Θέλω να είμαι εντάξει απέναντί σου, μοναδικέ μου αναγνώστη, γιαυτό και ξαναγυρίζω στο προηγούμενο ινσπέξιον μας, όπου αρκετή γκρίνια …σου προσέφερα. Λέγαμε, λοιπόν, για χωροταξία, είδαμε μαζί τα χωροταξιακά …φάουλ, με παράδειγμα τον Ταρλά και την είσοδο στη Μυτιλήνη από τη θαλάσσια Πύλη της, μέσω Τελωνείου και δεν είχαμε την ευκαιρία να επεξεργαστούμε κάποια λύση. Ας εντοπίσουμε, αρχικώς, το πρόβλημα. Εντάξει, όσοι …μαζεύονται από τη θάλασσα, χωρίς χαρτιά, θα οδηγούνται σε χώρο εκτός λιμανιού. Οι άλλοι που έρχονται, ας το πούμε έτσι, με το διαβατήριο στο χέρι, είναι τριών ειδών αφικνούμενοι και …αμολούμενοι από την πόρτα του Τελωνείου. Έχουμε τους …σταυροφόρους, ήτοι …κρουαζιεράδες (αφού κρουαζιέρα θα πει σταυροφορία…). Έχουμε και άλλους πελάτες, Ανατολίτες αυτοί, από τους οποίους εφέτος είδαμε μπόλικους. Έχουμε και τους …ξενητεμένους μας στην Ανατολή, που επιστρέφουν, οι περισσότεροι, από την ημερήσια εκδρομή τους. Και καλά, οι τελευταίοι, οι δικοί μας, ξέρουν από πού έφυγαν και πού γυρίζουν, γνωρίζουν τα στραβά και τα …σάπια του κυκλοφοριακού της Μυτιλήνης. Οι άλλες δύο κατηγορίες, όμως, οι επισκέπτες πελάτες μας; Δεν πάνε πολλές μέρες από την τελευταία φορά που παρουσιάστηκε το φαινόμενο, να έχουμε μία συγκέντρωση …σταυροφόρων που έρχονταν για πρώτη φορά στο χώρο, Ανατολιτών γειτόνων πελατών μας, όλη αυτή η …διαδήλωση να …πολιορκεί το παρακείμενο Γραφείο Πληροφοριών, τα πούλμαν και, τρία ταξί, οι νταλίκες με τις ρεμούλκες να θέλουνε να περάσουν στο χώρο τους, …οι τρελοί εμείς απέξω, ενώ οι γνωστικοί, ανίδεοι και απορούντες …μέσα στον κίνδυνο.
Τι νομίζεις ότι χρειάζεται σ’ αυτό το σημείο, μοναδικέ μου; Μα, φυσικά, μία πλατειούλα, αρκετά πλατύ πεζοδρόμιο, χώρο συγκέντρωσης πεζών, όπως θέλεις πες το. «Κάτι για το οποίο δεν υπάρχει χώρος», θα μου πεις. Θα σου απαντήσω πως το ίδιο το απέραντο Σύμπαν …δεν έχει άλλο χώρο, αλλά λειτουργεί θαυμάσια. Το μυστικό βρίσκεται στην αρμονία, στην ισορροπία, σ’ αυτό που λέμε συμπαντικό χορό. Και οι πόλεις χορεύουν. Αρκετά …δεδομένα ανατρέπονται, επαναχωροθετούνται και το σύνολο ανασαίνει και λειτουργεί αρμονικότερα. Βρίσκεται χώρος, με δέκα μέτρα πλάτος, μπροστά στην πύλη του κτηρίου. Μπορεί να γίνει ένας τοξοειδής, θαυμάσιος και θαυμαστός χώρος υποδοχής και εκκίνησης για την περιήγηση του νησιού και της πόλης. Ένας χώρος που θα εμπνέει ασφάλεια στους νεοαφιχθέντες και θα παρέχει πραγματική ασφάλεια και άνεση.
