Η βραδινή ζωή της πόλης μια εικοσαετία πριν και …βάλε
Πολλές φορές το facebook γίνεται ο τόπος που μου ξυπνάει αναμνήσεις ανέμελων χρόνων και με πάει πίσω κατά μια εικοσαετία και βάλε, σε εποχές και στιγμές που έχουν εκλείψει από τη σημερινή πραγματικότητα. Το κυριότερο δε είναι ότι για μια μαγική στιγμή, το ίδιο κι απαράλλακτο συναίσθημα στιγμιαία σχεδόν γίνεται, χωρίς προσπάθεια, εικόνα, μυρωδιά και αίσθηση.
Αφορμή για τούτες τις μνήμες αλλά και για το κείμενο που προέκυψε, στάθηκε μια και μόνο φωτογραφία από το ιστορικό «Ιguane» στο ισόγειο της Μεγάλης Βρετάνιας στην Προκυμαία.
(1994) Ένα ιστορικό καφέ με τη γαλλική φινέτσα του Νικηφόρου που λίγο πολύ στη Μυτιλήνη της δεκαετίας του ‘90 ανέτρεψε τη βραδινή ζωή της πόλης. Θυμάμαι έντονα τον πολυέλαιο στο κέντρο του καφέ, που νομίζω ότι μπορώ ακόμα και σήμερα να τον περιγράψω με απόλυτη λεπτομέρεια και εύχομαι να κοσμεί κάποιον χώρο σήμερα, του οποίου ο ιδιοκτήτης να λαμβάνει μερικά από τα σήματα της τότε εποχής! Μετά και για ένα ένα μεγάλο διάστημα ο χώρος λειτούργησε με το όνομα «ΠΑΝΘΕΟΝ» του επιχειρηματία Γιάννη Χούσου. Το “Πάνθεον” με τις ιδιαίτερες γεύσεις, τις ποιοτικές μουσικές αλλά και τα live που φιλοξενούσε κατά καιρούς το έκαναν ένα από τα πιο αγαπημένα στέκια της εποχής του.
Η διασκέδαση λοιπόν αυτά τα χρόνια ήταν διαφορετική και ταυτόχρονα αυθεντική.
Όχι ότι και τώρα οι νέοι δεν περνούν το ίδιο καλά με τις παρέες τους, αλλά εμάς τότε η ίδια η πόλη μας παρείχε μια ανεκτίμητη αίσθηση ασφάλειας σε όποιο κατάστημα εστίασης και αναψυχής θέλαμε να διασκεδάσουμε.
Σήμερα λίγο πολύ η τεχνολογία αποξένωσε τη νέα γενιά, που επιμένει να επικοινωνεί ακόμα και όταν βρίσκεται στο ίδιο τραπέζι μέσω ιντερνέτ.
Άλλες εποχές….
Εμείς τότε ζήσαμε σε άλλη εποχή. Σίγουρα ήταν η εποχή της παχιάς αγελάδας και τα μπαρ ξεφύτρωναν με μια συχνότητα μανιταριού δεξιά και αριστερά. Μερικά από αυτά ήταν επιτυχημένα, άλλα πάλι έκαναν τον κύκλο τους δυο – τρεις σαιζόν και μετά έκλειναν για να ανοίξει στη θέση τους κάποιο άλλο…
Αυτό που μου έλειψε από την εποχή εκείνη ήταν τα στέκια, εκεί όπου ήξερες ότι ακόμη κι αν βρισκόσουν μόνος, όλο και κάποιον γνωστό θα τσάκωνες να κάνεις παρέα. Και το κυριότερο, κανείς δεν παρεξηγούσε κανέναν.
