Γιατί η Τουρκία δεν είναι ασφαλής χώρα επιστροφής

Η τελευταία συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας, ορίζει την Τουρκία ως ασφαλή χώρα επιστρο­φής των προσφύγων. Κλείνει λοιπόν οριστικά ο «Βαλκανι­κός διάδρομος» και όσοι πρό­σφυγες καταφέρουν να μην πνι­γούν ή εμβολιστούν απο ΝΑΤΟ και FRONTEX θα επιστρέφουν πίσω στην Τουρκία. Μόνο ορ­γή μπορεί να προκαλέσει το γε­γονός πως η Τουρκία θεωρεί­ται ασφαλής χώρα για πάρα πολλούς λόγους. Αρχικά με το που μπήκαν οι υπογραφές ΕΕ- Τουρκίας και έπεσε το κονδύλι των 6.7 περίπου δισεκατομμυ­ρίων ευρώ επαναπροωθήθηκαν Αφγανοί πρόσφυγες, άντρες, γυναίκες και παιδιά πίσω στην Καμπούλ. Η Διεθνής Αμνηστία δέχτηκε πολλές καταγγελίες κυ­ρίως Αφγανών αλλά και Σύρων προσφύγων για επιστροφή στις χώρες προέλευσης τους, με κίν­δυνο φυσικά της ίδιας τους της ζωής. Με διαδικασίες που μό­νο νόμιμες δεν είναι-με τη χρή­ση δηλαδή βίας και βασανι­στηρίων- αναγκάζονται οι πρό­σφυγες να υπογράψουν χαρτιά ότι επιθυμούν να επιστρέψουν.

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που καταγγέλλεται η Τουρκία για κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προ­σφύγων και μεταναστών.

Η συμφωνία αυτή ήταν προ­διαγεγραμμένη, απο την πρώτη συμφωνία που ακολούθησε την συνάντηση Μέρκελ- Ερντογάν τον Οκτώβρη του 2016. Μό­λις μια βδομάδα μετά την πο­λύνεκρη επίθεση στην πορεία για την Ειρήνη στην Άγκυ­ρα με 100 και πλέον νεκρούς, η ΕΕ καθιστά επίσημο συνο­μιλητή της, τον ηθικό αυτουρ­γό της επίθεσης στην Άγκυ­ρα και μακελάρη των επιθέ­σεων στις κουρδικές περιοχές του νότου, Ερντογάν. Τώρα και μετά τις επίθεση σε Παρίσι και Βρυξέλλες, μόνο περηφάνια μπορεί να νιώθει η ΕΕ, απένα­ντι στους συνεργάτες της, αυ­τούς που εξέθρεψαν, εκπαίδευ­σαν και εξόπλισαν τους βαρβά­ρους των ISIS. Μόνο περηφά­νια, για το καθεστώς που έστει­λε ισόβια (σε πρώτη απόφαση) τους δυο δημοσιογράφους που πρώτοι έβγαλαν φωτογραφικό υλικό με τα τούρκικα φορτη­γά που προμήθευαν όπλα τους ISIS.

Μόνο περηφάνια για την χώρα που βρίσκεται στο νούμε­ρο 154 σε σύνολο 180 χωρών παγκόσμια όσον αφορά την ελευθερία τύπου. Με λογοκρι­σία ακόμα και στο Διαδίκτυο, απολύσεις αντιπολιτευόμενων δημοσιογράφων, μηνύσεις και φυλακίσεις αντιφρονούντων, εντολές φίμωσης, κλείσιμο κα­ναλιών και εφημερίδων, αλλά και οι φυσικές-σωματικές επι­θέσεις εναντίον ανθρώπων του Τύπου με τουλάχιστον 60 δη­μοσιογράφους να έχουν οδη­γηθεί στις φυλακές τα τελευταία δυο χρόνια. Θεωρείται λοιπόν ασφαλής χώρα, μια χώρα που στα νότια σύνορα της, βαριά άρματα μάχης και χιλιάδες στρατιωτών εδώ και μήνες εξαπολύουν έναν τεράστιο πόλεμο στους κουρδικούς πληθυσμούς με αποτέλεσμα 600 και πλέον πολίτες να έχουν σκοτωθεί. Σε ολόκληρες πόλεις υπάρχει για μήνες απαγόρευση κυκλοφορίας, πολυκατοικίες ανατινάζονται, μωρά παιδιά, έγκυες γυναίκες αλλά και ηλικιωμένοι εκτελούνται εν ψυχρώ από τον τουρκικό στρατό. «Ασφαλής» μια χώρα που τους τελευταίους 8 μήνες έχουν σκοτωθεί πάνω από 300 άνθρωποι σε εκρήξεις βομβιστών αυτοκτονίας. Μια χώρα που φυλακίζει ακαδημαϊκούς που υπογράφουν κείμενα ζητώντας την Ειρήνη. Μια χώρα που οι συλλήψεις και η καταστολή κάθε πορείας/κινητοποίησης/διαμαρτυρίας είναι καθημερινό φαινόμενο.Αν αυτές δεν είναι συνθήκες εμπόλεμης χώρας, τότε ποιες είναι;

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των επιθέσεων είναι να υπάρχει πλέον ένα τεράστιο ρεύμα εσωτερικής αλλά και εξωτερικής μετανάστευσης από τις κούρδικες περιοχές της Τουρκίας. Με τις ευλογίες της ΕΕ όλα τα δυτικά παράλια της Τουρκίας έχουν μετατραπεί σ ένα ατελείωτο στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε συνθήκες τουρκικής φυλακής περασμένων δεκαετιών. Τα στρατόπεδα τα φρουρεί και τα διαχειρίζεται αυστηρά ο στρατός. Οι συνθήκες άθλιες. Οι μαρτυρίες προσφύγων στο λιμάνι του Πειραιά ήταν χαρακτηριστικές. Μιλώντας μαζί μας, μας περιέγραφαν το ξύλο και τα «βασανιστήρια» που είχαν υποστεί στην Τουρκία. Μία γυναίκα μόλις βγήκε από το καράβι και έφτασε στο κτίριο της Ε1, το μόνο πράγμα που ζήτησε ήταν να αλλάξει τα ρούχα που φορούσε, γιατί ήταν τα ρούχα του βιασμού της στη Τουρκία. Αυτή είναι η κατάσταση για τους πρόσφυγες στην Τουρκία εν μέρει. Εν μέρει γιατί υπάρχει και το άλλο κομμάτι, που δουλεύει σε συνθήκες πραγματικής σκλαβιάς στην βιομηχανία και βιοτεχνία της Τουρκίας.