτιμη την κενωνία και τη μοίρα που μας φόρτωσε με βάσανα και φόρους και γραφειοκρατία και ανασφάλεια και υποβάθμιση και… και… Μοίρα τη λέμε …κατ’ ευφημισμόν. Έγινε σεισμός και τη γλιτώσαμε, μοίρα καλή, χάρη στη θάλασσα, χάρη στον όλο και πιο προσεκτικά εφαρμοσμένο αντισεισμικό κανονισμό, χάρη στην πίστη μας …κατ’ ευφημισμόν. Γιατί ξυπνάνε τα ρήγματα; Να ’ναι οι τεκτονικές πλάκες που πάνε να καβαλήσουν η μία την άλλη, να ’ναι η ενέργεια που εγκλωβισμένη μέσα στα έγκατα της γης …επαναστατεί; Ό,τι και να ’ναι, η φύση έχει το δικό της τρόπο να μας δείχνει την ασημαντότητά μας, την ασημαντότητα όσων μας καταδυναστεύουν και τον τρόπο αντίδρασης. Εμείς το παίρνουμε το μήνυμα; Κάνουμε το σεισμό μας; Μπα… ψόφια πράματα.
Ξεκινήσαμε τούτο δω το ινσπέξιον, φίλοι καλοί Λιόστρες και Λιόστες, περπατώντας πάνω στην αγαπημένη μας Λεωφόρο Μπάι Πας, εκει που αρκετοί συμπολίτες μας με μπαι πας ή ζάχαρο ή παχυσαρκία έρχονται να ρίξουν ιδρώτα, όπου έρχονται κι άλλοι να ρίξουν … άγριο περπάτημα για εκτόνωση κι άλλοι …να ρίξουν ιδέες για συζήτηση και προβληματισμό· εμείς καλή ώρα. «Κοιτάξτε…» μας λέει η Λιόστρα Τ. και δίνει μια χαϊδευτική αγκωνιά στον Λιόστη π. που περπατούσε (μάλλον …αεροβατούσε) με σκέψεις αναγωγής της παλιοκατάστασης σε μαθηματικό τύπο. «Κοιτάξτε πώς φωτίζεται το Άγαλμα πριν πέσει το σκοτάδι. Πολύ φως κάτω στη βάση και τίποτα στην Ελευθερία». Τι ήθελε και το είπε το άγιο τούτο όνομα η Τ.; Προσγειώθηκε ο «π» και με φωνή γεμάτη ενθουσιασμό, μας ανακοίνωσε ότι βρήκε την παράμετρο που έλειπε από το συλλογισμό του. Ελευθερία! Ίσως, είπε, αυτό θα βοηθήσει πιο εύκολα στη δόμηση μιας εξίσωσης λυτρωτικής, που θα μας βοηθήσει και στην πραγματικότητα να βγούμε από τα βάσανά μας. Αφού δυο Λιόστες τον έβαλαν στην …πορεία του, λέγοντας ότι άλλο η θεωρία κι άλλο η πραγματικότητα, ο κοινός μας δρόμος είχε καταλήξει στον προβληματικό χώρο της Κυρίας.
Όσο βλέπει ο καθένας μας την κατάσταση της πόλης και των χωριών, σε όλων το μυαλό σιγοβράζει τώρα η αναμονή της ανάληψης από την καινούρια Δημοτική Αρχή. Θα δούμε κάτι καλύτερο; Ας περιμένουμε λίγο. Θα έχετε, αγαπητέ νέε Δήμαρχε και μελλοντικό Δημοτικό Συμβούλιο, να λύσετε το Γόρδιο Δεσμό. Μήπως να πολεμήσετε τη Λερναία Ύδρα, μήπως να καθαρίσετε τους Σταύλους του Γηριόνη, μήπως μας παρέσυρε ο «π»; Τέλος πάντων, …θα έχετε χίλια ζόρια. Από πού να πρωτοαρχίσετε τη βελτίωση σε τόσα και τόσα και πού να πρωτορίξετε δυνάμεις για περαιτέρω ανάπτυξη. Η Παναγιά μαζί σας. Παρόλα τούτα, καλό θα ήταν να δώσετε λίγη προσοχή (από τώρα, στην περίοδο της …ενημέρωσης του τι παραλαμβάνετε) σε δύο σημεία. Το ένα είναι …ρομαντικό… πλην όμως αρκετά σημαντικό για τη συνέχεια και το άλλο θα πρέπει να το εντάξετε στην ύψιστη προτεραιότητα των ενεργειών σας.
