Ας μιλήσουμε για τραπεζοκαθίσματα. Και για αισθητική κυρίως. Αλλά με τακτ μην πουν ότι δεν είμαστε της προόδου και ότι δεν θέλουμε να δουλέψουν τα μαγαζιά. Σαφώς και θέλουμε. Αλλά ανακαλύπτουμε με λύπη ότι υπάρχουν κυρίως δύο ειδών επαγγελματίες στο χώρο. Αυτοί που συμμορφώνονται με τα νόμιμα και εκείνοι που είναι υπεράνω Νόμου. Αυτοί που σέβονται τον αρχιτεκτονικό χαρακτήρα και το ύφος της παλιάς πόλης κι όσοι επεκτείνονται εις βάρος της ασφάλειας και της αισθητικής μας.
Τι έχουν δει τα μάτια μας το τελευταίο διάστημα και το κάνουμε όλοι μαζί «γαργάρα»; Ποιος δίνει τις άδειες για όλες αυτές τις αισθητικές παρεμβάσεις αλήθεια; Γιατί δεν μπορεί να ισχύσει ένα κοινό μέτρο για όλους όσοι επιχειρούν και έχουν καταντήσει οι δρόμοι μας ένα τεράστιο λιβάδι με τραπεζοκαθίσματα και με ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή; Και κυρίως που θα σταματήσει αυτό;
Δυστυχώς το όλο θέμα υπάγεται αρκετά και στη “διακριτική ευχέρεια” του κάθε μαγαζάτορα η οποία όπως και να το κάνουμε είναι και …θέμα αισθητικής. Και μην ακούσω για ελέγχους και για την τήρηση του νόμου καθώς αυτός τηρείται α λά καρτ καθότι όπως ξέρεις και ξέρω, σε έναν έλεγχο την πατάνε οι πρώτοι. Οι νομοταγείς.
Έτσι παρακολουθούμε άπραγοι την ασυδοσία της προκυμαίας να μεταφέρεται σταδιακά και στο ιστορικό κέντρο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον χαρακτήρα του. Έναν χαρακτήρα αυθεντικό τον οποίο αναζητά στο κάτω κάτω και ο επισκέπτης. Αν αυτό χαθεί, αν όλα γίνουν πολύχρωμα, φωνακλάδικα δηθενομάγαζα ο κόσμος θα μεταφερθεί αλλού, σε άλλη παραλία. Μαζί με τα κουβαδάκια του.
Είναι κρίμα να παραδοθεί ένα τόσο όμορφο κομμάτι της πόλης σε μια «αρπαχτή». Και όχι, δεν είμαστε εναντίον ΚΑΘΕ εξωραϊσμού, ούτε κάποιοι περίεργοι νοσταλγοί των κατουρημένων τοίχων και της σκουπιδίλας. Όμως όλα θέλουν ένα μέτρο κι αυτό φαίνεται να έχει χαθεί.
Στη φωτογραφία, έργο του Ιάπωνα καλλιτέχνη Tadashi Kawamata στο Paris+ par Art Basel 2023.
