Έπειτα από δύο χρόνια ταλαιπωρίας η Σεντιγκέ και η οικογένειά της αποχαιρετούν τη Μυτιλήνη γνωρίζοντας μόνο την αγάπη και την αλληλεγγύη των ανθρώπων που πίστεψαν σε αυτή από την πρώτη στιγμή. Ήρθε στην Μυτιλήνη με βάρκα από την Τουρκία όπου είχε περάσει από το Ιράν καθώς ήθελε τα παιδιά της να έχουν ένα μέλλον. Τις επόμενες μέρες θα ταξιδέψει επιτέλους για τη Γερμανία.
Πίσω στο Αφγανιστάν οι αδερφές της έχουν χάσει τις δουλειές τους και δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι χωρίς συνοδεία. “Η μία μου αδερφή εργαζόταν σε Λύκειο για κορίτσια. Οι Ταλιμπάν απαγορεύσαν την εκπαίδευση για τα κορίτσια η οποία θα είναι τώρα μέχρι το Δημοτικό. Όλη μου σχεδόν η οικογένεια στο Αφγανιστάν έχει χάσει τη δουλειά της και τα εισοδήματά της. Όμως υπάρχουν και χειρότερα, υπάρχουν οικογένειες από τη Χεράτ που αναγκάστηκαν να αφήσουν τελείως τα σπίτια τους και δεν έχουν τίποτα. Οικογένειες που τα πουλήσαν όλα για να μην πεθάνουν από την πείνα”
Η Σεντιγκέ γεννήθηκε στο Ιράν όμως κι εκεί για τους Αφγανούς τα πράγματα δεν είναι εύκολα καθώς αντιμετωπίζονται ως κατώτεροι και δεν έχουν δουλειές. “Ήθελα τα παιδιά μου να μορφωθούν”, λέει η Σεντιγέ που συγκεντρώνει χρήματα για τις οικογένειες της Χεράτ μέσα από μια καμπάνια που ξεκίνησε μόνη της στο facebook. Το δυναμικό αυτό κορίτσι έπρεπε να μείνει ενάμιση χρόνο στη Μόρια κα να ζήσει τρομερούς κινδύνους ώσπου να μπορέσει επιτέλους να φύγει. Είχαμε μια απορριπτική που μας κράτησε παραπάνω καιρό στη Μυτιλήνη. Χάσαμε όλα τα χαρτιά μας στην φωτιά της Μόριας. Στη Μόρια ήταν πολύ επικίνδυνα δεν μπορούσες να περιμένεις στην ουρά γιατί δεν μπορούσες να αφήσεις πίσω τα παιδιά σου μόνα τους. Ίσως όταν επέστρεφες γίνονταν μάχη ανάμεσα σε ομάδες προσφύγων, να έχει αρπάξει κάπου φωτιά κλ..π”. Η Σεντιγέ από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στο camp ξεκίνησε να παίρνει μέρος σε όποια δραστηριότητα υπήρχε. “Είναι σημαντικό να μπορείς να βγεις έξω. Μόνο έτσι θα γίνεις κομμάτι της κοινωνίας. Θυμάμαι μια κοπέλα σε ένα session που είπε ότι ήταν η πρώτη φορά που έβγαινε απο το καμπ”.
Τη Σεντιγέ τη γνωρίσαμε στο Azadi Poject , ένα πρόγραμμα με βάση το digital storytelling για γυναίκες προσφύγισσες που έτρεξε για λίγο διάστημα την περασμένη Άνοιξη και σκοπό είχε να κάνει τις γυναίκες αυτές να νιώσουν ανθρώπινα έξω από τις δομές φιλοξενίας, να έρθουν κοντά και να μοιραστούν την ιστορία τους. Την αποχαιρετήσαμε στη μικρή κουζίνα ενός φίλου που φιλοξένησε εμάς και την κουβέντα μας. Στο σύντομο πέρασμά της η Σεντιγέ έγραψε σε κάποιον που τη βοήθησε ένα ποίημα. Είναι αφιερωμένο σε όλους όσους έκαναν πιο εύκολο το να αντέξουμε τις δύσκολες συνθήκες της μετανάστευσης”. Με την άδειά της το δημοσιεύουμε εδώ:
“Στέκομαι με μια βαλίτσα στο χέρι
γεμάτη μοναξιά
Πολλοί δρόμοι με φωνάζουν να πάω προς την κατεύθυνσή τους
πίσω από ανήσυχα μάτια
έτοιμα να δακρύσουν
και πίσω από την αγάπη, την πιο πικρή αλήθεια
αφημένη στους δρόμους μιας πόλης γεμάτη λύπη.
Εγώ ένας επιβάτης της γενιάς του καθρέφτη,
σπάζοντας την παρακμή, της καταγωγής.
Μετά από όλα τα βουνά που ανέβηκα
τους ουρανούς που θρηνούσαν
μετά από την τρομακτική σιωπή της θάλασσας
Αφού κατάφερα να δραπετεύσω από τη φωτιά
Μετά το τέλος της ελπίδας
Καθισμένη στην μέση του μεταναστευτικού πεδίου
Κουρασμένη κι άρρωστη από τη θλίψη
Εκείνη τη στιγμή, ήρθες εσύ
σαν ένα δροσερό ανοιξιάτικο αγέρι
σαν ένα φωτεινό άστρο
στο μαύρο άπειρο”.
S. A.
