Το έθιμο των “Κουδουνάτων” είναι μοναδικό στη μορφή του, πανάρχαιο και βαθιά συνδεδεμένο με τη Διονυσιακή λατρεία. Οι «Κουδουνάτοι» συμβολίζουν τις ψυχές των νεκρών, που σύμφωνα με την παράδοση έχουν τη δύναμη να γονιμοποιούν τη γη.
Άνδρες μεταμφιεσμένοι σε ζώα, φορώντας ποιμενικά κουδούνια, συγκεντρώνονται στην αυλή ενός σπιτιού, όπου οι γεροντότεροι τοποθετούν στους νεότερους κουδούνια που ζυγίζουν πάνω από 20 κιλά. Ο χορός των “Κουδουνάτων” έχει έντονα σεξουαλικά στοιχεία, που παραπέμπουν στην οργιαστική ατμόσφαιρα των Διονυσίων.
Το ρυθμικό χτύπημα των κουδουνιών δημιουργεί έναν εκκωφαντικό θόρυβο, που σύμφωνα με την παράδοση διώχνει τα κακά πνεύματα και εξασφαλίζει καλή σοδειά. Ο ήχος των κουδουνιών αντηχεί σε ολόκληρο το χωριό, καθώς από τα στενά σοκάκια ξεχύνονται παρέες-παρέες Κουδουνάτων, γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με τον δυνατό, μαγευτικό ήχο τους.
Ο τρόπος που δένονται τα κουδούνια στη μέση είναι ιδιαίτερα ευρηματικός, επιτρέποντας τη μεταφορά μεγάλου αριθμού κουδουνιών. Οι Κουδουνάτοι φορούν στο κεφάλι τους κομμένες νεροκολοκύθες, διακοσμημένες με φτερά κόκορα και γαλοπούλας, ενώ στον λαιμό τους κρέμονται λουριά με χάντρες και κοχύλια. Στα χέρια κρατούν την κουτσκούδα, ένα ξύλο που συμβολίζει τη γονιμότητα και παραλληλίζεται με τον Διονυσιακό φαλλό.
Κατά τη διάρκεια της πομπής, οι συμμετέχοντες κατευθύνονται στον φούρνο της γειτονιάς, όπου βάφουν το πρόσωπό τους με μουντζούρα. Ο Αρχικουδουνάτος, ο αρχηγός της ομάδας, ξεχωρίζει καθώς φορά λιγότερα κουδούνια και διακοσμεί τη φορεσιά του με ιδιαίτερα χαϊμαλιά.
Ακόμα και τα μικρά παιδιά συμμετέχουν στο έθιμο, φορώντας τις δικές τους στολές και κουδούνια, τρέχοντας και μιμούμενα τους μεγαλύτερους, διατηρώντας ζωντανή αυτή την παράδοση που έχει ρίζες βαθιά στο παρελθόν.
