Γράφει η Εύη Κασκάνη Ντουρκάν
Η κ. Κάθριν…ψιλόλιγνη,αέρινη,χαμογελαστή,γλυκιά,πολυτάλαντη!!!
Ζωγράφιζε, έγραφε ποίηση, τραγουδούσε, έπαιζε μουσική και ότι έκανε …ήταν πνιγμένο στο πάθος!!
Με πάθος διακοσμούσε και το σπίτι της που έβλεπε το ατελείωτο μπλε της θάλασσας που τόσο αγαπούσε!!!
Τι όμορφο σπιτικό αλήθεια έστησε εν ριπή οφθαλμού!!! Κούτες γυρισμένες ανάποδα ,βαμμένες με έντονα χρώματα αντικαθιστούσαν τραπέζια και μπουφέδες…μαξιλάρια μικρά και μεγάλα φτιαγμένα από την ίδια αντικαθιστούσαν τις καρέκλες…βότσαλα ζωγραφισμένα σε κάθε γωνιά και τοίχοι ζωγραφισμένοι…όχι βαμμένοι,συνέθεταν ένα σκηνικό,άξιο θαυμασμού!!!
Η κρεβατοκάμαρα στολισμένη με κάθε λογής ” τζουβαέρι”…ένα ψηλό στρώμα αντί για κρεβάτι, στρωμένο με ένα παλιό χράμι που μοσχοβολούσε λεβάντα…όσο για κουρτίνες,ε ίχε γαζώσει εκατοντάδες μικρά- μικρά πανάκια, με χρώματα και σχέδια χωρίς συνοχή μεν, χάρμα οφθαλμών δε και για κουρτινόξυλα ούτε λόγος…δυο χρωματιστές πινέζες από την μια μεριά του τοίχου ,δυο από την άλλη ,μια κορδέλα στην μέση όταν ήθελε φως και αυτό ήταν όλο!!!!
Με απλά πράγματα, μακριά από “κομποφανίες” και λοιπούς μικροαστισμούς ,η κ. Κάθριν ζούσε ονειρεμένα στον τόπο που επέλεξε, ανάμεσα σε Ανθρώπους που την σεβόταν και την εκτιμούσαν απεριόριστα, άσχετα με το αν ήταν τόσο διαφορετική!!!
Κάποια στιγμή η κ. Κάθριν αποφάσισε να αρχίσει να διδάσκει κιθάρα.
Έφτασε στα αυτιά του δεκάχρονου πλέον Νικόλα ( ο ατίθασος που πουλούσε ότι να ναι με ένα φράγκο το περίεργο..).Η μάνα του, έλειπε στο βαπόρι με τον πατέρα του και τον είχε κρατήσει η γιαγιά και η θεία…ξεκινούσε το καλοκαίρι και όταν εξέφρασε την επιθυμία να μάθει μουσική, όλη η οικογένεια συμφώνησε, διότι υπήρχε περίπτωση να κάτσει και λιγάκι ήσυχος έχοντας ένα νέο ενδιαφέρον.
Τον παίρνει λοιπόν η ξαδέρφη του ,φοιτήτρια τότε, μια και δυο και βουρ για συνάντηση με την κ. Κάθριν στο σπίτι της…λίγο πριν φτάσουν όμως ακούγονται ” φωνές” ( κατά τον Νικόλα)…
—Τι είναι …τι είναι ( λέει ο μικρός)
—Η κ. Κάθριν ακούει Αΐντα ( λέει η Ξαδέρφη)…
Ξεροκατάπιε το παιδάκι ….αλλά ουδέν σχόλιο…ήθελε βλέπετε να μάθει μουσική.
Ανοίγει η πόρτα..βγαίνει η κ. Κάθριν με ένα φόρεμα μακρύ γεμάτο σχέδια θαλασσινά και τα μαλλιά της αλογοουρά ,πιασμένα ψηλά με ένα δίχτυ ψαρέματος..!!
Τι ήτανε να την δει ο μικρός με το “αθερινόδυχτο ” στο κεφάλι….κάνει ένα βήμα πίσω ξελιγωμένος στο γέλιο, τον ξαναφέρνει η ξαδέρφη μπροστά.
—Ααα καλώς τον Νικόλα ( λέει η κ. Κάθριν)
— Εσείς μπορείτε να με λέτε Κόκο Μπιλ της απαντάει ( η ξαδέρφη που τον ήξερε καλά, παρακαλούσε να μην συμβεί κανένα ευτράπελο)..
—Μα έχεις τόσο ωραίο όνομα.
—Καλά…εγώ θέλω το Κόκο Μπιλ και να πούμε ότι είναι να πούμε, γιατί πρέπει να πάω να μαζέψω φλισκούνι! Λοιπόν κ. Κάθριν θέλω να μάθω μπουζούκι..να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα…μπορείς???
