Από την εποχή που ο Jesse Fuller, ένας από τους πρωτοπόρους της «μονομελούς ορχήστρας» σφυροκοπούσε με τη fotdella του (ένα δικής του έμπνευσης πατενταρισμένο μουσικό όργανο όπου έξι μπάσες χορδές παιζόντουσαν με σφυριά), ως τον Kevin Parker των Tame Impala όπου παίζει και ηχογραφεί όλα τα μουσικά όργανα στους δίσκους του, η ιστορία του “One man band” εξελίσσεται, προχωρά και γοητεύει όλο και περισσότερους μουσικόφιλους και ακροατές. Και αν σας φαίνεται κάπως παράξενο και μοναχικό το σχήμα του …“me , my self and I”, band, ο Παναγιώτης Καραγιάννης, ο Μυτιληνιός πλέον «άνθρωπος ορχήστρα» είναι εδώ για να μας τα ξεδιαλύνει όλα και να μας πείσει ότι μερικές φορές είναι «καλύτερο να κάνουμε τα πράγματα μόνοι μας» και να μας δείξει πως μπορούμε να γίνουμε «μοναχικοί ταξιδιώτες» με μοναδική παρέα μας τη μουσική.
Με έδρα του πλεον τη Μυτιλήνη στην οποία αποφασισε να μετακομισει και να ζήσει μόνιμα πριν από σχεδόν μια δεκαπενταετία ο Παναγιώτης, γράφει, συνθέτει και παίζει μόνος του όλα τα όργανα της μπάντας του «Swamp Blues Kara-One man band», που μετρά ήδη ένα δίσκο (άλλος ένας ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβρη) και είναι επίσημα μέλος της ελληνικής «Folk Family» μιας νεοσύστατης ομάδας μουσικών από όλη την Ελλάδα. Με μια βαθιά και ώριμη φωνή, ένα εκρηκτικό ρεπερτόριο που διαπερνά σχεδόν όλη τη γκάμα της Αμερικανικής folk με blues n’ roll , Americana και dark country διαδρομές, αλλά και με ένα πραγματικά μοναδικό σόου με έξι (ή εφτά) διαφορετικά μουσικά όργανα πάνω στη σκηνή, ο Παναγιώτης ταξιδεύει στην καρδιά της σκοτεινής Αμερικής, εκεί όπου τα φαντάσματα του βάλτου τραγουδούν ακόμα τα μπλουζ…
Πως όμως ξεκίνησε αυτό ο ταξίδι και κυρίως πως ο Παναγιώτης μαγεύτηκε από αυτή μουσική σκηνή;
«Μουσική παίζω και ακούω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πέμπτη Δημοτικού πήρα την πρώτη μου κιθάρα και παρακολούθησαν κάποια μαθήματα σε ένα Ωδείο για ένα μικρό διάστημα αλλά από εκεί και πέρα είμαι αυτοδίδακτος. Όπως πολλοί άλλοι στα εφηβικά μου χρόνια τη δεκαετία του 80 ήμουν σε διάφορες Ηeavy Μetal μπάντες, αλλά παράλληλα άκουγα και ψαχνόμουν σε πολλά άλλα είδη μουσικής και πειραματιζόμουν, κυρίως με τo blues που κατά κάποιο τρόπο απαντά και στην ερώτησή σου καθώς είναι εκείνο που με οδήγησε στην σκηνή αυτή και έτσι σταδιακά ακούγοντας, ψάχνοντας και παίζοντας πήγα και στο πεδίο του folk και της Αmericana που μου τράβηξε πολύ το ενδιαφέρον «παιχτηκά» όπως λέμε, γιατί έχει ένα πολύ ωραίο πεδίο ενορχήστρωσης, έχει το μπάντζο, έχει το κοντραμπάσο και το βιολί. Όλη αυτή ενορχήστρωση, μαζί με το στιχο μου άρεσε πάρα πολύ. Έπειτα εκτός από τους παλιούς αγαπημένους όπως ο Jοhnny Cash, Pete Seeger μου αρέσουν τα πειραματικά σχήματα όπως οι Gangstergrass οι οποίοι μπλέκουν τον ήχο του Bluegrass με το hip hop και γενικα ψάχνω συνέχεια καινούργιες μπάντες.
