Του Δ. Κ. Χαλκιώτη
Χωρίς αμφιβολία, ζούμε μια από τις σοβαρότερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας. Και αποδεικνύεται, δυστυχώς, για άλλη μια φορά, πως ο πολιτικός κόσμος είναι κατώτερος των περιστάσεων. Και τούτο γιατί, όπως πολλοί υποστηρίζουν, εφόσον οι πολιτικοί είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Γιατί ο λαός μας είναι συναισθηματικός και έχει κοντή μνήμη, και γιατί δεν αντέχει την αλήθεια. Και φυσικά, κατά την προσφιλή τακτική μας, πάντα φταίνε οι άλλοι.
Γνωρίζοντας τη δεινή κατάσταση της χώρας μας, δεν πίστευα στα αυτιά μου αυτά που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, αλλά και ο νυν πρωθυπουργός της χώρας μας.
Επί πέντε χρόνια έβριζαν και προπηλάκιζαν μη έχοντας, όπως τραγικά αποδείχθηκε, καμία εναλλακτική εφικτή πρόταση. Στους πέντε μήνες διακυβέρνησής τους, βύθισαν τη χώρα ακόμα πιο πολύ στην κρίση με κίνδυνο την χρεοκοπία και την έξοδο από το Ευρώ. Κατέστησαν εντελώς ανυπόληπτη την Ελλάδα, απέτυχαν παταγωδώς στις διαπραγματεύσεις, έκαναν ένα αυτοκτονικό δημοψήφισμα άνευ λόγου και αιτίας διχάζοντας τον λαό, και μας φόρτωσαν ένα πολύ χειρότερο μνημόνιο, αφού στο μεταξύ η ελληνική οικονομία έπαθε καθίζηση και όλοι οι δημοσιονομικοί δείκτες χειροτέρεψαν. Αυτοί που θα έσκιζαν το μνημόνιο, που θα το καταργούσαν με ένα μόνο άρθρο, αυτοί που υποστήριζαν πως οι δανειστές θα μας παρακαλούσαν να μας δανείσουν.
Είναι γνωστό πως ο τρόπος που αντιπολιτεύεσαι προκαθορίζει τον τρόπο που θα κυβερνήσεις. Είχα υποστηρίξει από την αρχή της κρίσης, πως ο διαχωρισμός σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς είναι απολίτικος. Γιατί απλώς πρόκειται για μια δανειακή σύμβαση, που έχει ως στόχο να αποτρέψει την χρεοκοπία της χώρας, έναντι κάποιων εγγυήσεων που εξασφαλίζουν την επιστροφή των δανεικών. Η πολιτική θα αφορούσε το πόσο δίκαια θα κατανέμονταν τα βάρη.
Είχα υποστηρίξει πως πρόκειται για εθνική κρίση, και πως θα έπρεπε όλες οι πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου να συνεννοηθούν μεταξύ τους, να συσπειρώσουν τον λαό μας, να δούμε κατάματα την πραγματικότητα, να δουλέψουμε σκληρά, να ματώσουμε και να βγούμε από την κρίση. Όπως το πέτυχαν οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Κύπριοι.
Δυστυχώς αυτό δεν έγινε, και είναι σα να πήγαν στο βρόντο όλες οι αιματηρές θυσίες του λαού μας.
Είναι βέβαιο, πως η ιστορία θα τους αποδώσει τις ευθύνες που τους αναλογούν. Αρκεί να μην καταστραφεί ο τόπος.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ο Δρ Δημήτρης Χαλκιώτης γεννήθηκε το 1962 στη Μυτιλήνη, όπου τέλειωσε το σχολείο. Στη συνέχεια, σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Μυτιλήνης και μετεκπαιδεύτηκε στο Ινστιτούτο Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, όπου απέκτησε τους τίτλους Diploma και Master (MA), στον Σχεδιασμό, Διοίκηση και Οικονομικά της Εκπαίδευσης. Στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου εκπόνησε επίσης τη διδακτορική του διατριβή (Οικονομικά της Εκπαίδευσης), την οποία ολοκλήρωσε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών του οποίου και αναγορεύθηκε Διδάκτωρ.
Εργάζεται ως Σύμβουλος και Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής του ΥΠΑΙΘ. Είναι Καθηγητής-Σύμβουλος του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, στο πρόγραμμα Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων, και πιστοποιημένος εκπαιδευτής στο ΕΚΔΔΑ. Από τον Ιανουάριο του 2010 ως τον Ιούλιο του 2012, ήταν Γενικός Γραμματέας Αιγαίου & Νησιωτικής Πολιτικής.
Έχει διατελέσει Διευθυντής του Ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου (2000-2007), Σύμβουλος του Υπουργού Εξωτερικών (2000-2004), Ειδικός Γραμματέας Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας (1995-2000), και Σύμβουλος Υπουργού Παιδείας (1994-1995). Έχει επίσης προσφέρει τις υπηρεσίες του ως μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού και στην Εθνική Επιτροπή για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Έχει δημοσιεύσει πλήθος άρθρων (επιστημονικού και κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου). Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός του Σώματος Υλικών Πολέμου. Είναι παντρεμένος με την συγγραφέα Χριστίνα Κατάλδο και έχουν δυο παιδιά…