—Θα μάθεις τα βασικά στην κλασσική κιθάρα, θα αγαπήσεις τη ” σωστή” μουσική και μετά θα δεις ότι μπουζούκι θα μάθεις μόνος σου…θα είσαι αυτοδίδακτος.
—Δηλαδή τώρα είναι Ιούνης..Χριστούγεννα θα παίζω τα κάλαντα γιατί έχω κάτι έξοδα??
—Αν είσαι μελετηρός….
Μιλήσανε, συμφωνήσανε και από την άλλη κιόλας μέρα ,αρχίσανε τα μαθήματα με ενθουσιασμό και χαρά μεγάλη ο Νικόλας και η ξαδέρφη του μαζί. Η κ. Κάθριν, κάθε απόγευμα στις έξι βρισκόταν στο σπίτι του Νικόλα, όπου η γιαγιά την υποδεχόταν με κρύα βυσσινάδα και Τυριτόμπα ( λουκουμομπίσκοτο) γεύσεις που λάτρευε η κ. Κάθριν.
—Πως σου φαίνονται τα μαθήματα Νικόλα??
—Να σας πω κ. Κάθριν…είπα του πατέρα μου να μου πάρει μπουζούκι όταν έρθει..προς το παρόν καλή και η κιθάρα..
Χαμογέλασε η δασκάλα ,δώσανε ραντεβού για το επόμενο μάθημα, καβάλησε το ποδήλατο ο Νικόλας φωνάζοντας ” Είμαι ο Κόκο Μπιλ” σύνθημα προς τους φίλους ότι τελείωσε το μάθημα και πήρε τον κατήφορο για να τους συναντήσει….
Ο καιρός περνούσε, μπήκε ο Ιούλης, σφίξανε οι ζέστες, μαζεύτηκαν πια όλοι οι φίλοι για διακοπές, τα μαθήματα προχωρούσαν και δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν από εκείνο το “μι λα ρε σολ σι μι”…ο Νικόλας ακόμα και στον ύπνο του παραμιλούσε νότες και μάλλον άρχιζε να τα παίρνει κρανίο ,διότι την μία αργούσε να παρουσιαστεί,την άλλη είχε πονόκοιλο,την άλλη πονούσαν τα δάχτυλά του….ενώ ο μοναδικός λόγος ήταν ότι γούσταρε παιχνίδι με τα φιλαράκια του και ξενέρωσε με εκείνο το ” μι λα ρε σολ σι μι”.
Η ξαδέρφη που το ψυχανεμίστηκε ξεκίνησε προσπάθειες να τον μεταπείσει.
— Νικολάκι..σήμερα έτσι και έρθεις στην ώρα σου στο μάθημα έχεις κέρασμα σουβλάκια.
— Μου παίρνει ο θείος μου όσα θέλω.
— Θα σου δώσω χαρτζιλίκι να πάρεις καινούργια σημαιάκια για το ποδήλατο.
— Πέσε ένα πενηντάρικο…
Στην ώρα του ο Νικόλας την άλλη μέρα στο μάθημα, σπάει όμως ο διάολος το ποδάρι του και αργεί μιάμισι ώρα να φανεί η δασκάλα!!!! Με το που παρουσιάζεται και ακούει τάκα τάκα τα τσοκαρά της, πάει και κλειδώνεται στο μπάνιο η γιαγιά να εκλιπαρεί να ξεκλειδώσει o μικρός να φωνάζει ” δεν βγαίνω” και νευρόσπασμα όπως ήταν τραβά το σίδερο που κρεμάζανε τις πετσέτες,το σπάει και ανοίγει την πόρτα και λέει:
— Εγώ μάθημα με την λωλή δεν κάνω και παίρνει το σίδερο ,ξεγλιστρά και φεύγει γραμμή να βρει τους φίλους του.
Άντε καινούργιες δικαιολογίες ,ενώ η δασκάλα επιμένει να δει τον Νικόλα για να του δώσει ένα “σπουδαίο δώρο”!
Με τα πολλά πείθεται εκ νέου να συνεχίσει τα μαθήματα ( το τι του τάξανε δεν λέγεται) και έδωσε υπόσχεση ότι θα είναι πλέον τακτικός, διαβασμένος και κυρίως συγκεντρωμένος στις νότες και όχι στα συνθηματικά σφυρίγματα και παραγγέλματα της συμμορίας που καθημερινά τον περίμενε συγκεντρωμένη στο πετροντούβαρο του σπιτιού να τελειώσει το μάθημα….Ήθελε το παιδάκι να αγιάσει …μα η τύχη και οι συμπτώσεις δεν το άφηναν..!!!! Ξεχάστηκε λοιπόν στο κολύμπι την άλλη μέρα, πλησιάζε η ώρα του μαθήματος και ακόμα βρισκόταν μακριά, πάει να πάρει βιαστικά το ποδήλατο σκοντάφτει και σπάει η παντόφλα του στα δυό, λίγο παρακάτω, γύρευε πως έτρεχε ,πέφτει μέσα σε ένα λακάκι με ασβέστη, βάζει κόντρα το δεξί του πόδι με την κομμένη παντόφλα γίνεται κάτασπρο και το χειρότερο….το αγαπημενό του κατακόκκινο ποδήλατο έγινε μαντάρα.
