Ντέπυ Χατζηκαμπάνη, στιχουργός – ποιήτρια
Ο τόπος μας πάντα έβγαζε ανθρώπους ευαισθητοποιημένους, ανθρώπους που αφουγκράζονταν την ανθρώπινη ψυχή, τη φύση και τον κόσμο κι έκαναν όνειρα και στοχασμούς που τους αποτύπωναν στο χαρτί και μιλούν πάντα στις καρδιές μας. Ευτυχώς είμαστε τυχεροί που η συνέχεια αυτών των ανθρώπων εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα μέσα από νέους του νησιού μας που παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα στενά περιθώρια μέσα στα οποία καλούνται να ζήσουν, μπορούν ακόμη όχι μόνο να ονειρεύονται αλλά και να δημιουργούν.
Μια τέτοια νέα κοπέλα του νησιού μας φιλοξενούμε σήμερα, την Ντέπυ Χατζηκαμπάνη. Η ίδια μας λέει ότι τη ζωή πάντα την έκανε τραγούδι, αλλά κι ότι η Λέσβος είναι για κείνη η πηγή της έμπνευσης και της δημιουργίας της.
“Πριν κάποια χρόνια, μια θερινή βραδιά καθόμουν στην αυλή με τον παππού μου και ακούγαμε τον γκιώνη να φωνάζει πάνω από ένα κλαδί. Τότε ο παππούς μου, μου διηγήθηκε τον μύθο του, ο οποίος μου έκανε εντύπωση, έβαλα φαντασία, αλάτι και πιπέρι και κάπως έτσι γράφτηκε το πρώτο μου παραμύθι”.
E: Ντέπυ, πως ξεπήδησε από μέσα σου ο στίχος; Ήταν μια εσωτερική σου ανάγκη ή με κάποιον τρόπο άρχισες να πειραματίζεσαι και στην πορεία σου βγήκε;
Ο στίχος υπήρχε από πάντα μέσα μου, ίσως και να προϋπήρχε.
Από παιδί ακόμη όταν τα άλλα παιδιά έγραφαν στα τετράδια, στα θρανία και στους τοίχους στιχάκια αγαπημένων τους τραγουδιών εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου να σκαλίζω δικούς μου στίχους. Δεν ήταν μια εσωτερική ανάγκη έκφρασης για μένα, ήταν τρόπος ζωής. Οι στίχοι έβγαιναν πάντα από μέσα μου τόσο απλά όσο οι ανάσες. Πάντα μου άρεσε να κάνω τη ζωή τραγούδι.
Ε: Τι είναι αυτό που θέλεις να βγάλεις προς τα έξω; Πράγματα που σε θλίβουν ή εκείνα που σε χαροποιούν;
Μου αρέσει να δημιουργώ εικόνες.
Αν είμαι χαρούμενη φωτεινές, αν είμαι θλιμμένη συννεφιασμένες. Είναι και κάποιες άλλες φορές που οι στίχοι γράφονται από μόνοι τους λες και μια μαγική δύναμη τοποθετεί τις λέξεις πάνω στο χαρτί. Επίσης δεν είναι ερεθίσματα μόνο η χαρά και η λύπη. Σημαντικό ρόλο παίζουν τα όνειρα, οι άνθρωποι που με περιβάλουν, η καθημερινότητα, η φύση, η απώλεια, οι προσδοκίες, ο έρωτας, ένα τσιγάρο σβησμένο στο πάτωμα, μια σπασμένη ομπρέλα, μια μελωδία που μου χαϊδεύει τα αυτιά.
Τα πάντα είναι έμπνευση.
Ε: Γενικά είσαι από τους ανθρώπους που βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο;
Κάποιοι βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, κάποιοι άλλοι το βλέπουν μισοάδειο μα εγώ… Δε βλέπω καν το ποτήρι.
Ε: Γεννήθηκες και εξακολουθείς να ζεις στη Λέσβο. Έχει παίξει κάποιο ρόλο για σένα και για την πορεία που επέλεξες να ακολουθήσεις το νησί;
Η Λέσβος είναι ο επίγειος παράδεισος μου. Δε θα μπορούσα να ζήσω ούτε να δημιουργήσω κάπου αλλού. Νιώθω ευλογημένη που ζω σε ένα νησί: ” ίδιο πλατανόφυλλο καταμεσής του πελάγους” όπως είπε και ο Μυτιληνιός νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης.
Κάθε βράχος, κάθε λουλούδι, κάθε ακτή, κάθε ελαιόδεντρο νιώθω θαρρείς και μου μιλάνε. Μου λένε ψιθυριστά τα μυστικά τους και εγώ τα πλέκω σε στίχους.
Η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για εμένα είναι το νησί μου.
Ε: Μίλησε μας για το έργο σου. Το τελευταίο διάστημα μάλιστα ασχολείσαι και με την πεζογραφία και έχεις εκδώσει ένα βιβλίο για παιδιά. Πως προέκυψε αυτό;
Η πόρτα του ονείρου άνοιξε τον Φλεβάρη του 2007 όταν κυκλοφόρησε με τον Φίλιππο Πλιάτσικα το πρώτο μου τραγούδι ”Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα”.
Από κει και πέρα όλα κύλησαν μόνα τους με έναν τρόπο μαγικό.
Είχα τη χαρά να προλάβω να συνεργαστώ με δύο ανθρώπους που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας, τον Μάνο Ξυδούς και τον Δημήτρη Μητροπάνο.