Ένας χώρος με όλα …τα κομφόρ, τα …ευρωπαϊκά φασίλιτις, να πούμε… και οπωσδήποτε κάποιες ενημερωτικές πινακίδες, τράπεζες πληροφοριών. «Έεεελα…» θα μου πεις «…και θα κλείσεις το δρόμο εισόδου προς το λιμάνι;». Ε, τι να λέμε τώρα; Ναι… μπορεί και η πλατεία να γίνει και ο δρόμος να φαρδύνει…! Το «πώς» θα προκύψει μέσα από τη συνειδητοποίηση και του απέξω μπάχαλου. Θα το καταλάβεις κι εσύ, αλλά θα σου το εκθέσω παρακάτω. Πάμε όμως κι εμείς έξω από δω…
Οι επισκέπτες ακολουθούν μία από τις τρεις κατευθύνσεις: Ή προς την Προκυμαία, για την περιήγηση της πόλης ή προς το Μουσείο (…Μουσεία) και το Κάστρο ή προς τα Τσαμάκια. Αν πάρουν το (νέο) πεζοδρόμιο και πατήσουν το πόδι πάνω στις πλάκες του, θα περπατήσουν με ασφάλεια και άνεση, θαυμάζοντας την πόλη. Θα βρουν φανάρια και διαβάσεις παρακάτω, για να πάνε όπου επιθυμούν, χωρίς προβλήματα. Τώρα, γινόμαστε εμείς οι «τουρίστες» για να καταλάβουμε τι τρέχει με τις άλλες δύο κατευθύνσεις. Φοράμε τα …μάτια τους και την …ασχετοσύνη τους. Ας αφήσουμε το μικρό, παλιό, μα αρκετά αξιόλογο κάτω μουσείο και ας κατευθυνθούμε στο …μεγάλο, νέο. Τι μας λένε στις πληροφορίες; Τι να μας πούνε, μοναδικέ μου; Ή τι μας σημειώνουν στο χάρτη; Περίπτωση πρώτη. Πεζή άνοδός μας από την οδό Τζέιμς Αριστάρχου. Χωρίς πεζοδρόμια …και παρόλη την ασφάλεια που νοιώθει κανείς όταν βλέπει τα αυτοκίνητα που κατηφορίζουν, παρά να τον κυνηγάνε στην ανηφόρα, θα πρέπει να μην ξεχάσουμε να στρίψουμε στο «S» που δημιουργεί η οδός Σκρα, για να πατήσουμε το πρώτο πεζοδρόμιο στην οδό 8ης Νοεμβρίου. Όμως, στο ξεκίνημα, τι πεζοδρόμιο είναι αυτή η καραγκιοζιά δίπλα ακριβώς από την Πύλη Β΄ και τι …στρατοπεδίλα το …πανάχρηστο κάγκελο, άμα λάχει να πούμε; Και πώς περνάμε απέναντι τη …Λεωφόρο Αργύρη Ευταλιώτη; Καλά καλά δυσκολεύομαι κι εγώ που είμαι ντόπιος …γάταρος… Ένα το κρατούμενο.
Σκέψου ότι πολλοί από αυτούς αμολιώνται χωρίς πληροφορίες, αφού έχουν …κοζάρει το Άγαλμα, το Κάστρο ή τα Τσαμάκια, από το κρουαζιερόπλοιο ή το καραβάκι. Βγαίνοντας, λοιπόν, από το Τελωνείο, αφού δουν στα δεξιά το αυτοκινητομάνι των παρκαρισμένων, αποφασίζουν διαδρομή επί της Α. Ευταλιώτη. Πάλι το ίδιο πεζοδρόμιο της …καραγκιοζιάς, για 4, άντε 5 μέτρα και μετά …το περιπατείν επικινδύνως δίπλα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, εν μέσω κυκλοφορίας της πόλης. Τι μουσεία, τι Πλαζ και τι …διασκέδαση; Αυτός ο δρόμο είναι ένα κι ένα για να σε οδηγήσει κατευθείαν στο …Νοσοκομείο. Ξένοι άνθρωποι που μας προτίμησαν, κι εμείς τους φερόμαστε χειρότερα κι από …τα παιδιά μας, γιατί κι αυτά κινδυνεύουν αρκετά. Μήπως κι εμείς δεν κινδυνεύουμε; Γιατί Άρχοντες του παρελθόντος δεν έχουμε ένα πεζοδρόμιο προς το Άγαλμα; Υπάρχει τόσος χώρος. Για πλάτος που χαραμίζεται μιλάμε… Δεν θέλω να πιστεύω πως το βλέπατε το πρόβλημα και δεν κάνατε τίποτα. Αντιθέτως, γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν σας πέρασε από το μυαλό, έπειδή όχι μόνο στη θέση του επισκέπτη δεν έχετε μπει ποτέ, αλλά ούτε του Δημότη… Λυπάμαι… Εσύ, νέε μας Άρχοντα, που πολύ μας έχεις συγκινήσει με την κίνησή σου να αλλάξεις τη θέση του Συμβουλίου σου, στην παρέλαση, με αυτή των Αγωνιστών του ’40… Εσύ και οι συνεργάτες σου που «πολύ μας κακομαθαίνετε κύριε Δήμαρχε» με έργα και πρωτοβουλίες σας για τη λύση χρονιζόντων προβλημάτων… Θα το δείτε ζεστά τούτο το θέμα;
