Στρουθοκάμηλος : μεγαλόσωμο πτηνό- δρομέας που δεν μπορεί να πετάξει.
Στρουθοκαμηλισμός : Η τακτική του να αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα υποκρινόμενος ότι δεν υπάρχει.
Ένας έφηβος που κάνει μεταφορές προσφύγων, έναντι αμοιβής. Ένας περιπτεράς, μετανάστης ο ίδιος, που πουλάει 5 Ευρώ το πακέτο τα τσιγάρα στους πρόσφυγες. Ο καταστηματάρχης που χρεώνει 5 Ευρώ την φόρτιση του κινητού. Ο ξενοδόχος που παίρνει 50 Ευρώ για να παραχωρήσει ένα δωμάτιο για τη χρήση του μπάνιου σε μια οικογένεια προσφύγων. Ο φιλάνθρωπος χωρικός που περιμένει με το αγροτικό του στις «πύλες εισόδου», για να αρπάξει την εξωλέμβια από τα φουσκωτά. Ο καταστηματάρχης που πουλάει σκηνές στην τριπλάσια τιμή σε όσους έχουν μικρά παιδιά και αποζητούν κάτι περισσότερο από την «ασφάλεια» του πάρκου ή του λιμενοβραχίονα.
Flash back. Όταν ήρθαν κατατρεγμένοι οι δικοί μας από τη Μικρασία τους φώναζαν «πρόσφηγκες» οι ντόπιοι. Έπαιρναν τα λιγοστά υπάρχοντά τους για ένα ξεροκόμματο ψωμί. Όσοι είχαν γεμάτη την τσέπη έγιναν βιομήχανοι, εκμεταλλευόμενοι τα πολλά και φτηνά εργατικά χέρια.
Σήμερα, κάποιοι γρυλίζουν κάτι για «λαθρομετανάστες», που απειλούν την εθνική συνοχή, που παίρνουν τις δουλειές από τους ντόπιους, που είναι αλλόθρησκοι και – άρα – εν δυνάμει τρομοκράτες. Άλλοι αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες ως γεμάτα πορτοφόλια που πληρώνουν με προθυμία τα ακριβά ακτοπλοϊκά εισιτήρια μέχρι τον Πειραιά ή την Καβάλα.
Και η πολιτική ηγεσία, σήμερα – όπως και τότε – αρέσκεται σε αλληλοκατηγορίες και ευχολόγια. Η εγχώρια ηγεσία είναι απασχολημένη με την εκλογική κούρσα, με το κυνήγι της καρέκλας, του αξιώματος. Η ευρωπαϊκή ηγεσία (με ελάχιστες εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα) περιχαρακώνεται στη γραφειοκρατία της, υψώνοντας «φράχτες», «τείχη» και εκφωνεί ομιλίες για το δικαίωμα του πρόσφυγα να γίνει άλλο ένα γρανάζι στη γερασμένη μηχανή παραγωγής και κατανάλωσης στην ευημερούσα (και αποθνήσκουσα μέσα στην μακαριότητά της) αναπτυγμένη Ευρώπη.
Κανένας όμως δεν αναρωτιέται το στοιχειώδες: τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να εγκαταλείψει την εστία του, να παίξει κορώνα- γράμματα τη ζωή του για να πορευτεί στους αβέβαιους δρόμους της προσφυγιάς. Ελάχιστοι αναζητούν τις ρίζες αυτού του κακού. Η Συρία είναι μακριά από μας. Όπως και το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Αίγυπτος, η Λιβύη, πολύ πιο μακριά είναι η μαύρη Αφρική, όπως παλαιότερα ήταν μακριά η Παλαιστίνη.
Στρουθοκάμηλοι, που δίνουν εύκολες απαντήσεις για τον χαλασμό: Ο πόλεμος είναι συνέπεια της πάλης για την εξουσία, της τρέλας των ανθρώπων. Ο πόλεμος ποτέ δεν γίνεται για να αυξήσουν τα πλούτη τους οι πλούσιοι, την ισχύ τους οι ισχυροί. Και φυσικά, οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί ή οι Ρώσοι ποτέ δεν (παραδέχονται ότι ) προκάλεσαν έναν χαλασμό για να διευρύνουν τις σφαίρες επιρροής. Γνωρίζουμε εξάλλου ότι (όλοι οι ισχυροί στο διάβα της ιστορίας ) ποτέ δεν είχαν ανάμειξη στο Αφγανιστάν, στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια ή στην Αφρική.
