Γράφει η Αναστασία Τσιβγούλη -δημοσιογράφος
Στη Μυτιλήνη έρχομαι συχνά.
Για να δω την οικογένεια, τους φίλους μου, για να ξεκουραστώ…
Αλλά εκείνο που απογειώνει κάθε φορά το ταξίδι στην πατρίδα είναι να έχω μαζί μου κι έναν ‘’ξένο’’ για να δω μέσα από τα μάτια του, όσα εμείς οι ντόπιοι τα θεωρούμε πολλές φορές δεδομένα και συνηθισμένα. Με την αγαπημένη φίλη Ναυσικά αυτή τη φορά παρέα μέσα σε πέντε μέρες του Ιουνίου, θυμήθηκα γιατί εκνευρίζομαι όταν πηγαίνω για διακοπές σε άλλα νησιά κυρίως στις Κυκλάδες και γιατί όταν θέλω να με γνωρίσουν καλύτερα αγαπημένοι φίλοι τους φέρνω εδώ.
Για να καταλάβουν πως δεν είμαι …παλιοχαρακτήρας αλλά καλομαθημένη από το νησί. Εκατό λόγους έχω, θα πω τους πιο βασικούς.
Για να καμαρώσω που δεν κυνηγάμε τον τουρίστα να τον γδύσουμε οικονομικά ενώ του προσφέρουμε τα καλύτερα φαγητά, έχουμε πεντακάθαρες θάλασσες που δεν τις έχουν πνίξει ομπρέλες και πολυθρόνες κι όπου αυτές υπάρχουν είναι δωρεάν ή πολύ φθηνές, τα χωριά δεν είναι θεατρικό σκηνικό που ζωντανεύει μόνο τα καλοκαίρια και ο πολιτισμός δεν είναι προϊόν για πώληση, είναι τρόπος ζωής εδώ και τον συναντάς σε κάθε σου βήμα.
Στην αγορά, στα Λαδάδικα, στα καλαίσθητα μαγαζιά, στο καυστικό χιούμορ του Μυτιληνιού, στην ντοπιολαλιά, στις αυθεντικές γεύσεις, στα παραδοσιακά προϊόντα που δεν έχουν όμως γίνει τουριστική «σούπα» .
Είχα ξεχάσει πως είναι να ζεις αληθινά «μου λέει η Ναυσικά την ώρα που κοιτάμε από το καράβι της επιστροφής τη Μυτιλήνη να ξεμακραίνει …»
Όποιος έρχεται είναι βέβαιο πως θα ξανάρθει και το δικό μας στοίχημα δεν είναι να αλλάξουμε κάτι στο νησί, μόνο να το αγαπήσουμε λίγο παραπάνω ….