Πόσο θέλουμε να εκσυγχρονίσουμε τη Μυτιλήνη; Τα τρία παγκάκια, που στέκουν κρυμμένα και κρατούν καλά το μυστήριο του ποιος τα τοποθέτησε και γιατί, αντιπροσωπεύουν όλο το μπάχαλο της …Λεωφόρου. Μήπως όμως και το …μουσειακό τράκο, σε κιγκλίδωμα και πινακίδες, δεν μαρτυρά την επικινδυνότητά της όπως και της 8ης Νοεμβρίου; Ή μήπως πάει πίσω το εργοστάσιο των φαντασμάτων της ΕΑΣΛ με την πίσω αυλή, έκθεση …περιμαζεμένων ακάτων; Μήπως τούτη εδώ η γειτονιά, αν και δεν είναι η «βιτρίνα» της πόλης, δίνει την πρώτη κάκιστη εντύπωση και προδιαθέτει δυσμενώς τον επισκέπτη για την όποια κρίση του;
Άλλαξε ο χαρακτήρας του τελωνειακού χώρου, μοναδικέ μου αναγνώστη, κι έτσι μπορεί να διευθετηθεί το ζητούμενο για την πλατεία που σου πρότεινα, για ΜΙΑ λεωφόρο (φαρδύτερη, μέχρι το παλιό μουσείο), με πεζοδρόμια (που θα συνεχίζονται μέχρι την Πλαζ), με αποτελεσματική τάφρο παροχέτεσης των ομβρίων (τι κατάντημα οι σχάρες μπροστά στο Τελωνείο…) και οπωσδήποτε με φωτεινούς σηματοδότες. Κατάλαβες ότι σου μιλάω για κόμβο πλάι στην Πύλη Β΄; Ναι. Γιατί όχι; Με αυτό το μικρό έργο, πάνω απ’ όλα, θα γίνει ευκολότερη σε μεγάλα οχήματα και η είσοδος-έξοδος του επιβατικού λιμανιού. Ε, μη λέμε και κατασκευαστικές λεπτομέρειες… Κλέφτες θα γίνουν οι ειδικοί; Καταλαβαίνεις, νομίζω, πως η κίνηση αυτή προϋποθέτει κόψιμο τεσσάρων ως έξι αρμυρικιών μπροστά από το Τελωνείο (ή μάλλον μετακίνηση και ανανέωση), κι εγώ σου παρουσιάζομαι σαν …δεντρομακελάρης. Όμως, προκειμένου να …κόβονται άνθρωποι, προκειμένου να κόβεται το μέλλον της πόλης και με το δεδομένο ότι εδώ δεν είναι Δημοτικός Κήπος. …Έχοντας, επίσης, τη γνώση της ταχύτητας που μεγαλώνει το αρμυρίκι, ε, ας μην είμαστε και τόσο ακραίοι στο ζήτημα… Το στρίμωγμα (όπως αυτό, καλή ώρα), δημιουργεί εχθρότητα μεταξύ των μελών της κοινωνίας, ενώ η άπλα δημιουργεί ομόνοια. Πώς λέμε «από μακρυά κι αγαπημένα»; Κάτι τέτοιο. Δεν είναι γνώρισμα πολιτισμού οι δρόμοι καρμανιόλες, οι διασταυρώσεις γρίφοι και ταυτοχρόνως πάρκινγκ χωρίς μέριμνα για τον πεζό, ιδιαιτέρως στις «τουριστικές» πόλεις… Επειδή όμως εσύ διστάζεις μόλις ακούς κάτι …ρηξικέλευθο, θα μου πεις ότι (προπαντός) προϋποτίθεται άδεια από την Υπηρεσία που κατέχει το χώρο, ως και αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος, για όσο χώρο θα δοθεί στην πόλη. Δεν θα σου απαντήσω νομικίστικα, ούτε για το ευνοϊκό προηγούμενο που έχει δημιουργηθεί σε άλλα λιμάνια της πατρίδας μας. Μόνο, να, σε παρόμοια ζητήματα υπήρξαν Δήμαρχοι που προέταξαν το συμφέρον των Δημοτών, αγωνίστηκαν και είπαν: «Δικιά μας η κατσίκα, δικό μας και το γάλα». Ο κυρ Σπύρος θα κάνει πίσω;
City Inspector
