Εύα Κασκάνη Durkan
Πάνε χρόνια τώρα. Πολλά ! Καμιά δωδεκαριά ( μπορεί και δεκαπενταριά) όταν δεκαοχτάχρονα παιδιά, με ένα σακίδιο και ένα καμιόνι όνειρα για το καλοκαίρι παλεύουν να φθάσουν στο λιμάνι του Περαία. Αρχές του Ιούλη και η κυκλοφορία στην Εθνική δεν περιγράφεται…
Αγωνία, φόβος μην χάσουν το καράβι….μην χάσουν μια μέρα από το όνειρο.
Με τα χίλια ζόρια βλέπουν από μακριά το” Σαπφώ” τρέχουν με την ψυχή στο στο στόμα. Τα σακίδια τους φαίνονται πούπουλο στην πλάτη, η αγωνία κορυφώνεται. Το Σαπφώ λύνει κάβο. Από μακριά μάλλον ο υποπλοίαρχος τους φωνάζει ” άντε άντε παιδιά πετάξτε μας τα σακίδια ….” ..
Γέλια και φωνές.Απλώνει χέρια το πλήρωμα, τα παιδιά μπαίνουν στο πλοίο κατακόκκινα από το τρέξιμο με τις καρδιές να βροντοχτυπούν. Σωριασμένα ευχαριστούν χίλιες φορές το πλήρωμα, ένα πλήρωμα που το μόνο που ρωτούσε ήταν αν είναι όλα καλά….
Όλη η κουστωδία ανέβηκε στο κατάστρωμα( στην σημερινή εποχή θα έλεγαν έψαξαν τόπο να αράξουν την πέτσα τους) βρήκαν “απάγκιο” και αμέσως έβγαλαν τα σπαστά φραπεδάκια. Δεν πέρασε και πολύ ώρα, τα παιδιά άρχισαν να τραγουδούν …με πάθος….είχαν βλέπετε και δυο τρεις κιθάρες μαζί
Κάποια στιγμή παρουσιάζεται ο Καπετάνιος του πλοίου …η βροντερή φωνή του διακόπτει το “hotel Kalifornia..”
” Σηκωθείτε από εδώ βρε σκασμένα θα σας κάνω το τραπέζι απόψε είστε καλεσμένα μου και μετά τραγουδάτε μέχρι να φτάσετε στην Χίο….”.
Τα παιδιά αρνήθηκαν ευγενικά και ζήτησαν από τον Καπετάνιο να πει μαζί τους ένα τραγούδι….είπαν όλοι μαζί την Συννεφούλα και τον Καραγκιόζη και έγινε ένας χαμός
Καπετάν Ζαφείρης Βάγιας! Καπετάν Ζαφείρης Βάγιας!
Αχ καπετάνιε…..αν ήσουν εκεί…σήμερα θα ζούσε ο Άνθρωπος …..και αν όλα τα έριχναν σε κακιά ώρα οι υπεύθυνοι στο μπαλαούρο …. Ζήσαμε την νιότη μας μέσα στο πήγαινε έλα των βαποριών. Ταξιδέψαμε τα όνειρά μας με βαπόρια “ολόασπρα”. Ζήσαμε εποχές που δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά.
Από τύχη ζούμε ….από τύχη!
