«Εις την πόλη Βηθανία
Μάρθα κλαίει και Μαρία
Λάζαρο τον αδερφό τους
τον πιστό και γκαρδιακό τους….»
γράφει η Ισμήνη Μαμουνή
Διπλ. Ξεναγός
Στα χωριά της Λέσβου τα παλαιότερα χρόνια, τα παιδιά το Σάββατο του Λαζάρου έφτιαχναν ένα δεμάτι από κλαδιά δάφνης. Το στόλιζαν με πράσινες και κόκκινες λωρίδες υφάσματος και στην κορυφή του έβαζαν ένα κουδουνάκι. Μόλις τελείωνε η λειτουργία, τα παιδιά άρχιζαν να επισκέπτονται τα σπίτια της ενορίας τους, χτυπούσαν κάτω το δεμάτι της δάφνης τρεις φορές κι έλεγαν δυνατά: “‘Έξω ψύλλοι, ποντικοί, μέσα σε βαθύ ρουμάνι!”
Έπειτα, έκοβαν ένα κλαδάκι δάφνης και το προσέφεραν στους νοικοκυραίους για υγεία και προστασία από το κακό και φυσικά έπαιρναν ένα μικρό κέρασμα από την οικοδέσποινα: ένα κόκκινο αυγό ή ένα Λαζαράκι.
Τα Λαζαράκια, μικρά, γλυκά ψωμάκια με άρωμα κανέλλας και γαρύφαλλου, φτιάχνονται μέχρι σήμερα από τις νοικοκυρές του νησιού και μοιράζονται στα παιδιά της οικογένειας. Πιστεύεται ότι αυτό το έθιμο έχει έρθει από τη Μικρά Ασία, από την περιοχή της Ερυθραίας. Κι όπως λέγαν και οι παλιοί:
“Λαζαράκια για το Λάζαρο αν δεν πλάσεις, ψωμί δε θα χορτάσεις”….
(Αυτά, και πολλά άλλα ξεχασμένα έθιμα μπορείτε να τα βρείτε στο Λαογραφικό Ημερολόγιο της Αικατερίνης Τσοτάκου-Καρβέλη)