Ένα από αυτά τα καφέ ήταν η περίφημη «Ουτοπία», πίσω από την Ικτίνου, ένα ρετρό καφέ με κύριο χαρακτηριστικό στη διακόσμηση το ξύλο και όλα τα γήινα υλικά. Η Ελένη μας έφερε σ’ αυτό, τις πρώτες τάσεις ευρωπαϊκής γεύσης στο επαρχιώτικο νησί του ’80, ενώ οι υπέροχες κεραμικές κούπες και το τσάι σε γεύση γιασεμί ήταν η ανατροπή για μας που πίναμε μόνο φλισκούνι…
(1988)Το «mellowyellow» στο πρώτο εμπορικό τετράγωνο της πόλης, στο Π, που ξεκίνησε ως «Πλάζα» ήταν κυρίως στέκι για την κοπάνα από το σχολείο, αλλά και για το μοναδικό σάντουιτς με τόνο και μαγιονέζα της Ράνιας, ενώ το καλοκαίρι στην «Πλάζα» δίπλα ακριβώς στο βενζινάδικο στο Μακρύ Γυαλό, μάθαμε τις γρανίτες σε όλες τις γεύσεις.
Αναμνήσεις υπέροχες και κυρίως ξέγνοιαστες, που κάθε εποχή διανθίζονταν με νέα πρόσωπα και το καλοκαίρι με τους Μυτιληνιούς εξ Αθηνών ορμώμενοι, τους επονομαζόμενους «Αθηναίους», που έρχονταν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές στο νησί.
Τι να πει κανείς για το «Τakefive»;Εμένα με έπαιρνε ο αδελφός μου μαζί του καμιά φορά και άλλες η αδελφή μου. Ήμουν ακόμα σε ηλικία προσαρμογής της ενηλικίωσής μου, που είχε μπει απότομα και ατσούμπαλα. Ένας από τους λόγους που μου άρεσε το μαγαζί ήταν για τον ωραίο κόσμο που μάζευε, αλλά και για το ανεπανάληπτο κλαμπ σάντουιτς, που δεν το έχω ξαναγευτεί πουθενά.
(1988)Το φαστ φουντ «Απόλαυση» ήταν άλλο ένα στέκι της περιόδου εκείνης στην Προκυμαία.
Μικρό, στενό, κιτς και με άθλια κατεψυγμένα μπιφτέκια, τα οποία όμως ήταν και τα πιο νόστιμα που έχω φάει ποτέ.
(1990-92)Εκεί ήταν ο τόπος συνάντησης για να πάμε μετά στην «ΟΣΤΡΙΑ», που αργότερα εκεί έγινε το τμήμα του υπουργείου συγκοινωνιών, και που η Μαρία και ο Άγγελος μας έμαθαν τι θα πει σωστή μουσική και λάιτ ποτά.
(1992) Ύστερα ήρθαν ο Λάκης και η Έφη με το καφέ «Μάκαρας». Ένας ευχάριστος χώρος για το χειμώνα όπου μαζί με το τον αυθεντικό καφέ παίζαμε επιτραπέζια και ετοιμαζόμασταν για το επόμενο βήμα της νύχτας.
(1988)Το ίδιο ζευγάρι είχε λίγα χρόνια πριν λειτουργήσει και το «Baltazar» στο κτίριο παραδίπλα από τον σημερινό ΚΩΤΣΟΒΟΛΟ. Ένα καλοκαιρινό μπαράκι που αποδείκνυε ότι με μεράκι μπορείς να μετατρέψεις και μια τσιμεντένια ταράτσα σε μια καταπράσινη όαση.
(2001)Άλλωστε το ζευγάρι μέχρι σήμερα ασχολείται επιτυχημένα με τη λειτουργία καφέ μπαρ με το όνομα « LOFT» στην Προκυμαία, έχοντας πάντα κάτι ιδιαίτερο να επιδείξει στους πελάτες του, όπως χορταστικά κοκτέιλ με φρούτα εποχής.
Εκεί παραδίπλα από το «Μάκαρα», για κάποιες σαιζόν, και το «ΠΕΤΡΙΝΟ» έπαιξε το δικό του ρόλο στη διασκέδαση της πόλης κυρίως σε ότι αφορούσε στην ελληνική μουσική. Στο μπαρ ακόμα θυμάμαι το Σταύρο να μας σερβίρει Β52 να μας λέει ανέκδοτα και να μας διδάσκει χορευτικές φιγούρες .
