Στις ακτές της Μεσογείου εξακολουθεί να συμβαίνει ένα συνεχές κι αδιάκοπο έγκλημα, ένα ανθρώπινο δράμα για το οποίο κανείς δεν μιλά. Τα νερά του Αιγαίου, μια θάλασσα γεμάτη ζωή και δραστηριότητα μετατρέπεται σε ένα μαύρο κι άγονο υδάτινο τοπίο όπου ο θάνατος ρίχνει τη σκιά του. Στη Λέσβο πριν λίγες εβδομάδες δύο άντρες «αγνώστων στοιχείων» βρέθηκαν πνιγμένοι και παρασυρμένοι από τα νερά. Στη Χίο, μια γυναίκα πέθανε από την δίψα και την πείνα εξαντλημένη έπειτα από πολυήμερη παραμονή στα βουνά όπου κρυβόταν για να αποφύγει το push back ενώ χθες το Νήσος Ρόδος περισυνέλλεξε έναν ακόμη απελπισμένο άνθρωπο που προσπαθούσε να φτάσει στο νησί κολυμπώντας όπως ο άτυχος Παλαιστίνιος που βρέθηκε νεκρός ανοιχτά της Κω. Η κατάσταση στην Τουρκία χειροτερεύει για τους ανθρώπους που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην “ασφαλή χώρα”.
Την ίδια στιγμή στη θάλασσα, βαθιά, εκεί όπου κανείς δεν έχει το δικαίωμα πλέον να παρακολουθεί τι συμβαίνει, γράφονται οι πιο σκοτεινές σελίδες της «Δημοκρατίας» μας. Όπως περιγράφουν οι επιζώντες αυτών των δολοφονικών πρακτικών, οι ένοπλοι κουκουλοφόροι των θαλασσών μας τους στέλνουν ουσιαστικά στον θάνατο: «Η Ναΐμα» σε μαρτυρία της στο Aljazeera (https://www.aljazeera.com/…/the-refugees-cast-adrift-in…) εξηγεί πως ένοπλοι άντρες πέταξαν ανθρώπους από τη βάρκα σε δύο ημιφουσκωμένες πορτοκαλί σωσίβιες λέμβους στο νερό. «Μετά από τόσες ώρες», λέγαμε, «Εντάξει, θα πεθάνουμε εδώ». Η Ναϊμα επέζησε για να διηγηθεί την ιστορία της, μια ιστορία που μαζί με τις ειδήσεις από τους θανάτους νησιά του Αιγαίου μένουν στα ψιλά των εφημερίδων. Όμως ακόμη και αν κάποιοι τώρα κοιτάζουν αλλού θα πρέπει κάποτε να αποφασίσουν αν θέλουν ένα Αιγαίο μαύρο και σκοτεινό ή ένα Αιγαίο λαμπερό και μια θάλασσα που ενώνει αντί να σκοτώνει.
Ακολουθείστε τη σελίδα