Αυτό που με τράβηξε όμως περισσότερο ήταν το είδος του dark country .Άκουγα για παράδειγμα τραγούδια των Blues Saraceno με την κιθάρα τη Resonator, μια σιδερένια κιθάρα που χρησιμοποιούσαν παλιά στην Αμερική επειδή δεν υπήρχαν ενισχυτές. Αυτή είχε μέσα έναν κώνο από αλουμίνιο με αποτέλεσμα να ακούγεται πιο δυνατά. Η κιθάρα λοιπόν αυτή έχει ένα δικό της χαρακτήρα που μου άρεσε τόσο πολύ ώστε αγόρασα μια τέτοια. Μετά μπήκα και στον χώρο των cigar boxes, μια παραδοσιακή κατασκευή μουσικών οργάνων από κουτιά πούρων που χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από τους θρύλους των Gospel Blues τη δεκαετία του 1920, μια κατασκευή που ξεκίνησε από τη γενικότερη ένδεια των ανθρώπων που ήθελαν να παίξουν μουσική αλλά δεν είχαν χρήματα. Έφτιαξα δύο τέτοια κουτιά σε συνεργασία με έναν κορυφαίο luthier στην Αθήνα τον Stam STR (Dust Bowl Musical Instruments).
Cigar Boxes
Στην Αμερική του 1800, τα μουσικά όργανα ήταν ακριβά για τον μέσο άνθρωπο, αλλά οι δημιουργικοί άνθρωποι μάθαιναν να φτιάχνουν τα δικά τους. Λόγω της δημοτικότητας των πούρων, αυτά τα μικρά ξύλινα κουτιά υπήρχαν άφθονα σε πολλά νοικοκυριά και οι δημιουργικοί άνθρωποι άρχισαν να τα χρησιμοποιούν για όργανα.
Ο άνθρωπος ορχήστρα
«Τα βασικά μου όργανα πέρα από τη φωνή, είναι η κιθάρα, τα τύμπανα που έχω στα πόδια (μπότα (bass drum), ταμπούρο(snare drum) και ένα hi hat) αλλά κι ένα ντεφάκι. Παράλληλα παίζω και τη φυσαρμόνικα μου ενώ σκέφτομαι να βάλω άλλο ένα “πιάτο” (Cymbal) με μια πατέντα. Ωστόσο επειδή όταν είσαι μόνοw σου σου λείπει μουσικά ο «όγκος» Στην κιθάρα μου έχω τοποθετήσει έναν μαγνήτη με μια άλλη πατέντα που καταλήγει σε δύο μονοφωνικά καλώδια (το ένα πάει σε ενισχυτή κιθάρας και ό άλλος σε ενισχυτή μπάσου). Οπότε έχω βάλει εγώ ένα octaver (πεταλιέρα) -γιατί ο μαγνήτης καλύπτει μόνο τις τρεις χορδές από τι έξι – με αποτέλεσμα παράλληλα να έχω και μπασογραμμή χωρίς ουσιαστικά να παίζω μπάσο».
Ο Πρώτος δίσκος
Ο πρώτος δίσκος ονομάζεται “Out of the swamp”, κυκλοφόρησε περίπου ένα χρόνο πριν και η παρουσίαση έγινε στην Αθήνα, στο Rock Wood. Ακολούθησε ένα τουρ όπου ο Παναγιώτης έκανε διάφορες εμφανίσεις σε πάρα πολλές πόλεις Αθήνα- Θεσσαλονίκη, Λάρισα και αλλού. Όλο το κομμάτι το αισθητικό και το γραφιστικό το έχει δημιουργήσει η Ελιάνα Νικολοπουλου (Eliana one woman Band) σταθερή συνεργάτης μου που με καταλαβαίνει απόλυτα και έχουμε μια τρομερή επικοινωνία στο τι θέλω να βγει προς τα έξω ως εικόνα.
«Τα κομμάτια τα δικά μου είναι πιο πολύ blues n roll. Σε αυτό τον ήχο έφτασα μέσα από τα μπλουζ. Πριν την one man band είχα μια άλλη μπάντα τους Ego drive με τους οποίος παίζαμε λίγο πιο mainstream Rock, Blues,κομμάτια που αγαπούσαμε όπως τραγούδια των black keys και η μπάντα γενικά είχε μεγάλη απήχηση εδώ στη Μυτιλήνη. Εκεί λοιπόν ξεκίνησα να γράφω τα δικά μου κομμάτια και στίχους και μουσική…»
Τα LIVE και η αγάπη του νησιού
Οι σπάνιες εμφανίσεις του στη Μυτιλήνη γεμίζουν τα μαγαζιά. «Στόχος μου είναι να παίζω τη δική μου μουσική και όχι διασκευές. Στη Μυτιλήνη ο κόσμος με έχει στηρίξει αρκετά, καθως επισης και τα μαγαζιά και πραγματικά τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Υπάρχει στο νησί κόσμος που γνωριζει αυτή τη μουσική καθως επισης και κόσμος που ενδιαφερεται να τη μάθει. Αυτό που προσπαθώ να δείξω σε όλο τον κόσμο και κυρίως στους πιτσιρικάδες είναι ότι υπάρχει και κάτι διαφορετικό στη μουσική περα από την τραπ για παράδειγμα, Μπορεί ο τόπος να είναι λίγο περιοριστικός για έναν καλλιτέχνη, πράγμα που νομίζω ότι ενστερνίζονται πολλοί άλλοι μουσικοί στο νησί ωστόσο έχει και τα καλά του. Αποφάσισα να επιστρέψω πριν από 14 χρόνια για να έχω μια καλύτερη ποιότητα ζωής η οποία υπάρχει εν μέρει. Και θα πω εν μέρει γιατί ενώ εδώ έχεις καλύτερους ρυθμούς δεν έχεις χώρους να παίξεις μουσική κι αναγκαστικά κινείσαι στα ίδια και στα ίδια. Ωστόσο η Λέσβος έχει θησαυρούς αναξιοποίητους και θα μπορούσε να είναι ένας τόπος στον οποίο οι καλλιτέχνες θα μπορούσαν όχι μόνο να δημιουργήσουν αλλά και να εκφραστούν επιτυχημένα. Αυτή τη στιγμή δυστυχώς εμένα με έχει περιορίσει αρκετά μουσικά κι επαγγελματικά, αλλά κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις πάντα».