Ακολουθούν “σιχτίρια “και άλλα συναφή και ο Νικόλας φτάνει σπίτι του σε κακά χάλια ενώ η γιαγιά είχε ήδη σερβίρει βυσσινάδα και Τυριτόμπα την δασκάλα. Η ξαδέρφη στην θέση της,η δασκάλα επίσης και η γιαγιά τα χάνει βλέποντας τον Νικόλα με τέτοια απαράδεκτη εμφάνιση να μπαίνει από την πόρτα της κουζίνας,έ τοιμος να μπουκάρει στο δωμάτιο που θα γινόταν το μάθημα…
—Βρε αγρίμι…πάγαινε να πλυθείς και περιμένει η γυναίκα…
Αμίλητος μπαίνει στο μπάνιο, βουτάει την Old Spice του πατέρα του, κάνει πως πλένεται και καλά,, βάζει μια χούφτα κολόνια στο μπροστινό μέρος των μαλλιών του, το πίσω σαν σκαντζόχοιρος μέσα στα αλάτια από τη θάλασσα,η μούρη του πουά από τον ασβέστη η κομμένη παντόφλα με τα ασβεστωμένα δάχτυλα του ποδιού και το μόνο που τον μάρανε
ήτανε το “κολωνάρισμα” τρομάρα του!!! Κάνει εμφάνιση “θριαμβευτική”… Η ξαδέρφη άναυδη…με την διαίσθηση να της χτυπά ” καμπανάκια”…ήθελε να γελάσει ….ήθελε να θυμώσει…μπερδεμένη κατάσταση…,,ενώ η κ. Κάθριν στην κοσμάρα της και βυθισμένη στην έμπνευσή της…!!!
Ο Νικόλας μπήκε κατευθείαν στο θέμα:
— Ο Κόκο Μπιλ σας χαιρετά !!!!Λοιπόν κ. Κάθριν η μου μαθαίνεις τις ” Βεργούλες” η
” αντίο μαστέλο “…
Τα έχασε η δασκάλα και για να τον χαλαρώσει του είπε να ακούσει μια νέα εκτέλεση σε ένα τραγούδι που ευθύς άρχισε να παίζει με πάθος και μάτια κλειστά:
” Μόνος όπως κάθε βράδυ,
στης ζωής μου το σκοτάδι”……
Το τι ακολουθεί δεν περιγράφεται πίσω από την πλάτη της ….μορφασμοί, μούντζες διπλές και τριπλές με χέρια και πόδια, να πετάει τσόφλια από φυστίκια μέσα στο καπέλο της, ,η ξαδέρφη να δαγκώνεται μήπως συνετιστεί ο Νικόλας αλλά που….
—Τις Βεργούλες δεν ακούω κυρά Κάθριν μου και ανησυχώ…όσο για την εκτέλεση που ακούω για αγαθιάρηδες καλή είναι….εεεε κυρά Καθρινίτσα…
—-Παρακαλώ αγαπητό μου παιδί
—- Εγώ παρακαλώ…τις Βεργούλες θα μου τις μάθεις ????
—-ΜΑ δεν είναι κλασσική μουσική.
—- Ποιος το λέει
—- Όλοι και θα σου εξηγήσω τι ακριβώς είναι η κλασσική μουσική…( ταύρος αρχίζει να γίνεται ο Νικόλας) και μην ξεχάσω σου έχω φέρει ενα δώρο που θα σε τρελλάνει ..( και το τρέλλανε το παιδάκι)….
Ανοίγει το ταγάρι της η δασκάλα και αργά αργά βγάζει από μέσα ένα χαρτί τυλιγμένο σε κύλινδρο δεμένο με μπλε κορδελίτσα ( αγωνία το παιδί)
— Σου έφερα τις νότες μιας δικής μου σύνθεςης το ” Εμβατήριο της Βερενίκης”…διότι Βεργούλες από εμένα δεννν μαθαίνεις…!!!!!
