Γράφει ο Στέλιος Κραουνάκης
Το ντοκιμαντέρ του Γιάννη Αδρίμη σκιαγραφεί τον Σόλωνα Λέκκα που έχει καταφέρει να ταυτιστεί με ότι μουσικό δρώμενο σχεδόν έχει συμβεί στη Λέσβο εδώ και πολλά χρόνια, διατηρώντας έντονη παρουσία επίσης και στη μουσική σκηνή της Θεσσαλονίκης. Ο Σόλωνας είναι μία ιδιαίτερη κατηγορία καλλιτέχνη από μόνος του. Χτίστης και λιθοξόος στο επάγγελμα, αυτοδίδακτος στο τραγούδι, ερμηνεύει τους αμανέδες του με βαθιά μακρόσυρτη φωνή, με περισσή θεατρικότητα. χρησιμοποιεί το κομπολόι που το ρίχνει μία γύρα αργά, το τσιγάρο που κρέμεται συνέχεια από το στόμα του, τις παραδοσιακές στολές που του ταιριάζουν τόσο, στριφογυρίζοντας με τέτοια χάρη στο χορό που τα τραγούδια του και η παρουσία του στη σκηνή σε σαρώνει σωματικά.
Ο Σόλωνας παίρνει τα ταξίμια και τα κάνει δικά του. Τα ερμηνεύει περπατώντας στα πανηγύρια, χορεύοντας στην πίστα, καθιστός στα καφενεία και στις ταβέρνες με την παρέα του. Λέει χαρακτηριστικά στο ντοκιμαντέρ “άμα με πλησιάζει κανένας μουσικός, για να τον δοκιμάσω, ότι όργανο και να παίζει, τον βάζω να μου παίξει ένα ταξίμι. Αν τα καταφέρει, πάει να πει ότι ξέρει και τους άλλους δρόμους. Το ταξίμι είναι το διαγώνισμα να πούμε.”
Συνεχίζοντας λέει “τα ταξίμια είναι για τους φτωχούς που πονάνε. Ο πλούσιος τι ανάγκη έχει, αυτός τα έχει όλα. Οι φτωχοί πεθαίνουν πολλές φορές, ο πλούσιος μόνο μία. Έτσι είναι, κάθε μέρα πεθαίνουν οι φτωχοί.” “Εγώ δεν είμαι ο τραγουδιστής που πίνει τον καφέ του και σηκώνεται και λέει ένα τραγούδι. Άμα δεν έρθω λίγο στο κέφι, να πιούμε ένα ποτηράκι, να πούμε και καμία κουβέντα δεν σηκώνομαι να τραγουδήσω.”
Τα είκοσι λεπτά διάρκειας του ντοκιμαντέρ, δυστυχώς, ένα μικρό κομμάτι μόνο μπορούν να καλύψουν από μία τέτοια ιδιαίτερη μουσική προσωπικότητα με μεγάλη προσφορά στην διατήρηση και παρουσίαση της μουσικής κληρονομιάς της Λέσβου.
