Γεια σας φίλοι μου, φευγάτοι αναγνώστες, εν κρίση αδελφοί, έχοντες 14ο μισθό, κατέχοντες ημιυπαίθριο, γερμανόφιλοι, λάτρεις των κωπηλατών, των μπουχέσηδων, ντιβιντοφάγοι, τσοντολάγνοι, Ευρωπαίοι ελληνικής καταγωγής. Γεια σας και χαρά σας. Άντε μπας και πάρουμε το Μουντιάλ φέτος και ανακτήσουμε τη χαμένη μας υπερηφάνεια. Τίποτα άλλο δεν έμεινε. Γιατί αντί να τονωθεί το ηθικό αυτής της άτυχης γενιάς του ημιπαιθρίου, αντί να τονωθεί ο πατριωτισμός και η εθνική μας υπερηφάνεια με κάθε μέσο, αυτό που παρακολουθούμε είναι αν η Πιπιλή χόρεψε καλά και γιατί δεν δουλεύει αλλά χορεύει. Αμ το άλλο. Αναρωτιούνται όλοι γιατί ο πρώην, ο παχύς, δε βγαίνει να μιλήσει. Κι όταν τον ρωτάνε, λέει ότι δεν ήρθε ακόμα η ώρα. Κάνει διακοπές αντί να βγει να μιλήσει. Μήπως όμως πρέπει να βρεθεί κάποιος να του θυμίσει, ότι είναι Έλλην βουλευτής και ότι όσο κι αν κουράστηκε όλα αυτά τα χρόνια, αυτό για το οποίο πληρώνεται τώρα να κάνει είναι να εκτελεί τα χρέη του βουλευτή και να εργάζεται κανονικά όπως και οι υπόλοιποι; Κι ας μη μιλήσει ποτέ. Ιδιαίτερα σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές που περνά η χώρα, λίγη σεμνότητα δε βλάπτει. Αλλιώς ας παραιτηθεί από βουλευτής (δεν τον υποχρεώνει κανένας να μείνει) και μετά, όχι το γύρο της Ιταλίας, αλλά το γύρο του κόσμου ας κάνει σε 80 χρόνια. Με τις ευχές μας. Και με ένα γύρο χοιρινό. Κερασμένο…
Αυτές τις μέρες ξεσκονίζοντας λίγο το αρχείο μου, έπεσα πάνω σε ένα κείμενο τόσο παλιό, μα τόσο επίκαιρο. Ένα κείμενο του Φρειδερίκου Νίτσε που αν δεν κάνω λάθος, φίλοι μου Γερμανοί, είναι Γερμανός φιλόσοφος… Τόσο επίκαιρο, που προς στιγμήν σάστισα, νόμισα ότι ο Νίτσε ζει. Ένα κείμενο που γράφτηκε πριν από πάνω από 130 χρόνια. Αφιερωμένο στη φίλη Αγγέλα:
«Όλες οι εποχές και όλες οι βαθμίδες του πολιτισμού επιζήτησαν τουλάχιστον μια φορά ν’ απελευθερωθούν από τους Έλληνες.
Οτιδήποτε όμως κι αν δημιούργησαν, σ’ αυτήν τους την προσπάθεια, όταν το παρέμβαλαν με την τέχνη των Ελλήνων, έχανε το χρώμα του και τη ζωή του και ξέπεφτε σε αδέξια μίμηση ή και σε γελοιογραφία.
Να γιατί βλέπουμε να ξαναγεννιέται ακατάπαυστα η γενική εχθροπάθεια εναντίων αυτού του μικροσκοπικού λαού, που αποτολμούσε να στιγματίζει, για πάντα ως “βαρβαρικό” κάθε τι που δεν ήταν ελληνικό.
Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, αναρωτιόμασταν, που παρόλα τα ελαττώματα τους, τολμούσαν να διεκδικούν το σεβασμό από τους άλλους λαούς και την προνομιούχο θέση που κατέχει η μεγαλοφυΐα απέναντι στη μάζα;
Δυστυχώς, δεν είχαμε την ευτυχία να ανακαλύψουμε μέχρι σήμερα το κώνειο που θα μας επέτρεπε να απαλλαχθούμε από έναν παρόμοιο λαό. Γιατί όλο το δηλητήριο που συσσώρευσαν η ζήλια, η συκοφαντία και η μνησικακία, δεν αποδείχθηκε αρκετό για να συντρίψει αυτή την αυτάρκη μεγαλοπρέπεια.
Έτσι οι Έλληνες μας προκαλούν ντροπή και δέος, εκτός αν αγαπάμε πάνω απ’ όλα την αλήθεια, οπότε πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι Έλληνες κρατούν τα ηνία του πολιτισμού μας. Και κάθε πολιτισμού.»
Προφητείες; Διαχρονικές αλήθειες; Ιστορία που επαναλαμβάνεται; Ότι και να’ ναι, το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση από την κάθε Αγγέλα, τον κάθε Αδόλφο, Μπενίτο ή όπως διάολο τους λένε, να αγαπάνε την Ελλάδα. Εμείς πρέπει να ανακτήσουμε το χαμένο μας πατριωτισμό, υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. Καλύτερα στέκεσαι στα πόδια σου όταν νιώθεις δυνατός, παρά όταν είσαι αλλά δεν το ξέρεις!
Χριστός Ανέστη!!!