(1993)Σε περίοδο καλοκαιριού και τα επόμενα χρόνια θα πηγαίναμε στον «Έβενο» στο «SHALIMAR», στο «JanetsClub» προς τα Λουτρά που είχαν τον χαρακτήρα ντίσκο και που εκεί έβλεπες dresscode όλων των γούστων. Από κουστουμαρισμένους, μέχρι κι εκείνους που επιμελώς ατημέλητοι λάνσαραν πιο casual καταστάσεις … Άλλωστε αυτός ήταν και ο σκοπός!!! Σε αυτά τα μπαρ γίνονταν και όλες οι γνωριμίες των ζευγαριών. Πολλοί από τους θαμώνες είναι σήμερα παντρεμένοι και απολαμβάνουν όσα καλά μπορεί να έχει ο έγγαμος βίος…
(1988 και πριν) Αν και δεν ήταν της ηλικίας μας υπήρχε και η «Νιρβάνα» του Βίκτωρα που ήταν στέκι για τους μεγαλύτερους από μας (έτσι βλέπαμε τότε όσους μας ξεπερνούσαν 4-5 χρόνια). Το ατμοσφαιρικό μπαρ λειτουργούσε στο δρόμο πίσω από τον ΟΤΕ σε ένα καταπληκτικό νεοκλασικό με ποιοτική μουσική και ιδιαίτερο φαγητό. Πολλά χρόνια αργότερα ο ίδιος επιχειρηματίας μετά από διάφορα καταστήματα εστίασης στα οποία δραστηριοποιήθηκε, ξανάνοιξε την ιστορική «Νιρβάνα» στο πρώην «Λεμόνι και πράσινο Πιπέρι», καλύπτοντας ένα κενό στην cool βραδινή διασκέδαση της πόλης για τους λίγο μεγαλύτερους, που θέλουν να συναντηθούν με τους φίλους τους και να κουβεντιάσουν σε ένα περιβάλλον με σωστή ένταση μουσικής και υπέροχη θέα στο λιμάνι της πόλης.
( 1991)Το «Ναυάγιο» από τότε μέχρι σήμερα αποτελεί ένα από τα γνωστά καφέ της πόλης, χωρίς όμως να κρατήσει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που είχε όταν πρωτάνοιξε. Βέβαια είναι σχεδόν σίγουρο ότι όλα τα καφέ κατά μήκος της Προκυμαίας έχουν πάντα ανακυκλούμενο κόσμο αφού είναι προσβάσιμα από τον κάθε περαστικό χωρίς να είναι απαραίτητα στέκια από τους θαμώνες.
Μέσα στη δεκαετία του 90 ‘γεννήθηκε” και η ατμοσφαιρική “Hacienda” που μέχρι σήμερα με την Εριφύλη και τον Στρατή στο τιμόνι εξακολουθεί με το μεξικάνικο ύφος της να αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα στέκια της πόλης.
(1988-89)Ποιος δεν έχει περάσει από το « HOTTSPOTT»; Ποιος δεν έχει δώσει ραντεβού χειμώνα ή καλοκαίρι στο πιο HOTσημείο της πόλης; Διαχρονικό καφέ μπαρ που πάντα προσέγγιζε τους πιο εναλλακτικούς τύπους στους οποίους αρέσει ένα είδος μουσικής που δεν την παίζει κανείς άλλος μέχρι σήμερα. Μέχρι που να παγιωθεί στο σημερινό του χαρακτήρα πέρασε διάφορες φάσεις. Δηλαδή στα πρώτα χρόνια, οι θαμώνες μπορούσαν υπό τους ήχους τζαζ μουσικής να παίζουν και τα πρώτα εκσυγχρονισμένα φλιπεράκια …
(1986)Σε αυτά τα χρόνια, στο στυλ της ντίσκο λειτουργούσε πρώτα η «GALLACTICA»στο Χάλικα, που δεν τράβηξε εξαιτίας του ότι ήταν μακριά από την πόλη. Εντυπωσιακό έκθεμα (!) η τεράστια ντίσκο μπάλα που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ. Ύστερα η «upanddown…» εκεί που βρίσκεται σήμερα το «LIVINGROOM» και το οποίο πέρασε από διάφορα χέρια για να παγιωθεί σαν ένα από τα πιο IN καταστήματα της πόλης.
