Τι όμορφο κείμενο!
Πόσο χρονών να είναι άραγε αυτό το παιδί; Αλλά τι σημασία έχει;
«Δεν περιγράφεις το σπίτι σου» λέει η/ο δασκάλα/ος. Έλα όμως που το περιγράφει!
Κάνει μια υπέροχη εισαγωγή με την οποία καταφέρνει μέσα από την αντίθεση, να δείξει πόσο ξεχωριστό είναι το δικό του σπίτι. Αναφέρεται στους δυστυχείς που δεν έχουν είτε το σπίτι ή την ευτυχία της κατοχής ενός σπιτιού. Καταδεικνύει συνοπτικά, πως ευτυχία αυτό το παιδί, έχει στο σπίτι του.
Τι κοινωνικά ευαίσθητο πλάσμα! Με δύο λόγια σε βάζει σε μια πραγματικότητα, την οποία και έχει συνειδητοποιήσει πλήρως, ίσως και παραπάνω. Έχει δει τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του σπιτιού και έχει δει και τη θέση του μέσα σε αυτό.
Η δασκάλα ή ο δάσκαλος ανησυχεί. Αν αυτό το παιδί δεν μπορέσει να δει και να περιγράψει το σπίτι του μέσα από το πρίσμα του χώρου, του απτού απλούστερα, σημαίνει πως δεν μπορεί να αντιληφθεί το ερώτημα που του τίθεται, ή αλλιώς δε μπορεί να τιθασεύσει το μυαλό του, για να ανταποκριθεί στην εργασία όπως του ζητείται. Το σχολείο άλλωστε αυτό κάνει σε μαθαίνει, να λειτουργείς, βάζοντας σου μεμονωμένες εργασίες τις οποίες μετά θα συνθέσεις. Σήμερα θα σου ζητήσει το σπίτι σου ως χώρο, αύριο θα σου ζητήσει την καθημερινότητά σου, μετά θα σου πει να τοποθετηθείς και να προβληματιστείς, κι έτσι σταδιακά με την μέθοδο wax on -wax off το παιδί ιδανικά θα έχει μάθει τα τμήματα ενός ιδανικού συνόλου και ξαφνικά θα δει πως μπορεί να τα συνθέσει για να φτιάξει το όλον!
Η δασκάλα ή ο δάσκαλος ανησυχεί γιατί οφείλει να φέρει το παιδί στα μέτρα* του σχολείου(*ας συζητήσουμε αυτά τα μέτρα αναλυτικά άλλη στιγμή ). Το παιδί κρίνεται και μετριέται για την ικανότητά του να δουλέψει σε συγκεκριμένες συνθήκες. Αυτός που θα το κάνει, θα είναι ο καλός μαθητής, ο άλλος θα είναι ο μαθητής «δυσκολεύομαι πολύ να τον εντάξω κάπου» στην καλύτερη περίπτωση, στην χειρότερη θα είναι η απογοήτευση….
Πάμε πάλι στο κείμενο : Τα έχει όλα, πρόλογο-εισαγωγή στο θέμα, κυρίως θέμα με δύο κιόλας παραγράφους κι έναν επίλογο κόλαφο.
Τι να σου περιγράφω τα δωμάτια, τα βάζα και τα φωτιστικά τώρα μωρέ; Εγώ βλέπω φανταστικά ζώα, ακούω τραγούδια και ποιήματα και ζω όμορφες στιγμές! Ξέρω ήδη πως δε χρειάζεται τίποτε άλλο τα είπα όλα, δε βλέπω δωμάτια, δε βλέπω έπιπλα. Νιώθω μόνο, αγάπη, ευτυχία κι ασφάλεια(και να ‘ταν μόνο αυτά).
Η αλήθεια είναι πως αν το θέμα ήταν ας πούμε «περιγράψτε το σπίτι σας», έχει ένα ζήτημα ακρίβειας. Για μας τους αφαιρετικούς και τους ψυχαναγκαστικούς επίσης, πάσχει ως ερώτημα. Δηλαδή ναι εμείς πια μεγάλοι άνθρωποι κι επειδή έχουμε εμπειρία από την «άλλη πλευρά» καταλαβαίνουμε πια πως το «σπίτι» συνήθως είναι χωρικής αντίληψης , δεν συμφωνούμε απαραίτητα αλλά το χουμε αποδεχτεί ίσως. Αλλά αν δε γίνει συγκεκριμένο ως ερώτημα , απλά και λογικά είσαι ελεύθερος να περιγράψεις ότι βλέπεις εσύ. Ε και εσύ μπορεί να βλέπεις λουλούδια και ευτυχία και αγάπη. Είσαι από αυτούς!
Εύκολα θα πεις πως το σχολείο είναι οδοστρωτήρας, θα πεις πως αυτό το παιδί δε θα το αφήσει να αναπτύξει ενδεχομένως ένα έμφυτο χάρισμα που έχει. Εύκολα θα χαρακτηρίσεις και το χάρισμα καλλιτεχνικό.
Δε θα χαρακτηρίσω τίποτα αυτή τη φορά γιατί θα αδικήσω και δεν το ‘χω σκοπό.
Θα πω όμως πως αυτό το παιδί πρέπει να το αφήσουμε να μας διδάξει. Θα πρέπει να το αφήσουμε ακόμη καλύτερα, να μας συμπαρασύρει στον κόσμο του. Που εμφανώς από το κείμενο του θα έλεγα πως δεν είναι και εύκολος αλλά εκείνο ξέρει να βλέπει την ευτυχία κι αφήνει την φαντασία σου να τον ομορφαίνει.
Το παιδί αυτό οφείλουμε να το ενθαρρύνουμε να μοιράζεται συχνά την ματιά του για τον κόσμο, να το σπρώξουμε να φτιάχνει ευκαιρίες για να μοιράζεται διαρκώς αυτή την υπέροχη ξεχωριστή ματιά. Ας του υπενθυμίσουμε(το ξέρει ήδη) πως ο «κόσμος» έχει λειτουργίες συγκεκριμένες κι ότι οι ρηξικέλευθοι, αυτοί που άλλαξαν τον κόσμο και τον εισήγαγαν σε νέες λειτουργίες, ήταν αυτοί που σκέφτονταν «έξω από το σπίτι» για το σπίτι!
Το παιδί αυτό μπορεί να ηγηθεί και πρέπει να το εμπιστευτούμε κι αν δεν ηγηθεί άλλων σίγουρα μπορεί να ηγηθεί του εαυτού του, κάτι που θα του χαρίσει την πολυπόθητη ασφάλεια μέσα από την σιγουριά ότι μπορεί να σταθεί σε όλους τους κόσμους ή καλύτερα σε αυτό το χαρμάνι που αποτελεί τον κόσμο μας, «το σπίτι μας».