Ας έρθουμε στο πρώτο. Άγαλμα Ελευθερίας. Λυπηρό το ότι το βλέπουμε μόνον σαν κοινό άγαλμα, έστω ιστορικό και κυρίως διακοσμητικό. Ένα αξιοθέατο, δηλαδή, που για άλλους (γιαλαντζί προοδευτικούς) έχει και χαρακτήρα πολεμικό, εθνικιστικό και για άλλους έχει καταντήσει ασπροπίνακας για να γράφουν τις ανώμαλες …ιδέες τους. Να πούμε και για τους Πολιτικούς και όοοολες τις Αρχές, ότι πρόκειται για ένα «μάρμαρο» ….μίας όψεως, που το επισκέπτονται κάθε Εθνική Εορτή και καταθέτουν στεφάνια. Μετά, και του χρόνου. Περάστε στο μπουφέ της Λέσχης. Όμως είναι και πολύς κόσμος που αισθάνεται τη συμβολιστική της Κυρίας, την αισθάνεται λέμε, χωρίς διανοητικές αναλύσεις και στερεοτυπικές αγκυλώσεις. Το ίδιο και οι επισκέπτες της πόλης, οι κυρίως …«μια φορά το βλέπουμε και καταλαβαίνουμε τι είσαστε όλοι σ’ αυτή την πόλη» Ωχ…
Είναι λεύτερη η Ελευθερία μας; Όχι. Δεν θα πούμε για τα ΙΧ που είναι παρανόμως, πάντα παρκαρισμένα μπροστά του, δεν θα πούμε για το μαραζωμένο παρτέρι, τις βωμολοχίες, το σκουπιδομάνι, την έλλειψη πεζοδρομίου. Αν διορθωθούν όλα τούτα, θα πρόκειται για μία πολύ απλοϊκή …διόρθωση. Το ζητούμενο είναι η Ανάδειξη, η Εξέλιξη του Αγάλματος σε σημαίνον κύριο και συμβολικό μνημείο του νησιού. Τώρα ΔΕΝ είναι, έτσι απαξιωμένο που στέκει και πολιορκημένο στον κλοιό της άξεστης συμπεριφοράς ορισμένων συμπολιτών μας και των κακομαθημένων τέκνων τους. Σχέδια μπορούνε να γίνουν πολλά, ιδέες μικρές ή μεγάλες άλλες τόσες, πάντως αυτή η κίνηση πρέπει να είναι η δικαίωση στην κατεδάφιση του Καστρελιού, το επόμενο και σημαντικότερο βήμα που λείπει από τη δημιουργία του Αγάλματος και τούτου εδώ του χώρου.
Μέσα στο χάλι που βρισκόμαστε (οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά…), μέσα στον αγώνα που θα πρέπει να κάνετε για όλες τις αυτοδιοικητικές σας υποχρεώσεις, η συμβολική και ουσιαστική αυτή πράξη παρέμβασης κρύβει μεγάλη δύναμη, αρκετά ωφέλη για τους Δημότες και αρκετό κέρδος για τον τουριστικό τομέα. Επικρίσεις θα υπάρξουν. Ας γίνουν ενέργειες για την προκαταβολική ενημέρωση και δευτερευόντως για το …τάπωμα των αμετανόητων ή επιμόνως πολεμίων κάθε πρωτότυπης ιδέας. Όπως είπε και κάποιος μεγάλος διανοητής: «Αν δεν καταφέρεις να ορθώσεις σε μνημείο αυτό που αντιπροσωπεύει το όραμά σου, μάλλον πολύ πεζά όνειρα θα έχεις». Είναι όραμά μας η ελευθερία, το αγέρωχο αίσθημα μπροστά στα δύσκολα, το να στεκόμαστε στα πόδια μας (ειδικά αυτό για τις γάμπες της Κυρίας που κάποιος άτεχνος και …ανυποψίαστος κατηγόρησε τον καλλιτέχνη δημιουργό), είναι κυρίαρχη η ελπίδα ότι αν δεν τα βάζεις εύκολα κάτω και κινείσαι μπροστά με ψυχραιμία στο τέλος φτάνεις το στόχο σου; Πώς το δείχνουμε αυτό στους επισκέπτες μας, ας μην το περιγράψουμε. Μπαμ κάνει. Στο σημείο αυτό ο δαίμων του …«συγγραφείου» μού επέβαλε ν’ αναφέρω τον προβληματισμό αν η απερχόμενη …διαχείριση θα κληροδοτήσει στη νέα, εκτός από χρέη και το «Γαύροι μ…» και δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ, ομολογώ.