Στον ίδιο χώρο λειτούργησαν και στα επόμενα χρόνια η «Cadillac», η «Aquarius» και σχεδόν πρόσφατα το «myclub».
Η «SEVEN» στο σημερινό χώρο του ξενοδοχείου «ΛΩΡΙΕΤ», στη Βαρειά, άφησε ιστορία και αργότερα η ιστορία συνεχίστηκε με το «Janetsclub» που αναφέρουμε πιο πάνω. Εκείνη την εποχή λειτούργησε για κάποια χρόνια και η ντίσκο «Paradise» στο υπέροχο αρχοντικό του Τρύφωνα, με θέα το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.
(1983)Η «Selana»
Αυθεντική πάντα και τότε και τώρα. Ακόμα κι αν στην πορεία άλλαξε χέρια, η ιστορία της δεν άλλαξε καθόλου. Ίσα – ίσα που διατηρήθηκε στις μνήμες μας σαν ένα ανέπαφο ιστορικό κομμάτι της πόλης.
(1989-91)«ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ»
Ίσως όλοι οι σχολικοί χοροί να ξεκίνησαν τότε στο χώρο της πιο πολυσύχναστης ντίσκο, στον σημερινό χώρο του «Σινέ Αρίων», όπου στα decksoΝίκος Παύλου έπαιζε μαζί με τους πιο μικρούς όλες τις επιτυχίες της εποχής, ενώ τους δίδαξε τα πρώτα κόλπα με το βινύλιο. Ο ίδιος χώρος λειτούργησε μετά από κάποια χρόνια ως «Café Cinema». Ένα μπαρ που είχε αθηναϊκά στάνταρντ και έμαθε στους Μυτιληνιούς να διασκεδάζουν με live μουσικά σχήματα.
(Από το 1977)Βέβαια για τους φίλους των «μπουζουκλερί» υπήρχε η «Κληματαριά», μια vintage και αυθεντική πρόταση στα δεδομένα της πόλης τότε. Από κει περνούσαν όλοι στο κλείσιμο των άλλων καταστημάτων και μπορούσες να συναντήσεις από το Δήμαρχο μέχρι και κάθε καρυδιάς καρύδι!
(1978-80)Για τους πιο μπασμένους στην νυχτερινή ζωή της πόλης υπήρχε και ο «Ξενύχτης», τα «ΤΡΕΛΛΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ» και το « CopaCabana».
(1992)Όποιος πέρασε από το « Gold» θα θυμάται και το δίδυμο Κουνέλα- Μαρδάς που καθιέρωσαν τον όρο ελληνάδικο την εποχή εκείνη.
(1990)Κάπου εκεί κοντά στις ίδιες χρονιές υπήρξε και το «Notorious» κοντά στο γήπεδο, το οποίο δεν είχε ακριβώς χαρακτήρα μπαρ αφού σύχναζαν οι νέοι για να επιδοθούν στο μπιλιάρδο .
(1988)Το « leclou» ήταν άλλο ένα διαχρονικό μπαρ που σύχναζαν αυτοί που αισθάνονταν πιο ανεβασμένοι και που το ενδυματολογικό πρωτόκολλο ήθελε παπούτσι timberland και πουκάμισο polo!! Η μουσική από τον μετρ Στέλιο Σάββα δεν σε άφηνε ποτέ ανικανοποίητο ενώ η φιλοξενία της Ελίζας σε έκανε να επιλέξεις το μπαρ για αγαπημένο στέκι. Το χρώμα του χώρου ήταν σε έντονο κόκκινο και το μπαρ το περιτριγύριζαν καθρέφτες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι θαμώνες κατέληγαν να χορεύουν πάνω στα μπαρ.
(1989)Ο «Έσπερος» ήταν ένα από τα θερινά μπαρ της Βαρειάς που δεν νομίζω ότι ξανάγινε ποτέ κάτι τόσο επιτυχημένο.