Η FOLK FAMILY
Με μοναδικό άξονα την αγάπη για την folk, μουσικοί από την εγχώρια folk/country/americana σκηνή δημιούργησαν την μουσική κολεκτίβα The Coalminer’s Grandson & The Folk Family .Ξεκίνησε από τον αμοιβαίο σεβασμό στις μουσικές τους δημιουργίες, την πορεία του καθενός και των συγκροτημάτων που συμμετέχουν. Σκοπός είναι να αναδειχθεί η σκηνή ως ολότητα, μιας και έχουν τρομερή αγάπη για έκφραση μέσα απ’ το συγκεκριμένο ηχόχρωμα. Ο αριθμός των συμμετεχόντων ολοένα και αυξάνεται και η μουσική οικογένεια “THE FOLK FAMILY” μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Ξεκίνησε με τον Άκη Κοσμίδη (The Coalminer’s Grandson) που απηύθυνε την πρόσκληση σε όλους & όλες. Ανταποκρίθηκαν αμέσως & σύντομα έγιναν οικογένεια! Η Ρένα Παπαγεωργίου (Smoky Rosemary) και ο Σαράντος Γκουμάκος από τους Grey River & The Smoky Mountain, o Παναγιώτης Καραγιάννης (Swamp Blues Kara), η Μάρτζι (Jumberingas), o Βαλάντης Δάφκος (The Scholar), η Ελένη Παρασκευοπούλου (Redeye Helen) και ο Θάνος Γιαμαρέλος (Redeye Fiddler) από τους Redeye Caravan, o Νίκος Ασημάκης (Silver Nick), η Αστερία Παντίσκα (The Ghost Of Belle Starr) και o Αποστόλης Κυτέας (Julios Flintlock) είναι μέχρι στιγμής οι μουσικοί που έχουν χαρίσει ζωή στην οικογένεια αυτή.Φυσικά δε θα μπορούσε τίποτα να γίνει χωρίς τους Δημήτρη Τρόκα (ηχοληψία) & Θάνο Κωστακόπουλο (εικόνοληψία) που αποτελούν βασικούς πυλώνες και στηρίγματα από το ξεκίνημα έως σήμερα.
Στίχοι μέσα από την καρδιά
Ναι είναι αλήθεια το είδος παίζει αρκετά με τον Θεό και τον Διάβολο, με το καλό και το κακό, είναι σκοτεινό αλλά στο τέλος έρχεται συνήθως η κάθαρση. Οι στίχοι μου είναι κυρίως βιωματικοί. Ουσιαστικά είναι αυτό που νιώθεις και το βγάζεις μουσικά. Τα μπλουζ μιλάνε για αγάπη, για προδοσία κάποιος φεύγει κάποιος μένει κλπ. Στον 2ο δίσκο που είναι τώρα στα σκαριά γίνομαι πιο πολιτικός γιατί υπάρχει στο μπλουζ αυτή η διάσταση αρκετά. Με τα μπλουζ μπορείς να μιλήσεις για όλα γιατί είναι μέσα από την καρδιά σου. Για παράδειγμα ένα τραγούδια απο τον πρώτο δίσκο το MyGrandma’s words είναι ένα κομμάτι που μιλάει για τη γιαγιά μου έναν από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους στη ζωή μου.
Ο 2ος δίσκος και η περιοδεία
Αυτή τη στιγμή σχεδιάζεται ο 2ο ς δίσκος, τα κομμάτια είναι έτοιμα και είμαι στη φάση της εγγραφής, τον Σεπτέμβρη θα κυκλοφορήσει και θα γίνει η παρουσίαση του δίσκου μου που θα συνδιαστει με μια μίνι περιοδεία ανα την Ελλάδα, από Αθήνα, Χαλκίδα, Λειβαδιά , Βόλο, Λάρισα, Θεσσαλονίκη και προτίθενται νέες πόλεις και χώροι.