Τα πάντα σε κλοιό βρίσκονται γύρω μας, κλοιό που τα εμποδίζει να πάρουν αέρα. Σε κλοιό …κερδοσκόπων δανειστών οι ζωές μας, σε κλοιό πλιατσικολόγων γειτόνων η χώρα, σε κλοιό λαμαρίνας τα σπίτια, τα μνημεία, οι παιδικές χαρές, τα σχολεία, σε κλοιό η μοναδική αισθητική παραλία της Μυτιλήνης, έχουμε και τις κάργες. Ποιες είναι αυτές; Μα αυτές που καλούν τους γύπες. Εδώ όμως δεν πρόκειται για …εξωγεννείς παράγοντες, Υπηρεσίες είναι αδέρφια…. Κρατικοί Οργανισμοί που, όπως είπαμε δημιουργήθηκαν (φυσικά όχι από εμένα κι από εσένα πατριώτη) για να ξεπουλήσουν τη χώρα. Και καλά, άντε να πουλήσει το κράτος ένα οικόπεδο που έχει (έχουμε) εν μέσω κάποιας βιομηχανικής ζώνης. Τι θα κάνει το κράτος; Τον βιομήχανο; Καλά καλά το εργοστάσιο που κάνει τις (απαραίτητες για την άμυνα της χώρας) σφαίρες και τα βλήματα δεν αφήνουνε να προκόψει. Και καλά, άντε να πουλήσει ένα Ξενία, τώρα που η τουριστική ιδέα έχει περάσει σε άλλες …σφαίρες ανάπτυξης. Κάποτε και για προφανείς λόγους, τα δημιούργησε, αλλά δεν θα κάνει συνέχεια τον ξενοδόχο. Άντε καλά, ας πουλήσει (…ναυλώσει για 50 χρόνια εκμετάλευσης) μερικές πλατιές αμμουδιές (βεβαίως με δικαίωμα πρόσβασης του πολίτη για μπάνιο), αλλά 90, ρε κάργες; Τέλος πάντων έχουμε τόσες ακτές και δεν είναι ανάγκη να έχεις, Έλλην φουκαρά, ούτε άπλετο χώρο για την πάρτη σου μόνο, κόψε και λίγο το οφθαλμόλουτρο …πτωχέ, λένε οι κάργες. Ας μην το σχολιάσω, ούτε για το να πολιορκηθεί η Ελλάδα με κλοιό της ομπρέλας, ούτε για τις αμμοθίνες που είναι μνημείο της φύσης, ούτε για τα κρίνα του γιαλού, ούτε για τις καρέτα καρέτα. Αλλά, βρε αθεόφοβοι, από όλη τη χώρα βρήκατε τη Μυτιλήνη για να τη βάλετε σε κλοιό απομάκρυνσης από το λιμάνι της; Να της στερήσετε το (μικρό πλέον) λειτουργικότερο πάρκιν της ή και το χώρο που θα μπορούσε ο Δήμος να αναπτύξει εκεί στο εμπορικό λιμάνι; Πάει κι ο Μακρύ Γιαλός επειδή κάποτε το κράτος καλώς ή κακώς πλήρωσε για να τον μπαζώσει και όπως να ’χει το πράγμα βοηθάει την πόλη τούτη η έκταση, αλλά έγινε, λέει κρατική περιουσία και μπορεί να εκποιηθεί. Και για να πάω στο σχολείο, να μάθω γράμματα και τρόπους, το κράτος πλήρωσε. Μήπως θέλετε να …εκποιήσετε και τους τρόπους μου και να με κάνετε άξεστο; Αυτό περιμένω κάργες, την αφορμή.
Για το δεύτερο σημείο πρότασης που θα πρέπει να ενταχθεί στην ύψιστη προτεραιότητα των ενεργειών σας, κύριε νέε μας Δήμαρχε, αλλά και γιατί όχι και κύριε απερχόμενε Δήμαρχε, καλά το καταλάβατε, μόλις εκτέθηκε παραπάνω το ζήτημα, ο στόχος. Άμεση απένταξη του σημαντικού αυτού χώρου από τη λίστα …ξεπουλήματος. Δώστε τον αγώνα και το νησί μαζί σας. Τι εστιατόρια και κέντρα αναψυχής θα φτιαχτούνε; Που θα πάνε οι σημερινές λειτουργίες; Θα έχουμε τόοοοσο τουρισμό και χρειαζόμαστε κι άλλο χώρο, ενώ έπαψαν οι ανάγκες της πόλης και ο χώρος αυτός έμεινε …αμανάτι; Τι άλλο να σας πούμε; Εσείς ξέρετε καλύτερα τι μπορείτε να κάνετε. Θέλετε;
Τα καναρίνια κοιμούνται, το ρήγμα της Ανατολίας πάει για ύπνο ή μήπως… ο κόσμος κοιμάται όρθιος, όμως ότι και να δείχνουν όλα τούτα, μην κορδώνεστε πως νικάτε, γύπες, το ηφαίστειο συσσωρεύει την ενέργεια, η έκρηξη έρχεται πάντα στην ώρα που θα νομίσετε ότι όλα σας ανήκουν. Εμείς όμως, έχουμε την Ελευθερία. Ε, κύριε Δήμαρχε; Να τους το πούμε, ότι από τα καναρίνια πρέπει να φοβούνται, γιατί εκείνα τραγουδάνε ακόμα, να τρέμουν για το σεισμό που θα δημιουργήσει το κελάιδισμά τους; Ωρέ, θα τους …ανοίξουνε …τα καναρίνια έεεενα ρήγμα… Ή μήπως πρέπει να τους μηνύσουμε με τα λόγια του νομπελίστα μας Οδυσσέα: «Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα!»
City Inspector