Αμάν….”άναψε ο γιαλός και κάηκαν τα ψάρια “…..σε κατάσταση υστερίας ο Νικόλας φωνάζει:
—– ΑΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑ και σαν μαϊμού πετιέται έξω από το παράθυρο, του φεύγει η κομμένη παντόφλα ,σκύβει την πιάνει και την πετάει έξαλλος στην κάμαρα που ξαδέρφη και δασκάλα είχαν μείνει στήλες άλατος, πέφτει η παντόφλα μέσα στον δίσκο με την Τυριτόμπα, κάνει γκέλα η βυσσινάδα και βρίσκει το ολόλευκο καπέλο της κ. Κάθριν που ήδη ήταν γεμάτο τσόφλια από φιστίκια, η γιαγιά που έπλεκε στο μπαλκόνι να τραβά να ηρεμήσει το παιδί που μονοσάνδαλο και εκτός εαυτού πάλευε να αποδράσει, πάνω στον κακό χαμό του φεύγει και η αλυσίδα του Ποδηλάτου…ξαναρχίζει τις διπλές μούντζες και φωνάζει:
—Με τρέλανες θεόλωλη ένα καλοκαίρι για να μου πεις ότι οι Βεργούλες δεν είναι κλασσική μουσική…άμα δεν είναι οι Βεργούλες “κλασσική” τότε τι είναι..??? οι σαχλαμπούχλες που μου μαθαίνεις???? φεύγω και όταν βρω δάσκαλο να μου μάθει τις Βεργούλες, Παναγίτσα θα κάτσω…και δίνει μια ξυπόλητος και παίρνει τον κατήφορο..
Ο Νικόλας βρήκε καταφύγιο ( ως συνήθως) στο σπίτι της θείας και του θείου, περιμένοντας όμως να αντιμετωπίσει την ξαδέρφη, η οποία παρουσιάστηκε μετά από ώρα, ανέκφραστη και ψυχρή προς τον γενναίο Κόκο Μπιλ, ο οποίος είχε μισοκρυφτεί πίσω από την θεία…
— Εγώ τις Βεργούλες ήθελα να μάθω και μου είπε ότι δεν είναι ” κλασσικές”…τι να τα κάνω εγώ τα εμβατήρια…μην με μαλώσεις…αγαπώ την μουσική, αλλά όχι αυτή που παίζει η δασκάλα…εσύ άν θέλεις κάτσε να σου μαθαίνει αρλούμπες….εγώ δεν κάθομαι..
— Δίκιο έχει το παιδί λέει η θεία…
Έβαλε και η ξαδέρφη τα γέλια ,δηλαδή συμφώνησε γελώντας μόνο που του ζήτησε να μην τον ξαναδεί να μουντζώνει και ο Νικόλας υποσχέθηκε ότι θα μουντζώνει όταν δεν τον….βλέπει…!!!!
Το καλοκαίρι συνεχίστηκε με πολύ διασκέδαση, ψαρέματα, παιχνίδια ενώ ο θείος του χάρισε με πολύ αγάπη ένα μικρό κασετόφωνο και πέντε έξι κασέτες με την ” κλασσική μουσική ” που άρεσε στον Νικόλα και φυσικά τις αγαπημένες του ” Βεργούλες”!!! Έδεσε το κασετόφωνο στο πίσω μέρος του ποδηλάτου και άρχισε να κόβει βόλτες με το κασετόφωνο ” όξω φωνή” πότε να παίζει το ” σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί” ,πότε “του Βοτανικού τον Μάγκα” ,τις αγαπημένες του Βεργούλες και πάνω κάτω στην γειτονιά της δασκάλας….εν ώρα σιέτσας,, μέχρι μια μέρα που τον πετυχαίνει την ώρα που άλλαζε πρόγραμμα…( Αγγελόπουλο η Ζαγοραίο ετοιμαζόταν να βάλει).
— Τι κάνεις Νικολάκι μου???
— Να ..ακούω κλασσική μουσική…
— Αυτό είναι λαϊκή μουσική…
—Ε…στα λόγια μου έρχεσαι…πραγματική “κλασσική μουσική είναι η λαϊκή μουσική”…έτσι λέει ο θείος μου και εγώ εκείνον πιστεύω!!!
Έμεινε άλαλη η κ. Κάθριν και προβληματισμένη τράβηξε κατά την θάλασσα ….πάντα το έκανε όταν ήθελε να σκεφτεί η γλυκύτατη κυρία αλλά κατά τα άλλα μεγάλη “σνομπαρία” της λαϊκής μουσικής….
Ο Νικόλας δεν ξέρω αν έμαθε τελικά να παίζει τις Βεργούλες…εκείνο που ξέρω όμως είναι ότι μετά από καιρό ,σε μια μουσική σύναξη η κ. Κάθριν ομολόγησε, ότι “υπάρχουν μουσικές και μουσικές….άλλες θρέφουν το πνεύμα και άλλες ποτίζουν τις ρίζες της ψυχής” και τραγούδησε τις ” Βεργούλες” εκείνο το βράδυ, γεμάτη κατάνυξη….με τα μάτια κλειστά!