Ήταν το επιβλητικό κτίριο που φωτισμένο σε παρέπεμπε σε άλλη εποχή;
Ήταν το στήσιμο του όλου σκηνικού ;
Ήταν ο κατάφυτος κήπος; Εγώ πάντως αυτό που θυμάμαι , ήταν τα ηλιοκαμένα πρόσωπα των θαμώνων από το μεσημεριανό μπάνιο με μια χαλαρή διάθεση και οι ενδιαφέρουσες κουβέντες που γίνονταν είτε στα μαρμάρινα τραπεζάκια είτε στο προαύλιο του μπαρ υπό τους ήχους ποιοτικής μουσικής. Τα τελευταία χρόνια ο δικηγόρος Δημήτρης Κουζινόγλου ο οποίος και διαμένει στο σπίτι του «Έσπερου» σήμερα, κάθε 15 Αυγούστου διοργανώνει ένα από τα πιο μεγάλα πάρτι του χρόνου με στόχο να κρατηθεί ζωντανή η μνήμη του ιστορικού αυτού καλοκαιρινού χώρου που είχε μεγαλώσει γενιές και γενιές.
Κάποιο από αυτά τα καλοκαίρια είχε ξεκινήσει και τη λειτουργία της δεύτερης σημερινής καντίνας ο Γ. Γιοσμάς, με πρωτοποριακά σάντουιτς και μεξικάνικες μπύρες!
(1992)Το “Quebracho” ήταν σίγουρα ένα από τα πιο γνωστά κλαμπ της εποχής εκείνης. Απ όλες τις απόψεις! Μοναδικό ντεκόρ με τα μηχανήματα επεξεργασίας του δέρματος και πάντα φίσκα με όοολη τη Μυτιλήνη και τα περίχωρα .
(1995)Το «ΕLSOL» και αργότερα η «Αβησσυνία» στο Μακρύ Γιαλό ήταν από τις νέες τάσεις που έφεραν τον όρο lounge στη διασκέδαση της πόλης. Κάποια στιγμή στον ίδιο χώρο λειτούργησε και το «bigben».
(1995)«Marush», «vertigo», (1994)«ΚΡΑΧ», ήταν η Αγία Τριάδα της trance κυρίως εποχής αλλά και του λαϊκού άσματος με μπόλικη λευκή χαρτοπετσέτα και με σούπα, είτε στον «Καλλίτσα» αν σε έπαιρνε το πρωί είτε στον «Κοζαδίνο» στο τέρμα της Ερμού.
(1990)Το « μουσικό καφενείο» το ιστορικό στέκι των καφε – λόγιων από το πρωί μέχρι το βράδυ, αποτελούσε σημείο συνάντησης όλης της πνευματικής κίνησης του νησιού. Ακόμα και σήμερα, και μετά το ταξίδι της Ματίνας, είναι σήμα κατατεθέν τόσο για τους φοιτητές που τους παρέχει ένα κόζι περιβάλλον, όσο και για κείνους που θέλουν να πιούνε ένα παρεΐστικο ποτό και να συναντήσουν επώνυμους και μη.
Το «BEERHOUSE» ήταν όταν πρωτοξεκίνησε μια πρόταση μπυραρίας στην πόλη. Αλλαντικά, λουκάνικα και πολλά είδη μπύρας, σε έναν απλωμένο χώρο που τον προτιμούσαν κυρίως το πρωί οι οικογένειες, για να αφήνουν και τα παιδιά τους ελεύθερα στον χώρο του πάρκου και της παιδικής χαράς που ακόμα δεν είχε διαμορφωθεί όπως είναι σήμερα.
