Γράφει ο Χατζηχαραλάμπους Δημήτρης-Ταξίαρχος ε.α – Συγγραφέας
Στην αθλητική ειδησιογραφία των ημερών πανηγυρικές αναφορές γίνονται για τις επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών στους Θερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες που διεξάγονται αυτές τις μέρες ( από 28 Αυγούστου έως 8 Σεπτεμβρίου). Διαβάζουμε για τα κατορθώματα των αθλητών μας, για την κατάθεση ψυχής του καθένα ξεχωριστά, για τις προσωπικές τους τραγικές ιστορίες που οδήγησαν στο παρελθόν στα σημερινά τους ιατρικά προβλήματα, θαυμάζουμε το κουράγιο και τη δύναμή τους, να μετατρέψουν την ατυχία και τις δυσκολίες τους σε σθένος και δύναμη.
Οι περισσότεροι αναγνώστες πανηγυρίζουν στα σχόλια των άρθρων και δίνουν συγχαρητήρια, πολλοί αναδημοσιεύουν την είδηση και φυσικά οι πολιτικοί μας ηγέτες που πάντα έχουν τους τρόπους να κλέβουν λάμψη από το φως αυτών των ανθρώπων, ως γνήσιοι παρασιτικοί ετερόφωτοι οργανισμοί, πρωτοστατούν στα συχαρίκια.
Κι ύστερα, όταν πια τα φώτα των αγώνων θα σβήσουν, όταν όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας θα επιστρέψουν στην πατρίδα και όσοι από αυτούς διακριθούν θα απολαύσουν μερικές φωτογραφίες στα αεροδρόμια και κάμποσες βραβεύσεις και αφιερώματα, τι θα γίνει μετά; Ε τότε μετά από τα μπράβο και τα ζήτω θα πάμε για καφέ και πιθανότατα κάποιοι από εμάς θα παρκάρουμε το αυτοκίνητο μας αναίσχυντα σε μια από τις ελάχιστες διαβάσεις για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα της πόλης μας.
Αν και δεν έχω κανέναν γνωστό με κινητικά προβλήματα προσπαθώ αυτές τις μέρες να φανταστώ τι περνούν αυτοί οι άνθρωποι. Άραγε πόσοι από εμάς εδώ στο νησί μας ξέρουμε τι είναι οι κίτρινες λωρίδες στα πεζοδρόμια; Πόσοι αντιλαμβανόμαστε τι προβλήματα δημιουργούν οι στοίβες σκουπιδιών δίπλα στους κάδους, τα παρκαρισμένα μηχανάκια στα πεζοδρόμια, οι λακκούβες και οι τρύπες στο οδικό δίκτυο της Μυτιλήνης που αποτελούν παγίδες ακόμα και για όσους δεν έχουν κινητικά προβλήματα;
Τώρα που οι παραολυμπιακοί αγώνες είναι σε εξέλιξη μήπως είναι η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε πόσο αληθινά φτωχοί είμαστε; Όχι σε χρήματα αλλά σε μυαλό. Διότι αν κάποιος στεναχωριέται που μας χαρακτηρίζω ηλίθιους ας πάρει ένα αναπηρικό καρότσι και ας προσπαθήσει να κινηθεί στο κέντρο της πόλης μας.
Διαβάζω πως οι άνθρωποι με αναπηρίες στην Ελλάδα πλησιάζουν το ένα εκατομμύριο. Πόσους βλέπετε να κινούνται καθημερινά; Να πίνουν καφέ, να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα, να ψωνίζουν σε σουπερμάρκετ; Χρειάζονται χρήματα η παιδεία για να μην είναι η χώρα και η πόλη μας απροσπέλαστες;
Όποιος βιαστεί να κατηγορήσει την πολιτεία και το κράτος, την έλλειψη υποδομών, ας ξεκινήσει με εκείνους που «αφήνουν το αυτοκίνητο για δυο λεπτά ίσα – ίσα» πάνω στις διαβάσεις, που πετούν τα σκουπίδια έξω από τους κάδους πάνω στις λωρίδες τυφλών, που γεμίζουν τραπεζάκια τα πεζοδρόμια. Οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα δεν έχουν ανάγκη από συμπόνια, λύπηση και τα συγκαταβατικά βλέμματα των υπολοίπων. Έχουν να ζήσουν μια ζωή σε μια χώρα, σε μια πόλη, που τους εμποδίζει συνεπικουρούμενη από την ηλιθιότητα των πολιτών της.
Δε θέλω να σας κουράσω με συγκρίσεις με άλλες χώρες, με άλλους λαούς που «έτρωγαν βελανίδια» όταν εμείς διδάσκαμε πολιτισμό μη τυχόν και μελαγχολήσουμε μόνιμα. Αρκεί να επισημάνω πως στις Σκανδιναβικές χώρες έχει ψηφιστεί νόμος για την υποχρεωτική ελάχιστη διάσταση των κουφωμάτων ώστε να μπορούν να κινούνται με άνεση τα αναπηρικά αμαξίδια. Επίσης, και να κλείσω εδώ, αν κανείς τολμήσει να παρκάρει σε διάβαση ή να παρεμποδίσει κίνηση ατόμων με κινητικά προβλήματα θα ξεχάσει την άδεια κυκλοφορίας του οχήματος του και το δίπλωμά του δια βίου.
Μήπως τώρα που οι αγώνες είναι σε εξέλιξη, τώρα που είμαστε πάνω στα πανηγύρια, μήπως τώρα είναι μια καλή στιγμή να διαισθανθούμε τα προβλήματα που προκαλούμε στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και να διορθώσουμε τους εαυτούς μας έστω και λιγάκι;
Μήπως εδώ στην πόλη μας, που σε τόσα άλλα είναι πολύ πίσω, να παρθούν πρωτοβουλίες από τους τοπικούς μας άρχοντες για να γίνει πιο ανθρώπινη και πιο προσβάσιμη η κίνηση στους δρόμους και τα πεζοδρόμια της; Η προκυμαία της Μυτιλήνης βρίσκεται σε φάση ανάπλασης. Από την πλευρά της θάλασσας φτιάξαμε υποτίθεται ένα έργο με λωρίδες για τους τυφλούς αλλά και με ένα τοιχίο που έχει ελάχιστα ανοίγματα και διαβάσεις κι ας μη μιλήσουμε για την απέναντι πλευρά που επικρατεί απελπισία.
Τόσο δύσκολο και ουτοπικό είναι να ελπίζω πως κάτι μπορεί να γίνει; Οι παραολυμπιακοί αγώνες όπου να ‘ναι τελειώνουν η έλλειψη παιδείας και ανθρωπιάς μας άραγε θα τελειώσει ποτέ;