Ο Φίλιππος Πλιάτσικας εξακολουθεί ως σήμερα να είναι δίπλα μου και μέσα σ’ αυτά τα 8 χρόνια έχουμε φτιάξει πολλά τραγούδια παρέα.
Έχω συνεργαστεί με τον Μπάμπη Στόκα, τους Αλχημιστές, τους θρυλικούς «Σπυριδούλα», «Γυμνά Καλώδια», με τον Ηλία Μακρίδη, τον Δημήτρη Γαύρο και τους Αλκή, με τα «Φώτα Απέναντι», με τον Θάνο Ανεστόπουλο (Διάφανα Κρίνα).
Τα τρία τελευταία τραγούδια μου, που κυκλοφόρησαν πολύ πρόσφατα, είναι το «Ανθίζουν τ’ άστρα» σε ερμηνεία του Μπάμπη Στόκα και μελοποίηση του εδώ και χρόνια μουσικού συνταξιδιώτη μου Ηλία Μακρίδη. Επίσης ο «θυμωμένος άνεμος» και το «δε μπαίνω στον παράδεισο» με ένα συγκρότημα που στην κυριολεξία μεγάλωσα μαζί του, τους Magic De Spell και νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενη γι’ αυτήν τη συνεργασία.
Και πάμε τώρα στα βιβλία. Εδώ και πολλά χρόνια έγραφα πεζά ποιήματα τα οποία έκρυβα στα συρτάρια μου. Πριν δύο χρόνια περίπου έκατσα και τα διάβασα, επέλεξα 50 από αυτά και έτσι κυκλοφόρησε η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο: «Είναι οι άλλοι παράξενοι ή είμαι εγώ;», από τις εκδόσεις Εντύποις τον Μάη του 2013.
Ήταν ένα ρίσκο για μένα, διότι ο χώρος του βιβλίου είναι εντελώς διαφορετικός από τον χώρο της μουσικής. Ήταν ένας δρόμος στον οποίο δεν είχα περπατήσει ξανά ούτε γνώριζα τα μονοπάτια του.
Τελικά πήγε πολύ καλά. Την ποιητική συλλογή «Είναι οι άλλοι παράξενοι ή είμαι εγώ;» προλόγισαν 5 σημαντικοί καλλιτέχνες. Ο Διονύσης Τσακνής, ο Φίλιππος Πλιάτσικας, ο Θοδωρής Βλαχάκης των Magic De Spell, ο Νίκος Σπυρόπουλος των Tsopana Rave και ο συγγραφέας Πάνος Σταθόγιαννης. Επίσης το βιβλίο αυτό συνοδεύεται από cd με μελοποιημένα ποιήματα από τα «Γυμνά Καλώδια», τον Ηλία Μακρίδη, τον Δημήτρη Γαύρο και τον Βασίλη Σπυρόπουλο (Σπυριδούλα).
Από κει και έπειτα είχα πει πως θα ασχοληθώ αποκλειστικά με την στιχουργική και πως δε θα βγάλω άλλο βιβλίο αλλά δεν ήταν στο χέρι μου.
Πέρυσι τον Μάρτη μετά από την απώλεια ενός πολύ αγαπημένου μου ανθρώπου ξεκίνησα να γράφω πάλι πεζά ποιήματα. Μέσα σε 40 ημέρες είχε γεννηθεί η νέα μου ποιητική συλλογή που αυτή τη φορά φέρει τον τίτλο ”40 Πυρετοί”.
Κάθε ποίημα κι ένας πυρετός, κάθε πυρετός κι ένα ποίημα.
Ο ”Χαμένος Γκιώνης” είναι το πρώτο μου στιχουργικό παραμύθι για παιδιά και μεγάλους.
Πριν κάποια χρόνια, μια θερινή βραδιά καθόμουν στην αυλή με τον παππού μου και ακούγαμε τον γκιώνη να φωνάζει πάνω από ένα κλαδί. Τότε ο παππούς μου, μου διηγήθηκε τον μύθο του, ο οποίος μου έκανε εντύπωση, έβαλα φαντασία , αλάτι και πιπέρι και κάπως έτσι γράφτηκε το πρώτο μου παραμύθι.
Οι ”40 πυρετοί” και ο ”Χαμένος Γκιώνης” κυκλοφορούν εδώ και τρεις μήνες από τις Εκδόσεις Μωραΐτης.
Ε: Τι είναι αυτό που φτερουγίζει μέσα σου για το μέλλον;
Ποιά είναι τα σχέδια που κάνεις;
Δεν κάνω σχέδια, κάνω όνειρα.
Τις επόμενες μέρες θα κυκλοφορήσουν δύο νέα τραγούδια μου, το ένα με τους «Όναρ» και το άλλο με τους «Αλκή». Επίσης γράφω ήδη το επόμενο βιβλίο μου, που αυτή την φορά είναι λογοτεχνία.
Φαντάζομαι το μέλλον σαν ένα λούνα παρκ, όπου όλοι σαν ανέμελα μικρά παιδιά θα γελάμε και θα παίζουμε επιλέγοντας ο καθένας το καρουζέλ ή το τρενάκι που θέλει να ανέβει. Και η ζωή δίπλα μας να χαμογελάει και να μας κερνάει ζαχαρωτά και μαλλί της γριάς.
Το όνειρο μου για το μέλλον είναι τα γίνουν τα όνειρα μας πραγματικότητα.