Οι καλοκαιρινές προτάσεις ήταν πάντα πολλές. Εκτός τα επιτυχημένα μπαρ «Γατελούζοι» των αδελφών Χατζηδιάκου στο Μόλυβο που τραβούσαν για χρόνια όλη τη νεολαία της Μυτιλήνης, υπήρχαν και εδώ προτάσεις όπως το «ΤΟΤΕΜ» ακόμα παλιότερα το οποίο αργότερα αλλάζοντας ιδιοκτήτες έγινε «Escobar» και μέχρι σήμερα «ΚΟΧΥΛΙΑ». Πιο κάτω το «giraffe» που πέτυχε σαν πρόταση μερικά χρόνια, αλλά μετά την αλλαγή ιδιοκτητών αφέθηκε στην τύχη του.
Χωρίς να καταγράφω με χρονολογική ακρίβεια τη δημιουργία όλων αυτών των επιχειρήσεων, θυμάμαι την «Απόδραση» στα Τσαμάκια που ήταν μια πολύ ωραία πρόταση μέσα στο άλσος της πόλης, αλλά και η «ΠΛΑΖ» ΤΟΥ ΕΟΤ που σήμερα με τον διακριτικό τίτλο “plazinthecity” αποτελεί ένα χοτ μέρος για το καλοκαίρι για μπάνιο, για φαί και για ποτό.
Μερικές χρονιές – νομίζω μόνο δυο- (1994-95), το «prince» στο παρκινγκ ήταν ένα συμπαθητικό καλοκαιρινό στέκι το οποίο αν και στο κέντρο της πόλης δεν τράβηξε το βλέμμα του κόσμου, αποδεικνύοντας ότι επειδή την εποχή εκείνη υπήρχαν πάρα πολλές προτάσεις και επιλογές, το κοινό ήταν ιδιαίτερα απαιτητικό και αν κάτι δεν του πήγαινε καλά στο σέρβις ή στο χώρο διέγραφε χωρίς πολλές δυσκολίες τη νέα πρόταση ξεσκαρτάροντας έτσι το τοπίο της παρέλασης των μπαρ πολύ γρήγορα…
(1989)Η «Αγορά» ήταν η πρώτη προσπάθεια του Χρήστου Παπαδόπουλου που πραγματικά κέρδισε τις εντυπώσεις. Γνώστης της βραδινής ζωής της Θεσσαλονίκης από τον ιστορικό «Δον Κιχώτη», επένδυσε αργότερα στο «Εν τεχνών» το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα και είναι ένα ζωντανό Μουσείο τόσο για τα ναΐφ έργα τέχνης του ιδίου, αλλά και για τις συλλογές του με μοναδικά αντικείμενα από τις προσωπικές του συλλογές. Ο χώρος είχε λειτουργήσει αρχικά ως « Ιστός» με ελληνική έντεχνη μουσική, ύστερα ως «VERTIGO» και μέχρι σήμερα ως «ΕΝ ΤΕΧΝΩΝ».
Η ευθεία της Προκυμαίας φιλοξένησε πολλά και διάφορα ονόματα. Σε κάποιες ανακαινίσεις αυτά άλλαζαν τόσο όνομα όσο και ιδιοκτήτη. (2000)«FRIENDS,FACES, CREAM, ROMEO, (2005)MONKEY, OCEAN 11». Λίγα ήταν εκείνα που διατηρούσαν ελληνικά ονόματα όπως οι «ΣΕΙΡΗΝΕΣ» ή το « Ημέτερον», «η Κίρκη» το «Παυσίλιπον» και άλλα. Αργότερα προστέθηκαν στο δυναμικό των καταστημάτων εστίασης και αναψυχής το “PRIVILEGE”, το «FemmeFatale» που έκαναν την έναρξη για τη δημιουργία και άλλων κλαμπ της εποχής με μουσική και φαγητό.
Όπως και να ‘χει, τα χρόνια της περιόδου εκείνης για τη γενιά μας ήταν από τα ωραιότερα. Περάσαμε καλά και στα μαγαζιά που μας άρεσαν καθώς και σε εκείνα που δεν μας άρεσαν. Γνώμονάς μας πάντα ήταν να είμαστε όλοι μαζί και να διασκεδάζουμε. Ήσουν κι εσύ εκεί, ακόμα και αν το πέπλο του χρόνου έχει σκεπάσει τις πιο ανέμελες αναμνήσεις σου …..
