Θυμάστε το έξυπνο βαρκάκι για τέσσερις και τις περιπέτειες του; Τη μοιραία συνάντησή του με το αεροπλάνο Kawasaki 750cc πριν από ενάμισι χρόνο; Ξεχνιούνται αυτά; Κι όμως έρχεται η ώρα που απλά… δεν τα θυμάσαι. Γιατί πώς να θυμάσαι ότι έσπασες κάποτε το δάχτυλό σου, όταν μόλις έχεις χάσει το χέρι σου; Μια ηλιόλουστη Κυριακή του Σεπτεμβρίου ήταν, μια μέρα γεμάτη υποσχέσεις και προσδοκίες, τόσο όμορφη που από μόνη της σου δημιουργούσε αδικαιολόγητη νευρικότητα. Το πλάνο είχε Βάφτιση. Η ομάδα των τεσσάρων ήταν έτοιμη για την τελετή. Η Αντιπρόεδρος Πάγκαλος αναρωτήθηκε με ποιο μέσο θα γινόταν η μεταφορά της ομάδας. Η απάντηση ήρθε αστραπιαία απ’ τον Πρόεδρο: Με το έξυπνο βαρκάκι για τέσσερις. «Μα γιατί; Δεν θα πάμε με το Τέρας;» αναρωτήθηκε ο Πάγκαλος. Η απόφαση ήταν οριστική. Λες και κάτι έλεγε ότι ήθελε να τους αποχαιρετίσει!
Η Βάφτιση κράτησε αρκετά. Φαί, γλέντι και χορός ακολούθησαν και το έξυπνο βαρκάκι για τέσσερις περίμενε υπομονετικά πότε θα ‘σκαγε ο Πρόεδρος απ’ το φαί κι ο Πάγκαλος απ’ το χορό. Έτσι κι έγινε. Κατά τις πέντε το απόγευμα, επιβιβάστηκαν ξανά και οι τέσσερις, για να επιστρέψουν στο Μέγαρο. Πάρκαρε στην αγαπημένη του θέση. Πόσο του αρέσει εκεί!! Όλοι έφυγαν άρον άρον, ούτε γεια δεν του ‘παν. Λες να πληγώθηκε;
Πέρασε κιόλας μια μέρα. Δευτέρα απόγευμα πια, ο Πρόεδρος, σαν να τον έσπρωχνε μια δύναμη (μια ανώτερη δύναμη εννοώ, όχι το ΔΝΤ φυσικά), πήρε τα κλειδιά του και πήγε να ελέγξει κάτι χαρτιά που είχε αφήσει στο εσωτερικό της βάρκας. «Μα που το πάρκαρα ο βλογημένος» μονολογούσε σαστισμένος, καθώς περιφερόταν γύρω γύρω, νομίζοντας ότι δεν θυμόταν. Καλεί τον Πάγκαλο μήπως και αυτός ήξερε κάτι. Μάταια, το έξυπνο βαρκάκι για τέσσερις είχε κάνει φτερά.
Φευγάτο ήταν κι αυτό κι έφυγε! Πιστό, φιλικό, χαμογελαστό, συνεργάσιμο, αλλά και ασυμβίβαστο, επιθετικό, νευρικό, μοναδικό, γοητευτικό. Ο Δον Ζουάν της γειτονιάς. Εξαφανίστηκε χωρίς να πει μια λέξη, ένα γεια.. Το FBIενημερώθηκε, το ίδιο και η Interpol. Θα κάνουν τα τρία δεκατρία. Τη Νικολούλη δεν ξέρω αν την ειδοποίησαν, αυτή είναι πιο αποτελεσματική. Κι αν όμως δεν είναι εξαφάνιση και είναι απαγωγή; Ω συμφορά! Τότε μπορεί ήδη να του έχουν αφαιρέσει όλα του τα όργανα και να τα μοσχοπουλήσουν για μεταμοσχεύσεις. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, η βάφτιση της Κυριακής ήταν το τελευταίο του ταξίδι…
Και η ζωή συνεχίζεται, ο αγώνας είναι δύσκολος αλλά και μονόδρομος. Σαν τα ποτάμια, δεν μπορείς να αλλάξεις πορεία, ούτε ακόμα κι αν πνιγείς. Και ανασχηματισμοί γίνονται και αυτοί εν αγνοία του Παγκάλου παρακαλώ. Ο εξυπνότερος ανασχηματισμός ever. Γιατί; Ακούστε σκεπτικό: Ένα χρόνο πριν, ο Πρόεδρος προχώρησε σε ολιγομελές κυβερνητικό σχήμα. Επιδίωξη ήταν το σχήμα να λειτουργήσει ευέλικτα και αποδοτικά. Ένας ακόμα στόχος ήταν να δείξει ότι και οι λίγοι μπορούν και μάλιστα καλύτερα και οικονομικότερα. Έτσι απέλυσε κόσμο, έκοψε συμβασιούχους, μείωσε προσωπικό, μας έφερε τον Καλλικράτη. Τι άλλαξε; Γιγαντώθηκαν οι ουρές στις υπηρεσίες, η γραφειοκρατία έπνιξε τους λιγοστούς υπαλλήλους και η εξυπηρέτηση των πολιτών πήγε περίπατο. Και καλά, με την κυβέρνηση είδες ότι το κόλπο δεν προχωράει και με ένα ανασχηματισμό καθάρισες. Γέμισες τον κόσμο Υφυπουργεία. Με τον Καλλικράτη τι θα κάνεις; Θα περιμένεις το 2014 να διορθώσεις τα σπασμένα; Ή μήπως πιστεύεις ακόμα πως τα τσακάλια αυτά οι υποψήφιοι, απ’ όλους τους χώρους, θα καταφέρουν να διαχειριστούν καταστάσεις στους δήμους και στις περιφέρειες τους, που άλλοι δεν κατάφεραν τόσα χρόνια κι ας ήταν το γήπεδο στο οποίο έπαιζαν πολύ μικρότερο;
Τέλος πάντων, δεν είναι ώρα για γκρίνιες. Σεπτέμβρης είναι, θα περάσει. Θα περάσει γι’ αυτούς που χάνουν τις αγάπες τους, γι’ αυτούς που χάνουν υπουργεία, τις δουλειές τους, την ψυχραιμία τους, τις πατρίδες τους γιατί έχουν επιλέξει να ζουν μακριά, το νησί τους που τους πρόσφερε άλλο ένα ζουμερό καλοκαίρι! Θα περάσει γι’ αυτούς που θα πρέπει να εγκλιματιστούν ξανά σε καυσαέριο και τσιμέντο και να αφήσουν πίσω τους το άρωμα της ρίγανης των βουνών και την αλμύρα της θάλασσας απ’ το κορμί. Άντε φταν.
Γεια!!!
