Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η Επιτροπή Ισότητας του Δήμου Μυτιλήνης αναδεικνύει το ζήτημα της γυναικοκτονίας και της αναγκαιότητας της νομικής αναγνώρισης του όρου.
Οι γυναικοκτονίες δεν είναι απλά εγκλήματα με θύματα γυναίκες, αλλά εγκλήματα επειδή τα θύματα είναι γυναίκες.
Βασίζονται στη ριζωμένη πατριαρχική κουλτούρας που θεωρεί τις γυναίκες ως κατώτερα όντα ή και ως ιδιοκτησία των ανδρών. Αυτή η αντίληψη, που αποδίδει σε άλλους το δικαίωμα να αποφασίζουν για τη ζωή και την ανεξαρτησία των γυναικών, οδηγεί σε αποτρόπαιες πράξεις βίας, όταν οι γυναίκες παραβιάζουν τα «όρια» που εκείνοι θέτουν.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το κίνημα #MeToo, το οποίο ήρθε στην Ελλάδα το 2020, έφερε στην επιφάνεια πλήθος καταγγελιών για σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση, ενώ το ίδιο το κίνημα έχει συμβάλει στην αναγνώριση των γυναικοκτονιών ευρύτερα, όχι όμως ακόμα θεσμικά.
Ακόμα και σήμερα, μέσα από τα ΜΜΕ, τις ταινίες, τον δημόσιο λόγο οι γυναίκες συχνά αντιμετωπίζονται ως ζώα (γατούλες, τίγρεις), αντικείμενα (τρόπαια, βάρη) ή εργαλεία ικανοποίησης (βιολογικών αναγκών). Αυτό διευκολύνει την υποτίμησή τους και την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους. Η αντικειμενοποίηση των γυναικών, ακόμη και στα «δήθεν αστεία», αποκαλύπτει και ενισχύει τη διαρκή καταπίεσή τους.
Η ενδυνάμωση των γυναικών και η αλλαγή νοοτροπίας στην κοινωνία, για την καταπολέμηση του κύκλου της βίας απαιτεί τη συνεργασία όλων των φύλων.
Η ισότητα απαιτεί δράση σε όλα τα επίπεδα: εκπαίδευση της κοινωνίας και άμεσο συντονισμό για την προστασία των γυναικών επιζωσών που καταγγέλλουν περιστατικά βίας. Η επίγνωση των ατόμων της πρώτης γραμμής είναι επιτακτική, καθώς και η αναγκαία επανεκπαίδευση της κοινωνίας μας, για να ανατραπούν οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις και στάσεις.
Είναι κρίσιμο να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να σέβονται τα όρια των άλλων, να μάθουν την έννοια της συναίνεσης και του σεβασμού και να μην αντλούν ικανοποίηση από την επιβολή της εξουσίας.
Παράλληλα, πρέπει να καταδικάζεται απερίφραστα η έμφυλη βία και τα σεξιστικά σχόλια, όπως αυτά που ακούστηκαν από χείλη πρώην βουλευτή για την πρόεδρο του Συλλόγου θυμάτων των Τεμπών, Μαρία Καρυστιανού.
Αν δεν αναγνωριστεί νομικά ο όρος της γυναικοκτονίας θα επαναλαμβάνεται σε κάθε βαθμίδα των θεσμών η κουλτούρα της έμφυλης βίας. Ακόμα και το 2025 ακούμε από δικαστικής έδρας αν το θύμα «προκαλούσε» με τη ζωή, τις σχέσεις ή τα ρούχα της, με αποκορύφωμα τις δίκες βιασμών.
Συνεχίζουμε λοιπόν να αγωνιζόμαστε για:
- Την αναγνώριση της γυναικοκτονίας ως διακριτού ποινικού αδικήματος καιουσιαστικά μέτρα πρόληψης και προστασίας
- Το δικαίωμα στην εργασία, για ίση αμοιβή για ίσης αξίας εργασία, γιαπραγματικά μέτρα εναρμόνισης επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής.
- Την ισότιμη εκπροσώπηση των γυναικών στην πολιτική, στον συνδικαλισμό, στακέντρα λήψης αποφάσεων.
- Το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμού όλων των γυναικών,ανεξαρτήτως τάξης, χρώματος, φυλής, ηλικίας, σεξουαλικής ταυτότητας, αναπηρίας ήεργασίας.
- Την πλήρη εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, την ενίσχυση τωνδομών προστασίας των επιζωσών έμφυλης βίας, και την εισαγωγή της σεξουαλικήδιαπαιδαγώγησης στα σχολεία..
- Την κοινωνική αλληλεγγύη σε γυναίκες μεπολλαπλές ευαλωτότητες: ανάπηρες,Ρομά, μειονοτικές, προσφύγισσες, θύματα traffiking, κρατούμενες, άστεγες.
Ο δρόμος για την ισότητα, τον σεβασμό και τη δικαιοσύνη είναι μακρύς, αλλά τώρα είμαστε πολύ περισσότερες και περισσότεροι.
